Back to business...

Het weekend was heerlijk! Na een beetje een sneu begin (het was erg druk op de boot en dus zat er niks anders op dan met een mondkapje op in de boot te zitten aangezien het buiten te koud was.. Met een sjaal er nog overheen en mijn pet op leek ik net een moslimterrorist. Maar dan wel een sneue want echt blij voelde ik me niet.) zat de sfeer er goed in. Leuk appartement (boszicht), leuke mensen (Moena, Astrid, Niki en ik natuurlijk), iets minder leuk weer (8 graden) en erg leuke omgeving (Schiermonnikoog). Bepakt en bezakt alsof we 6 maanden gingen backpacken kwamen we aan (we ontdekten dat Moena tot ons aller verbazing het meest een meisje was met de grootste hoeveelheid bagage) met de taxi. Boodschappen gedaan en daarna met een ondergaande zon over het strand gewandeld.

 

De volgende dag hebben we een heel stuk gefietst, wederom op tandems alleen heb ik nu ook getrapt! Moena nam de heuveltjes dus leek het voor mij net een plat landschap, ideaal... Uit de wind was de zon ook lekker warm dus na uitgebreid vertoeft te hebben op een terrasje zijn we ook nog even naar zee gelopen. 's avonds hebben we na party en co en clans, 'wie ben ik' gespeelt. Zie de zeer charmante foto's.

 

Zondag was het op ons terrasje uit de wind bloedjeheet en hebben we dus heerlijk liggen zonnebaden en zijn we allemaal heerlijk bruin geworden. Ik moest mijn litteken van de dames goed insmeren wat ik dus uiteraard ook deed.. Gevolg: een hele schattige witte vlek in mijn hals! :-)

Al met al een zeer geslaagd weekend!

Chemo
En gister dus weer chemo. De kans was heel groot dat het niet door zou gaan dus ik was vrij rustig. Eenmaal in het ziekenhuis had ik er totaal geen zin meer in. Doe mij maar een weekje later dacht ik. Maar goed na lang wachten (het went nog steeds niet) bij de arts. De leuko's waren wederom veel te laag: 1,3. Toch wou hij even hard doorstomen. Hij gaf aan dat veel artsen nu afgehaakt zouden zijn en het met deze bloedwaardes niet aan zouden durven, maar ook dat zij ondertussen ook weten hoe belangrijk het is dat de chemo erin gaat. Het blijft natuurlijk een kwaadaardige ziekte. Dat betekent dat ik die antiobiotica blijf slikken en dat ik vandaag, de dag na de chemo, een injectie krijg met groeihormonen. Dat is een soort EPO maar dan voor de witte bloedlichaampjes. Dat krijg ik in het vervolg elke keer na de chemo. Vanmiddag ga ik naar het ziekenhuis om dat spuitje zelf onder begeleiding in te spuiten. Dan kan ik het de volgende keren gewoon zelf thuis doen. Tja, je bent verpleegkundige of je bent het niet..

Quizvraag

Ik wil graag een quiz in het leven roepen. Iedereen mag in de reacties een gooi doen mits je het antwoord niet weet:

Hoe duur is 1 spuitje met die groeihormonen die ik 1x in de 2 weken krijg?

De vorige keer namen we al een risico om de chemo door te laten gaan bij 1,7 nu dus een nog groter risico dan toen. Dat betekent dat ik vreselijk op moet passen op infecties en bij koorts linea recta naar het ziekenhuis moet. De arts vond wel dat ik gewoon moest blijven leven dus buiten in wat drukte op een terassje bijvoorbeeld mag wel. Daarnaast krijg ik de volgende keer een longfoto en eind mei een PET-scan. Als er op die PET-scan geen kanker meer te zien is en ik toch last krijg van infecties dan kan er besloten worden om de chemo te staken en over te gaan op bestraling. Als de infecties uitblijven en de leuko's niet verder dalen dan gaan we gewoon door. Weer een hele onzekerheid erbij dus, maar ja.

Omdat ik er niet echt op gerekend had kwamen er toch even wat tranen. Het prikken ging weer niet goed en in het ziekenhuis was ik al kotsmisselijk. Ook 's avonds thuis was ik heel erg misselijk. Weer iets nieuws. Wel wat gegeten, maar moeite om alles binnen te houden. Dat ging vannacht dan ook mis. Om 2.40 uur maaktte ik snel Matthijs wakker: 'Matthijs wakker worden', '... mmmm.. ik ben al wakker....', Yeah right..: 'NU!', 'huh wat?!' BLLGGHH!! Daar kwam het al. Vreselijk vies. En zo onverwachts op de hele nuchtere maag trok Matthijs het ook bijzonder slecht. Al met al hield hij het binnen en luchtte het bij mij aardig op.. Om half 5 viel ik weer in slaap en nu gaat het redelijk. Zeer summier drink en eet ik wat en zometeen om 14.00 gaan we naar het ziekenhuis.

