tag:blogger.com,1999:blog-25534490856171462002024-03-14T03:19:39.112+01:00Roos vanuit de ziekenboeg (strijd tegen hodgkin)Tja.. Een Weblog. Tegenwoordig lijkt iedereen er wel een te hebben, maar dan moet je wel wat te vertellen hebben. Helaas heb ik nu ook wat te vertellen.
Op deze site zal ik iedereen zo vaak mogelijk op de hoogte proberen te houden van het wel en wee van mij en mijn Hodgkin.. Oftewel. Ik en mijn lymfklierkanker.Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.comBlogger97125tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-3733666132058658842010-10-07T21:09:00.004+02:002010-10-07T21:20:54.196+02:00Recensies<div><br /></div><a href="http://www.nonfiction.nl/index.php?page=boekopisbn&isbn=9789022553664"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensie nonfiction.nl</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> </span></span><div><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br /></span></span></div><div><a href="http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/helaas-heb-ik-wat-te-vertellen/1001004007524836/index.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensie Bol.com</span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br /></span></span></div><div><a href="http://www.chicklit.nl/index.php?page=boekopisbn&isbn=9789022553664"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensies Chicklit.nl</span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br /></span></span></div><div><a href="http://watleesjij.nu/auteur/197957/roos-jelier"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensies Watleesjij.nu</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br /></span></span></div><div><a href="http://astridenmellis.web-log.nl/astridenmellis/2010/08/helaas-heb-ik-wat-te-vertellen-roos-jelier.html?cid=6a013484be0bb9970c0134862b001a970c"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensie weblog Astrid </span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br /></span></span></div><div><a href="http://mijnvriendhodgkin.wordpress.com/2010/05/20/helaas-heb-ik-wat-te-vertellen/"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Recensie weblog MijnVriendHodgkin</span></span></a></div><div><br /></div>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-58722321393422993212010-06-11T19:00:00.003+02:002010-06-11T19:01:57.825+02:00Interview Dagblad van het Noorden<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP8G98Jsk2XuAYvVlQcPpPa8muv4uXD1QUVKtWBO8KgFJLZL25anoBIM3f-z5UnJusk4p4jjwNKZqzD-q7eOiV84HWoP7O1Y3Bpma4XdH26Yq9yA-CEF8j68KrwNpnT6F5hZboxPOlJNI/s1600/Roos+heeft+helaas+wat+te+vertellen.dvhn.100608.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 303px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP8G98Jsk2XuAYvVlQcPpPa8muv4uXD1QUVKtWBO8KgFJLZL25anoBIM3f-z5UnJusk4p4jjwNKZqzD-q7eOiV84HWoP7O1Y3Bpma4XdH26Yq9yA-CEF8j68KrwNpnT6F5hZboxPOlJNI/s400/Roos+heeft+helaas+wat+te+vertellen.dvhn.100608.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481562278852487826" /></a>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-79696828262165310742010-02-23T19:11:00.018+01:002010-06-11T18:44:47.429+02:00Vanaf nu te koop:<div><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Mijn eigen boek!</span></div><div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUjundbGY_w7Lg2N21V5CpoygRc1c0tnslNBI9yu403jrzvBAubbf4YgROvZqdfq7Ibik-83dhz3pgNx3BxlhGUqSdIjEZxEjKbMwks-XOkcvJ2CHdOE6KPY-uKj2iW4y29nhhZ4O8gfU/s1600-h/Omslag_Jelier_Helaas+heb+ik+wat+te+vertellen_9789022553664_hi.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 257px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUjundbGY_w7Lg2N21V5CpoygRc1c0tnslNBI9yu403jrzvBAubbf4YgROvZqdfq7Ibik-83dhz3pgNx3BxlhGUqSdIjEZxEjKbMwks-XOkcvJ2CHdOE6KPY-uKj2iW4y29nhhZ4O8gfU/s400/Omslag_Jelier_Helaas+heb+ik+wat+te+vertellen_9789022553664_hi.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5441507102576785618" /></a><div><br /></div><div><br /></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">Twee en een half jaar is het geleden. 'Schoon' was het oordeel. Mijn leven begon weer. Opnieuw, wil ik haast zeggen. In die twee en een half jaar is er veel gebeurd, teveel eigenlijk. Mijn verhaal hield nog niet op. Maar tussen alles door heb ik stug doorgewerkt aan een definitieve afsluiting van alle ellende. Het resultaat ligt nu in de boekwinkels. Mijn eigen boek is een feit! Het is het verhaal van mijn weblog en verder. Dat wat hier niet stond. En ook, dat wat erna nog kwam. Het is mijn verhaal en naast een beetje onzekerheid ben ik er vooral apetrots op!