De 4e zit er in ieder geval weer in... Ben ik met koninginnedag weer een beetje op de been..

4/12

Ondanks de zeer lage leuko's (1,3) ging de chemo toch door. Nu heel ziek op de bank. Verdere uitleg/nieuws volgt.

Positieve-relativeer-dagen

Het gaat gelukkig weer een stuk beter. Maandag en dinsdag heb ik leuke dagen gehad maar wel erg veel zorgen in mijn hoofd. Elke seconde zwierven er vele gedachten door mijn brein. Vooral 's avonds in bed als het licht uitging lag ik met mijn ogen wijd open naast Matthijs te malen en te malen. Tijdens een van die nachten dacht ik bij mezelf, dit is niet goed. Dit duurt nu al dagen en zo wil ik het komende halfjaar niet doorbrengen. Waar is die vechtlust? Het 'kom op we doen het gewoon en die k*tkanker moet gewoon als de sodemieter weg' gevoel.... Weer even denken: ach het is nog maar 9 keer, in plaats van: ooh neeee nog 9 keer... Tja dat is leuk om te zeggen, maar het ook echt voelen is een tweede. Toch zit ik wat dat betreft vrij simplistisch in elkaar. Ik luister vrij goed naar mezelf (al zal Matthijs dit zwaar tegenspreken door te zeggen dat ik naar niemand luister ;-) maar dus wel naar mezelf). Dat betekent dat ik iets tegen mezelf zeg (een klein schopje onder mijn altijd mooie billen) en me daar ook aardig goed naar ga gedragen en zelfs voelen. Dat heeft geresulteerd in een, zoals ik vandaag aan wat mensen verkondigde, periode van positieve-relativeer-dagen. Overigens een stuk ontspannender... :-)

Dinsdag heb ik mezelf getrakteerd op een ultieme, uur durende, massage bij de chinees op de hoek. Voor maar 30 euro wordt je een uur lang van voor naar achter en van boven naar beneden gemasseerd. Je kruin, vingers, rug, benen, tenen, niks wordt overgeslagen. Ontspannen was moeilijk in mijn toen nog 'zorgen-bui' maar na een uur luktte dat ook aardig. Daarnaast heb ik 's middags een boel geld uitgegeven aan een hele mooie zonnebril op sterkte en (aangezien het 2 voor de prijs van 1 was) mezelf getrakteerd op een roze/rode bril die ik nog niet had bij roze/rode outfits. Was trouwens bij elkaar dus helemaal niet zo duur, maar wel heel erg mooi dus ik heel erg blij! Dat soort dingen moeten nu wel op dinsdag als het niet zulk mooi weer is in verband met de drukte. Nu kon het net al leken mijn moeder en ik soms net schizofreen zo panisch reageren we allebei als er iemand te dicht bij mij in de buurt komt... Mensen zullen wel denken.....

Gister heb ik echt heerlijk gelanterfanterd. Matthijs was de garage aan het verven en ik drentelde een beetje van boven naar beneden. Lag tot 13.00 uur in bad. Ging weer eens bij Matthijs staan kleppen en koekeloeren. Weer eens naar boven. Een teller van het aantal bezoekers geinstalleerd op deze site en vervolgens geobsedeerd de statistieken voor enkele uren gevolgd... Daarna bij Astrid en Dali gegeten en een heerlijk foute dansfilm gezien die waarachtig nog helemaal goed afliep ook...

Verder heb ik van mijn schoonmoeder met een van de vele kaartjes een krantenberichtje opgestuurd gekregen waarin iets staat over kanker en sport. Er is een stichting (Stichting Kanker en Sport, ofwel Stichting Tegenkracht) die vinden dat sporten ook tijdens de behandeling van kanker heel belangrijk is. Dat komt overigens ook steeds vaker naar voren in onderzoek. Niet alleen voor de lichamelijke conditie, maar ook voor het psychische gestel. Op hun website staat veel informatie. Het komt er op neer dat je na een inspanningsonderzoek 6 maanden lang begeleidt wordt om 2 keer in de week (geloof ik) te sporten. Dit gaat onder controle van het Sportmedisch Centrum Amsterdam en in overleg met de behandelend arts. Er wordt een plan gemaakt met doelstellingen en het sporten wordt totaal aangepast aan wat je wil (welke sport) en wat je kan. Ik heb me meteen opgegeven. Ik zei vorige week nog tegen Matthijs is het rijtje wat ik allemaal wil en niet mag dat ik nu wel zou willen sporten (is ook voor het eerst, maar ach beter laat dan nooit...). Maar ja het is nu totaal onverantwoord om dat op eigen houtje te doen. Dit leek mij een mooie kans. Ze zijn vorig jaar pas van start gegaan in Amsterdam en wilden in 2007 uitbreiden. Dus ik had geen idee of het iets zou worden, maar wie weet.
Vanmiddag werd ik gebeld door de coordinator dat ik de allereerste (jawel!) ben die zich via de website heeft aangemeld. Hij had al contact gehad met het sportmedisch centrum in Groningen en die stonden zeer positief tegenover alles. Dat betekent dat ik in Groningen bij een sportarts een inspanningstest ga doen en een uitgebreide intake. (Ik hoef me nu gelukkig niet te schamen voor mijn miserabele conditie, ik heb nu een excuus!) Dan bespreken we hoe het zit met de chemo's enzo en welke sporten ik leuk vind. Zij hebben weer veel contact met verschillende medische fysiotherapie praktijken met sportfaciliteiten en anders regelt Tegenkracht met mij een sportlocatie en begeleider. Erg leuk dus! Op die manier kan je lekker en verantwoord bewegen en je conditie op peil houden. En natuurlijk je kop even op iets anders zetten. En na een half jaar aan doelen werken is het ook makkelijker om het sporten vol te houden. Daarbij hoef je maar een kleine bijdrage te betalen.. Echt een super inititatief.

Daarnaast ga ik morgen lekker een weekendje naar Schiermonnikoog! Gezellig met Astrid, Moena en Niki. Even uitwaaien, lekker koken, spelletjes spelen en kleppen en natuurlijk Matthijs een weekendje rust gunnen.... Dinsdag heb ik in principe weer chemo (de tijd vliegt echt!) maar het is maar de vraag of het dan doorgaat in verband met de leuko's. Erg vervelend die onzekerheid, maar ach, aangezien ik in mijn 'positieve-relativeer-dagen' zit kan zelfs dat me nu niet zoveel schelen!

ZOMER!!!

En toen was het zomer! In april.... Onvoorstelbaar. Ik liep net buiten om iets in mijn auto te leggen en toen besefte ik dat zo'n avond als vanavond niet vaak voorkomt. Het was 22.00, en buiten nog warmer dan binnen. Dat komt in de zomer natuurlijk wel vaker voor een zomerse zwoele avond, maar nu was hte donker. Daardoor voelde het buitenlands. Normaal zijn dit soort avonden er in juli of augustus en dan is het nu nog licht. Even waande ik mij in een wereldstad als Madrid. Donker met overal lichtjes in een luchtig zomerjurkje op slippertjes met hier en daar de geluiden van dronken studenten, een ambulance, lachende mensen.... Het waren een erg fijne 5 minuten!

Maar goed. De ergste dagen zitten er weer op. Het was niet zo vreselijk als de vorige keer, maar dit keer heb ik wel 2 keer overgegeven. De dag na de chemo ben ik zoals jullie hebben gemerkt in bed gebleven. Dit beviel best goed. 'S middags werd ik wel wat beroerder dus dacht ik dat het misschien lekker was om even in bad te gaan. Ik lag er amper 5 minuten in toen Matthijs bovenkwam en het te warm vond. Het ging best goed, maar het was ook wel weer genoeg. Dus het water weer weg en ik omhoog terwijl Matthijs mij afdroogde. Toen ging het niet meer zo goed. Ik werd helemaal beroerd en duizelig. Hijgend puffend en huilend zat ik op de rand van het bad te draaien en te tollen. Ik dacht dat ik flauw ging vallen. Na een tijdje zei ik 'ik moet kotsen' en half kokhalsend kwam na een paar keer alles eruit. Huilend en trillend stond ik daar in de badkamer, bloot, met Matthijs en Astrid erbij in de gootsteen over te geven. De schaamte voorbij. Vreselijk... Daarna maar snel weer in bed gedoken en weer iets geleerd: Een dag na de chemo in bad is geen goed idee...
De dag erna (donderdag) ging het redelijk. Beroerd maar niet zo verschrikkelijk erg als de vorige keer. Vrijdag was Astrid er weer. Ik was net wakker, had nog niks gegeten of gedronken, maar op de bank opeens een kokhals. Ik strompelend naar de keuken en ja hoor. In ongeveer 6 keer kwam alles wat er in zat (dus voornamelijk maagzuur) eruit. Dat was wel even schrikken want dat verwacht je niet de laatste dag dat je je ziek zou moeten voelen. Weer was alles dus anders..