</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">Roos</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><span class="Apple-style-span" style="color:#993399;"><a href="https://www.youbedo.com/catalogus/book/item/helaas_heb_ik_wat_te_vertellen/isbn/9789022553664">Klik hier om mijn boek te bestellen</a> Je doneert direct aan een goed doel naar keuze!</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;color:#993399;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><span class="Apple-style-span" style="color:#663366;"><a href="http://ww2.boekenarena.nl/result-titel.asp?ISBN=9789022553664">Uitgeverij Arena</a></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial, serif;"><br /></span></div>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-72486561561626682992008-12-28T22:11:00.002+01:002008-12-28T22:20:27.240+01:00The EndHet is alweer heel erg lang geleden dat ik voor het laatst hier op de weblog een stukje schreef. In de laatste blogs kondigde ik al een aantal keer aan minder te gaan schrijven, maar af en toe was er toch iets wat ik nog wilde delen. <div>Nu is het december en dus een maand met veel ijkpunten: sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Deze ijkpunten zorgen voor flashbacks en dus ook voor het terugdenken aan vorig jaar. Vorig jaar was mijn haar nog maar enkele millimeters lang, vierde ik kortgeleden mijn grote kankervrij-feest en stonden we op het punt om onze welverdiende reis naar Thailand te maken. </div><div>Nu zit ik hier op de bank met een bos krullen tot op mijn schouders een avond te vullen met het lezen van alle reacties die ik ooit op mijn weblog heb gehad. Door het lezen van de reacties reis ik zelf weer een beetje door alle belevenissen heen en lach me soms een ongeluk om berichtjes van enorme grappenmakers. </div><div>Mijn leven bestaat nu niet meer uit kanker, gelukkig. Ik werk, voel me gezond, geniet zo veel mogelijk van het leven en gebruik weer flessen shampoo! Het gaat goed met me. En dat betekent ook dat dit echt het laatste bericht op mijn weblog is. Nog steeds krijg ik emails van lotgenoten die mijn weblog lezen en hoor ik dat mensen er steun aan hebben. Daarom sluit ik hem niet af, maar dit was het verhaal. Hoe het begon en hoe het eindigde. Mailen mag altijd, dat blijf ik leuk vinden. Maar mijn verhaal is afgesloten. En dit boek eindigt met een happy end:</div><div><blockquote></blockquote><br /></div><div>En ze leefden nog lang en gelukkig!</div><div><blockquote></blockquote><br /></div><div>Liefs Roos</div>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-28374096138943162252008-05-15T23:20:00.000+02:002008-05-15T23:21:17.825+02:00Nacht van Groningen<p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Het is alweer een paar weken geleden maar op 1 mei was het weer de Nacht van Groningen. Oftewel: hardlopen! Vorig jaar had ik er net een chemo inzitten toen ik uit het raam keek en we allemaal fanatieke hardlopers langs zagen komen rennen. We hebben toen een tijdje uit het raam gehangen en uitgebreid gekeken naar de verschillende loopjes en outfits. Sommigen liepen 1 rondje, anderen zelfs 2 of 3 (6,4/14/21 km). Af en toe kwam er een bekende voorbij hebben we even hard gejoeld.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Tijdens de chemo’s ben ik al gaan sporten en in het najaar ben ik ook begonnen met hardlopen. Eerst alleen en later met Magrita. Fanatiek proberen we 3 keer per week te lopen. De eerste weken al na drie minuten totaal uitgeput, maar hoe langer hoe beter. In februari hebben we ons schema afgerond waardoor we 20 minuten achter elkaar konden hardlopen. En toen kwam de nacht van Groningen in zicht. Na wat peptalks van Matthijs en hardloopvriendin hebben we ons opgegeven voor de <st1:metricconverter productid="4 mijl" st="on">4 mijl</st1:metricconverter>, <st1:metricconverter productid="6,4 km" st="on">6,4 km</st1:metricconverter>. 