Gister had ik een hele zware dag. Lichamelijk ging het weer wat beter en juist daardoor is er weer meer plek voor andere gedachten. En die komen soms hard aan. Dan is het besef er dat ik niet gewoon 5 dagen misselijk ben of een griepje heb, maar dat ik gewoon kanker heb. Kanker. En dat dit nog 9 keer moet, elke 2 weken weer. Ik kan het niet meer... Ik wil het niet meer... Ik KAN niet meer... Zwaar depressief en alleen maar huilen. Matthijs probeerde me eruit te trekken en probeerde vooral ook mij mezelf eruit te laten trekken. Dat laatste was onmogelijk. Matthijs vroeg wat ik leuk vind om te doen, wara ik energie uit haal. En dat is nou net het probleem. Alles waar ik energie uithaal mag ik niet meer. Even de stad in lopen, wat door winkels rommelen, op een terrasje zitten, uit eten, naar de bioscoop gaan... Al die dingen die me op de been zouden houden zijn ook nog eens weggevallen. Maar goed ik wil het er niet te lang over hebben. We hebben met de cabrio gereden en dat hielp een stuk. En vandaag hebben we heerlijk genoten van het mooie weer. Lekker naar de hoornseplas geweest met vrienden en buiten gegeten.
Mijn haar valt nog steeds flink uit (wat ook wel zo zal blijven.... ) dus draag ik nu vaak een petje om niet een hand vol haar te hebben als ik gel in doe en de hele dag rondfladderende haren in mijn gezicht te krijgen... Echt zichtbaar is het nog steeds niet. En tot die tijd is het toch een beetje raar om het eraf te scheren...

Nu ga ik lekker slapen.. X

Lente in de stad, herfst op mijn hoofd.... (3/12)

De derde chemo zit er op. Over het algemeen ben ik best positief. Ik probeer ook vooral positieve, leuke dingen op de Blog te zetten, maar soms is het gewoon kut! Zwaar kut! Maandag was het zo'n dag. Matthijs was gelukkig vrij want het was pasen. 'S ochtends moest ik al huilen. Mijn hoofd deed pijn en het bed lag vol met haren. En morgen weer chemo... Matthijs en ik waren het erover eens dat het veel te snel was. De afgelopen 2,5 week gingen zo snel en al met al ben ik nooit helemaal weer opgekrabbeld. Het weekend was heerlijk, maar daarna erg moe en veel hoofdpijn. We waren er gewoon nog niet aan toe. Snikkend zei ik dat het de volgende keer al na 2 weken weer raak is, dus deze keer was het nog lang. Tja... Brullend in Matthijs z'n armen vroeg ik wanhopig of we iets konden doen, of hij alsjeblieft IETS kon bedenken dat het niet meer hoefde. Dat ik niet meer wou, niet meer kon, dat het gewoon moest stoppen en wel nu! Maar ja Matthijs is ook maar Matthijs en kon mij alleen maar beamen in mijn gevoel en me stevig vasthouden. Voor hem is het ook niet makkelijk: al die pijn en het verdriet en hij kan ook niks. Staat totaal machteloos.

Onder de douche vielen de haren van mijn hoofd. Tijdens het afdrogen lag de douchebak vol. Bij elke creme die ik opsmeer zitten er haren aan mijn handen die weer ergens zijn losgeraakt. Gek werd ik ervan. Eerst pluktte ik aan mijn haar om te kijken hoe het er bij stond. Nu had ik elke keer 3 of 4 haren in mijn hand. 1 plek op mijn hoofd deed pijn (haarpijn) en daar waren de plukjes groter. Aan mijn haar zelf zie je nog niets. Het lijkt heel wat wat er afvalt, maar als je de haren op je hoofd gaat tellen is het peanuts. Maar ja, 1 kale plek is genoeg... Weer in tranen dat nou net de dag voor de chemo mijn haar moet gaan ronddwarrelen in een iets verder stadium. Maar wederom niks aan te doen. Geen gel in mijn haar gedaan en dus de hele dag, voor het eerst, met een petje opgelopen. Nu steekt er nog haar onderuit.....

'S middags door het bezoek van Magrita, As en Dali weer iets opgevrolijkt. In de stad (nu kan het nog..) in het newscafe lekker wat gedronken en gegeten. Daarna weer naar huis. Thuis ontzettend moe. Matthijs had gekookt, maar ik was zo verdrietig dat ik geen hap wegkreeg. Zo ontzettend bang voor dinsdag. Weer zo ziek. Weer dat rotinfuus wat er in moet. Weer alles opnieuw. Ik kon er niet meer positief over denken. Het luktte gewoon even niet meer. Sommigen zeggen: je zit na morgen al op een kwart! Ik denk alleen maar: dan moet dit hele blok dus nog 3 keer!!! Het is gewoon niet leuk. Het is gewoon heeel erg veel. Nog 10 keer! En na morgen nog 9! Oftewel: wat een kutzooi!!

Het bizarre is dat het zo kort op elkaar zit. 1 week ziek. 1 week opkrabbelen en inhalen. En dan weer 1 week ziek. Enzovoort. En dat een half jaar lang. Het is zo bizar leven... Aan de gewone dingen kom je helemaal niet toe. Studie, werk, saaie klusjes. Daar is het gewoon te kort voor. Er zijn niet nog 3 weken om weer even 'normaal' te doen. De week na de chemo zit zo vol met bezoek die ik tijdens de ziek-week niet kon ontvangen, even langs winkels waar ik een week niet heen kon en de paar klusjes die moeten gebeuren. En dan gaan we weer. Onvoorstelbaar, dat realiseer ik me nu eigenlijk pas echt.

Dinsdagochtend uiteraard niet leuk. Om 13.00 moesten we (mama en ik) in het ziekenhuis zijn. Daarvoor nog even snel wat cadeautjes voor Matthijs gekocht. 13.00 bloedprikken, 13.30 afspraak arts, werd 14.30. De leuko's waren weer (na 2,5 week!!!) te laag: 1.7. Toch wou hij wel doorgaan. Daarmee nemen we wel een risico omdat ze eigenlijk echt minstens 2.0 moeten zijn. De kans op infecties is dus echt enorm. Om die reden krijg ik nu 28 dagen preventieve antibiotica om zoveel mogelijk infecties in de kiem te smoren. Dat dekt natuurlijk maar een beetje dus de voorzorgsmaatregelen van de afgelopen 2 weken moeten nog meer aangescherpt worden. Geen zieke mensen hier, niet de stad in of welke winkel dan ook. Bah!!

Mijn haar lijkt vandaag trouwens weer wat vaster te zitten dus dat scheelt. Op de dagbehandeling weer wachten en na het infuusprikken (in 1 keer goed! JOEHOE!!) nog een uur wachten op de chemo. Kwart voor 4 was het toen de eerste zak eraan ging. In een noodtempo werd alles erdoorheen gespoeld om om 18.00 weer klaar te zijn. Hier wat ziekenhuisfoto's. Er volgen nog een paar van mij van gister maar ik heb het kabeltje van mijn camera hier niet..

De verpleegkundige vond het wel vreemd dat ik nog niet kaal ben. Vooral de rode chemo staat erom bekend niet al te lief voor haar te zijn. Ik heb dus gewoon supersterk power haar!! Ik merk trouwens wel op de rest van mijn lijf de vermindering van haargroei. Ik hoef mijn benen nog maar 1x in de 4 dagen te scheren ipv elke dag... Wenkbrauwen epileren: niet nodig.. Nagels knippen: ook niet. Dat zijn dan wel weer mooie voordelen.

De chemo verliep redelijk ok. 'S avonds leek ik ook wat beter dan de vorige keer, maar erg slap en een erg pijnlijk lijf met veel buikkrampen etc.

De nacht zijn we redelijk doorgekomen. Matthijs is vandaag vrij en ik blijf vandaag in bed. We zijn bij Matthijs thuis, dat is een fijne slaapkamer met veel licht en wireless internet (dankzij mijn technische inzicht!). Ik kan naar de gevels aan de overkant van de straat kijken en krijg eten en drinken op bestelling. Voor degenen die het ook maar iets interesseert (ik verveel met te pletter dus zo niet dan hebben jullie pech!) zet ik hier wat foto's neer van hoe ik er nu bij lig en wat mijn uitzicht is ;-).

Er wordt, zoals altijd, goed voor mij gezorgd. Ik ben wel wat misselijk, maar het is uit te houden. Ik hoop dat als ik vandaag echt rust houdt dat ik me dan misschien morgen ook wat beter voel dan de vorige keer. We zullen het zien. Ik wou nog even zeggen dat jullie berichtjes op mijn weblog me echt op de been houden (net als de kaartjes trouwens) dus blijf dat alsjeblieft doen!! Zeker op dit soort momenten voel ik me dan niet zo alleen en kan ik er weer even tegenaan...

adventures

Maandag was ik moe... Heel erg moe... En 's avonds had ik pijn. In mijn longen. En het pruttelde. K*t! Ik meteen in de stress.. Hoe kan dat? Het was weg. Het hele weekend had ik al pijn bij het lachen (erg lastig als je samenwoont met Matthijs Lubbers...), hoesten, hikken en diep ademhalen. Maar maandagavond pruttelde het weer. Net als in januari. Toen kwam het doordat er vocht in mijn long zat doordat de tumor tussen mijn longen de vochtafvoerbuisjes dichtdrukte. Maar die tumor moet kleiner worden (toch?!!?) en dus hoort dat vocht niet erger te worden. De stress zorgde meteen voor een slechte nachtrust en ook de gedachte dat ik dinsdag in het ziekenhuis zou zitten in plaats van in Den Haag hielp ook niet echt. De volgende ochtend meteen de arts gebeld die niet te bereiken was. Toch maar op weg naar moeders en nog een paar keer geprobeerd. Uiteindelijk te pakken gekregen. Hij dacht (wat ik zelf van het weekend ook al dacht totdat het begon te pruttelen) dat het vocht wegtrekt en dat het doordat er toch een ontsteking heeft gezeten nu geirritteerd is. In plaats van soepele longvliezen zijn het nu 2 schuurpapiertjes. Ik mocht wel even langskomen voor een foto maar ik geloofde hem en vervolgde mijn reis richting Den Haag.

In de auto bekroop me af en toe wel het gevoel dat het allemaal wel een beetje veel was, maar vooruit. In Den Haag een leuke meeting. Ik kan/mag er niet veel over vertellen, behalve dat het over het vrouwencondoom gaat en een internationale inslag heeft. Ik ben eigenlijk de enige met veel praktijkervaring (in het voorlichten dan he!) dus kon en kan misschien in de toekomst wel wat bijdragen. Erg leuk! Voor het eerst was dit ook een bijeenkomst met mensen die niet wisten dat ik ziek ben. Dat zal straks zonder haar niet meer mogelijk zijn...

Met mama nog even een drankje gedronken. En nog heel even om 17.15 gewinkeld: een mooie broek gescoord. Daarna op weg naar Noordwijk waar Matthijs een pension voor ons had geregeld. Dat bleek een vergissing.... Een GROTE vergissing.... Het pension heette 't ankertje'. 't ankertje was een rijtjeshuis, rood met wit beschildert, een anker op de voorkant en nog net geen kabouters in de tuin... Toen we aanbelden deed een vrouw open en zei: 'jaaa.....?!' (kan het niet digitaal nadoen, maar het klonk vrij aso..). Ik zei: wij hebben een kamer gereserveerd. 'Ohh ja!? nou ik heb dr nog 1 vrij... De bank is kapot want daar is iemand doorheen gezakt, had dr op gesprongen!' Eenmaal boven: 'Heeeenk (ofzo) kom eem helpen!' Van boven kwam een enorm akelig uitziende man met een oorbelletje en vies vet half lang haar. Ik dacht: de deur gaat vannacht op slot.... Er was nog even wat gebakkelei over de bank of die al dan niet weg moest (wij verzekerden hun dat het geen probleem was) en toen nog even de vraag wat we dronken bij het ontbijt waarbij ik al kippenvel kreeg bij de gedachte haar brood te moeten eten.. De kamer stonk. Het rook naar een 2ehands kledingwinkel. Op het bed lagen vieze bruine dekens met een lakentje. Er stonden plastic bloemetjes. Ik denk dat het woord gribus de boel het beste omschrijft. De Duitsters in de kamer ernaast waren luid en duidelijk te horen door de veel te dunne muurtjes. De wc stonk nog meer en was niet echt schoon. De badkamer bestond uit een vieze souchekabine en een wastafel met 3 kleine handdoekjes ergens op een wcrolhouder ofzo gelegd. Brrr.... Mams en ik keken elkaar aan en zeiden: ' tja het is niet anders...'. Eenmaal buiten op weg naar het restaurant heb ik Matthijs gebeld en hem verteld dat we hem vriendelijk bedankten maar niet heus!! We hebben erg gelachen met zijn allen. Aangezien Matthijs bij de reservering niks had doorgegeven (naam of adres ofzo) hebben we overwogen onze spullen te pakken en weg te gaan. Eenmaal in het restaurant wisten we 1 ding zeker: daar gaan we NIET slapen! Moeders was zo stoer om te zeggen dat ze het gewoon ging zeggen. Ik kreeg al de bibbers bij de gedachte alleen... Dus ik aan een glas wijn is moeder de gans terug gegaan om te zeggen dat het toch echt niet goed voelde. Zo heeft ze het ook letterlijk gezegd en nadat ze zei: 'maar ik wil de bank ook wel weghalen hoor!' zei mama dat dat niet hoefde en dat we ergens anders heen gingen. Zo gezegd zo gedaan. 2 deuren verderop zat een heel klein schattig hotelletje met nog 1 kamer vrij. Daarna hebben we heerlijk gegeten bij 'binnen op zee' voor weinig geld en nog heel hard gelachen om dit avontuur... Daarna hebben we in onze ultraschone bedden heerlijk geslapen en vooral ook heerlijk ontbeten.. Na een wandelingetje over het strand zijn we langs alle prachtige bollenvelden in bloei richting Alkmaar gereden. Op bezoek bij opa en oma...

Gister en vandaag heb ik heel rustig aangedaan. De afgelopen week heeft er flink ingehakt en ik ben lichamelijk behoorlijk zwak. Na 10 minuten lopen naar de brievenbus ben ik totaal buiten adem en heb ik een hartslag van 120. Ik heb gister tot half 12 geslapen, echt uitslapen lukt toch niet in een vreemd bed dus ik had wat slaaptekort opgelopen. Vandaag heb ik al de hele dag ontzettende hoofdpijn en ben ik erg moe. Wel met Niki nog even een wireless modem voor bij Matthijs gehaald en na wat zwoegen ook nog aangesloten! Voor degenen die het nog niet wisten: ik ben het technische wonder bij ons thuis! Matthijs zat er schaapachtig bij en keek ernaar.... hihi (geeft niet hoor schat!). Maar nu hebben we dus eindelijk goed internet!

Morgen ga ik een dagje naar Moena, die is in Groningen en zondag op bezoek bij de schoonouders. Maandag gaan we samen nog even lekker van het mooie weer genieten en ons voorbereiden op de tweede kuur a.s. dinsdag...

Nu zit ik lekker in de grote stoel bij de open haard en ga zometeen heerlijk slapen... Weltrusten!

ps ik heb nog wat foto's bij het vorige bericht gezet...

Genieten ten voeten uit...

Is dat een correcte uitdrukking? Genieten ten voeten uit? Ik ben bij sommigen beroemd om het verdraaien en mixen van spreekwoorden en gezegden. Voor mij klinkt het al gauw zo logisch dat ik niet meer kan terughalen of het klopt of dat het weer een Roosze vervoeging is...

Maar goed, genieten ten voeten uit was het eerste dat in me opkwam als ik aan het afgelopen weekend denk. Het weer was prachtig. Vrijdag ben ik met Astrid naar het bungalowpark gereden (ik wordt tegenwoordig gereden aangezien dat voor mij te vermoeiend is...). De auto was zo volgestouwd dat het leek of we een half jaar op vakantie gingen. Eenmaal aangekomen de koelkast volgestouwd, de bedden opgemaakt, de muziek aangezet, de kaarsjes neergezet en even tv gekeken. Toen arriveerden ook de mannen. Het vakantiegevoel werd sterk versterkt door de geur van bos en het zien van eekhoorntjes.
Het vinden van een dagbesteding was iets moeilijker. Ik zat precies een week na de chemo en dat betekent dat mijn leukocyten dat op zijn allerlaagst zijn. Zeg maar 0. Daar waar mensen zijn mag ik dus niet zijn zeg maar. Dat is alleen niet altijd wat ik wil. Helaas zijn de 3 overige deelnemers van de vakantie soms net kampbewaarders dus geen schijn van kans ;-). Ik heb als een klein kind gemoppert dat ik betutteld werd. Ik heb geprobeerd naar de apenheul te gaan, naar het dolfinarium, burgers bush, te winkelen, maakt niet uit. Het antwoord was nee. Het antwoord was ook nee toen ik mijn bed wou opmaken, of toen ik mijn tas naar binnen wou tillen, wou koken, het antwoord was ook nee toen ik in mijn auto wou rijden. Er wordt dus goed voor mij gezorgd..... ;-)

Goed, uiteindelijk werd het dus fietsen op de hoge veluwe. Fietsen lukt bijna niet meer (maar vind ik wel HEEL leuk) en dus werden er 2 tandems gehuurd. Voor het eerst hebben we 16 euro bespaard doordat ik kanker heb, de huur van de fiets en de toegang van de auto op het ark waren gratis. Ik moet er nog wel een beetje aan wennen, maar ach. Matthijs heeft zich de hele middag een ongeluk gefietst want ik mocht van 'DE 3' niet trappen. Dus ik heb me bijzonder vermaakt achter op de tandem om me heen kijkend en foto's makend. Ik had ook enorme zin in patat, het was tenslotte vakantie, en zo geschiedde. Mijn smaak lijkt wat verandert en dus smaaktte het niet zo als verwacht. De pannekoek van Astrid met appel en kaneel was echter erg lekker, maar ik mocht van 'DE 3' niet nog meer eten...

De avond was ook spectaculair. Een gepland uitgebreid diner viel in het water toen we om 18.30 hoorden dat de broer van Dalibor vaders was geworden. In vliegende vaart zijn we met de auto naar Emmen getogen, op weg naar het Scheper ziekenhuis. Dat was best leuk, weer eens een ander ziekenhuis. Ook wel een veilig gevoel om weer even in een ziekenhuis te zijn hihi :-). Even babytje gekeken (zoooo lief en zooo mooi) en een trots nieuw paar ouders gefeliciteerd. Wat een geluk, heerlijk!! Een vriend van ons lag 3 verdiepingen lager zich iets minder goed te voelen, dus daar ook maar even langsgewipt. 2 grote contrasten in 10 minuten tijd in hetzelfde ziekenhuis. Het blijft bijzonder. Dali en zijn broer zijn van oorsprong Servisch en daar is het gebruik dat op de dag van een nieuwe geboorte er groot feest is. Daar moesten we dus ook even langs. 2 uur na de geboorte zat het hele huis al vol en vloeide de drank rijkelijk. Zvezdan (de trotse vader) zijn t-shirt werd aan flarden gescheurd en het huis stond blauw van de sigarettenrook. Groot feest dus! Kunnen wij Nederlanders nog wat van leren...
De volgende dag zijn we na een uitgebreid ontbijt naar Elburg gereden en hebben we daar heerlijk op een terrasje gezeten. Het doel van de dag was om naar het water te gaan (ik ben gek op water!), een pannenkoek met appel en kaneel te scoren (ik ben ook gek op pannekoeken met appel en kaneel), een haring te scoren (Ik vind haring heerlijk... en gezond..) en het liefst ook nog bitterballen (ben ik wederom errrg gek op!). Ik was gewoon erg vrolijk en genoot met volle teugen. 'DE 3' zagen genoeg kansen tot pesten en al gauw werd bij alles wat ik zei geantwoord: jaaaa daar ben je GEK op, he?!!??! *Zucht*
Uiteindelijk werd het Harderwijk waar het verschrikkelijk druk was maar waar we heerlijk uit de wind op een terrasje in de zon hebben gezeten (wat ik eigenlijk ook niet mag) en werden het uiteindelijk gamba's in plaats van pannekoeken en haring. Daarna hebben we heerlijk gegeten in een leeg, maar uitmuntend thais restaurant met een bijzonder mooie inrichting. Ik was bijzonder vrolijk (sommigen noemden het druk....) en heb er uiteindelijk voor gezorgd dat er nog eens 7 en 2 mensen binnenkwamen door het opsteken van een dikken duim met een brede lach.. Wij werden erg verwend door de kok die ons ontzettend veel eten voor weinig geld voorschotelde. Toen we weggingen kregen we nog een bedankje voor de goede aanbeveling van de mensen die ik binnen had gelokt ook al vond Matthijs dat ik me niet met anderen mocht bemoeien... HA! Tijdens het eten hebben we ook besloten nog een nachtje langer te blijven en dus ben ik vanmiddag pas weer thuisgekomen.

Vandaag was de energie op. Na 3 dagen bruisen (vooral psychisch want lichamelijk hou ik amper iets vol) was het vandaag dus weer op. Dat blijft best confronterend maar ach. Morgen ga ik met mama naar Den Haag. Ik ben gevraagd door de NOVIB om mee te denken over een project m.b.t. het vrouwencondoom dus dat is wel heel erg leuk. Ik word gereden dus dat moet kunnen. Erg leuk dat ik heel af en toe zo iets kan blijven doen!

Genieten ten voeten uit dus. Zodra het kan doe ik daar erg mijn best voor en het lukt aardig. Nu ga ik zo slapen en weer opladen voor morgen. X Roos