2 Weken ervoor hebben we één keer getest hoe lang we het volhielden en hebben we <st1:metricconverter productid="6,5 km" st="on">6,5 km</st1:metricconverter> volbracht. Op 1 mei (ik helemaal gesloopt van een paar dagen klussen en al weken niet hardgelopen en Magrita een driedubbele kater van koninginnenacht en –dag) verschenen we dan toch in de regen aan de start. Opeens herinnerde ik me vorig jaar weer: kotsmisselijk, kaal en doodziek uit het raam hangend kijkend naar alle gezonde sportievelingen. En nu, één jaar later, was ik één van die gezonde sportievelingen. Wat een contrast… Ok, het was nog niet echt een toptijd, maar gezien het afgelopen jaar ben ik allang trots dat ik gewoon 40 minuten kan hardlopen. Het blijft raar om te beseffen dat het laatste halfjaar zo vreselijk snel is gegaan terwijl dat halfjaar ervoor zo verschrikkelijk lang duurde. Alle ellende lijkt nu alweer zo ver weg, het gaat zo vreselijk goed! Onvoorstelbaar…. Mijn krullen worden steeds langer en mijn conditie is beter dan ooit. Deze zomer ziet er een stuk beter uit en ik ga er van genieten! En… natuurlijk heel veel hardlopen want die tijd… tja die moet natuurlijk beter!!<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-1322876388501697132008-02-06T20:06:00.000+01:002008-02-06T20:10:16.544+01:00Februari 2008....<p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Jaaaaa ik ben er nog!! Kom je terug uit Thailand en dan zit je zo weer in het koude kikkerland stramien. Iedereen wil foto’s zien, souvenirs moeten uitgedeeld worden, verbouwingsplannen doorgesproken, verjaardagsfeestjes gevierd, het huis op orde gemaakt en natuurlijk weer aan het werk.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >In Bangkok heb ik helemaal geen last gehad van een jetlag, maar hier in Nederland des te meer. Om drie uur ’s middags ging het licht uit en kon ik maar aan 1 ding denken: slapen! Maar zoals voorspeld ging het zes dagen later weer veel beter.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Nog even terug naar onze laatste week Thailand. Volgens mij was ik gebleven op Koh Phi Phi. Van daar zijn we met de boot, bus, boot naar Koh Phangan gegaan. Daar belandden we in een waar paradijsje. Een super hutje recht aan zee met een superleuk barretje op het strand tussen de palmbomen en een gruwelijk lekker restaurantje. (Cocogarden voor de liefhebber…) Echt geweldig. We hadden ook al zó veel gedaan en gezien dat we daar heerlijk tot rust konden komen. Een tempel vlakbij kon ons niet meer boeien, boekjes lezen en eten en slapen was alles wat we wilden. Heerlijk!! Hier in dit paradijsje vierde ik ook mijn 24<sup>e</sup> verjaardag. ’S Ochtends om 7 uur was ik klaarwakker en kirde ik tegen Matthijs ‘ik ben jarig!!!!’ Matthijs draaide zich nog even om en ik ben gewapend met telefoon (voor de felicitatiesmsjes), boek en fototoestel naar buiten gegaan. Daar was het doodstil en kwam de zon net op. Liggend in een hangmatje met de zee onder me door stromend heb ik liggen kijken naar een krankzinnig mooie zonsopkomst. In één woord GEWELDIG! ’S Middags kreeg ik nog een cocktail aangeboden en verder hebben we ge-relaxed. Toen drong het ook heel erg tot me door hoe bijzonder het überhaupt is voor mij dat ik jarig was (jippie ik heb er weer een jaartje bij!) en ook dat ik dit op zo’n mooie manier mocht vieren. Zucht…. Zoals iemand al mailde: de tekst ‘lang zal ze leven’ krijgt opeens een hele andere betekenis…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Na een week relaxen zijn we teruggevlogen naar Bangkok waar we vreselijk hebben geshopt. En nu dus weer terug.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ik krijg al verschillende mailtjes etc. van mensen die zich zorgen maken omdat het stil blijft. Dat is niet nodig. Verre van. Het gaat eigenlijk zo goed dat ik niet zoveel behoefte meer heb om hier te schrijven. Dat had ik al een beetje aangekondigd en hier dan het resultaat. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Nu zijn dit wel bijzondere weken en daar wil ik toch iets over zeggen.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Als eerste: het is bijna een jaar geleden dat mijn diagnose werd gesteld. 12 Februari om precies te zijn. Dat betekent dat sinds ik terug ben uit Thailand ik opeens heel erg geconfronteerd word met ‘precies een jaar geleden’ momenten. Zo reed ik voor mijn werk voor het eerst weer langs een tankstation waar ik vorig jaar een keer ’s ochtends de auto aan de kant van de weg heb gezet omdat ik in slaap viel voor een powernap. Ook is er nu de reclame voor de huishoudbeurs op tv. De echte weblogkenner weet nog dat ik vier dagen na de diagnose, vlak voor de operatie, met As en Niki naar de huishoudbeurs ben geweest. Totaal gestoord denk ik nu, maar toen hebben we een dag gelachen over haarversterkende producten. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ook kreeg ik een uitnodiging voor de verjaardag van Moena en haar broer. Vorig jaar was dat vlak na mijn 2<sup>e</sup> chemo en wilde ik er per sé bij zijn. Ik zie mezelf daar nog zitten. Proberen heel gezellig te doen en iedereen om mij heen hetzelfde. Maar zo moe. En toen mijn vader me daar uit het centrum van Amsterdam ophaalde heb ik zo vreselijk liggen brullen in de auto van pure ellende. Alles was toen nog één groot zwart gat. Geen idee hoe erg het nog zou worden en wat de uitkomst überhaupt zou zijn. Al die emoties komen nu bij dit soort confrontaties heel heftig terug. En, het gaat nu weer wat beter, die zorgen voor een continu gevaar van tranen. Lekker labiel zeg maar. Daar komt nog bij dat er in mijn omgeving een aantal nare dingen gebeuren met jonge mensen. Soms denk ik daardoor ‘wat heeft het allemaal voor zin!? Zoveel ellende…’ Maar ja. Zoals ik net al zei, het gaat nu weer veel beter en die dingen die me aan een jaar geleden doen denken (Valentijnsdag is er nog één!) zullen voorlopig wel blijven en zijn denk ik ook wel goed. Zal wel bij het verwerkingsproces horen hahaha…</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Naast deze wat emotionele labiliteit gaat het verder goed. Heel goed! Zo goed zelfs dat ik mij deze week weer volledig beter heb gemeld op mijn werk! Een heuse mijlpaal! Verder heb ik ook mijn eerste school en huisbezoeken weer gepland. Helemaal back to work dus! Heerlijk! Ik moet zeggen dat ik best trots ben dat het zo goed gaat, ook conditioneel zoals in Thailand bleek. Heerlijk is het ook om weer met andermans problemen bezig te zijn in plaats van met die van jezelf. Een collega vroeg wanneer mijn volgende controle was en ik keek oprecht verbaasd. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven en ook dat lijkt me een heel goed teken!</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Dit is dus de stand van zaken op dit moment. Korte conclusie: het gaat goed! Dus geen zorgen… Tot laterrrr!!!<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-27545603822492247752008-01-02T16:27:00.000+01:002008-01-02T16:29:56.108+01:00Stress!!!!<p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">En toen was het opeens 2 januari… Bij deze willen wij allereerst dan ook iedereen een heel gelukkig, mooi, warm en vooral gezond 2008 toewensen!!</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Hier in het hoge en koude noorden (Groningen…) begint het nieuwe jaar vooral met slecht zicht en veel stress. Na de viering van een voor mij toch wel bijzondere jaarwisseling togen wij met vrienden die heerlijk voor ons gekookt hadden naar buiten voor een blik op het vuurwerk. Het was al behoorlijk mistig, dus onze dure vuurpijlen die zo hoog kwamen gingen letterlijk in mist op. Toen we ’s nachts terug naar huis gingen was de mist echt extreem. En dan bedoel ik écht extreem. Fietsen was te gevaarlijk omdat je maar tot een meter voor je zicht had. Gelukkig kende ik de weg heel goed, maar zelfs dan was het nog heel makkelijk om te verdwalen. Een straat doemde pas op als je er voor stond, maar het was een pure gok of het wel de goede straat was. Twee mensen stonden <st1:metricconverter productid="5 meter" st="on">5 meter</st1:metricconverter> van elkaar te bellen: ‘Ja maar waar ben je dan?’ <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">‘Ik ook… Maar waar sta jij dan?’</span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Toen we een fietspad overstaken doemde er opeens een jongen op die heel verdwaasd vroeg of hij zo naar de stad fietste, ‘uhm’ zei ik, ‘nee je moet hier rechts, je staat nu voor het ziekenhuis!’ Die jongen stomverbaasd.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Lopen we even verder opeens tegen twee politieagenten aan die ons er niet doorlieten omdat er drie huizen in de brand stonden. Ergens hoorden we wel de brandweerwagens water pompen, maar niks wat er op wees dat een paar meter verderop een heftige brand woedde. Het is moeilijk voor te stellen, maar dit heb ik echt nog nooit meegemaakt.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Maar goed. Toen was het 2008 en kwam onze reis naar het verre Oosten toch wel heel erg dichtbij. En toen dus stress. Gisteravond zat ik helemaal uitgeteld van de feestjes op de bank tussen stapels gewassen kleren die al dan niet mee gaan naar Thailand en stuitte ik op een website over Thailand die ik nog niet kende. Terwijl ik een beetje door alle do’s en dont’s aan het surfen was viel mijn oog opeens geheel toevallig op een zinnetje in de tekst. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">De afgelopen maanden heb ik getracht te zorgen dat alles voor deze reis tot in de puntjes verzorgd was. Dus niet de reis zelf, maar wel alle randvoorwaarden. Inentingen geregeld, medicijnen, verzekeringgegevens en de paspoorten. Matthijs zijn paspoort gecheckt en mijn eigen. Een paspoort moet nog drie maanden geldig zijn na terugkomst uit Thailand. Dacht ik. Niet dus. Zes maanden. Las ik gister. Laat mijn paspoort nou net aflopen in mei 2008. Dat is geen zes, maar 3,5 maand na terugkomst. En laat ik daar dus een dag voor vertrek achterkomen….<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Het stomme is dat ik het nog heel goed nagekeken heb. Ik heb zelfs nog overwogen om mijn paspoort voor de zekerheid al te laten verlengen omdat 3,5 maand wel heel krap is. Maar ja drie maand is drie maand dacht ik dus moet goed komen.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Daar zag ik gisteravond toch mooi even het hele Thailand avontuur aan mijn neus voorbijgaan. Door de vermoeidheid trok ik het even bijzonder slecht en heb ik vreselijk zitten janken om deze stommiteit.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Na een bijzonder slechte nacht was ik vanochtend om negen uur al bij de huisarts geweest, had ik al pasfoto’s laten maken en zat ik al bij het gemeentehuis om een spoedpaspoort aan te vragen. Morgen om negen uur haal ik hem op en dan kunnen we ‘gewoon’ om 11 uur richting Dusseldorf vertrekken. Nu loop alles weer volgens planning en liepen wij net door een heuse sneeuwbui. Die pikken we dus ook nog even mee…</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Morgen vliegen we om 17.20 en 25 januari komen we om ongeveer zes uur ’s avonds weer terug. We zijn ondertussen al ingecheckt dus nu kan er echt niks meer misgaan! (Hoop ik…..)<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-14357193621760397852007-12-19T21:21:00.000+01:002007-12-19T21:22:13.418+01:00We mogen naar Thailand!<p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">De titel zegt het al: we mogen naar Thailand! Jippie! Ik had toch elke keer in mijn achterhoofd: straks gaat het niet door…. Maar wel dus. Het bloed was super en terwijl de arts een hele verhandeling hield over gevaren van water in de haven van Bangkok kreeg ik ook te horen dat ik ondanks een fikse verkoudheid geen waarneembare lymfklieren heb. Joechei! Want jeetjemineetje wat was ik zenuwachtig… Op mijn vraag hoe groot de kans op een recidief (dus dat het terugkomt) is, kwam hij met allemaal grafieken en onderzoeksresultaten aanzetten die aantonen dat in mijn geval de kans ongeveer 4% is. Heel weinig dus. Maar ja nog steeds groter dan de kans dat een gemiddelde Nederlander kanker krijgt. Dus wat zegt het… Maar ik moet me daar echt niet teveel zorgen over maken volgens mijn hematoloog. We’ll try!</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Ons bezoekje aan Thailand werd dus met een grote glimlach goedgekeurd. Goed oppassen op het voedsel enzo en niet te veel in de zon. Door de chemo kan je sneller verbranden, dus goed insmeren. Verder mag ik wél duiken (mocht ik dat willen (nee hoor mams!!)) en moet ik dus oppassen (en vele duizenden met mij) voor opspattend water op een longtailboot in de haven van Bangkok want daar had een collega arts uit Utrecht de ziekte van Weil opgelopen. Good to know…</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">In de auto op weg naar de kerstborrel van mijn werk kwam er een kerstnummer voorbij en voelde ik me helemaal weemoedig worden… “Wat is het leven toch leuheuk!!” Hihi.. *Zucht* Ik ben weer APK gekeurd tot 18 maart. Ik ben echt vreselijk feestdagen emotioneel dit jaar, zou het een reden hebben!?</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Maar goed. Vandaag nog even naar de kapper geweest omdat het haar over mijn oren begon te groeien. Blijft toch weer even een bizar en pijnlijk moment dat zo’n man opeens je zuurverdiende haren ERAF gaat knippen! Maar ja, het zit wel leuk alleen weer ietsje korter. Wel handig voor in Thailand. (Had ik al verteld dat ik daar over twee weken naar toe ga?!!?)</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">In ieder geval, alles weer koek en ei. Behalve de nog steeds fikse verkoudheid, maar mij hoor je niet klagen! Lotgenoten zitten nog middenin de ellende dus ik tel mijn zegeningen! Jullie ook??? Ik hoop het! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">XXXXXX<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-59628286796679773622007-12-16T22:16:00.000+01:002007-12-16T22:29:24.325+01:00Controle 3<span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Overmorgen is het weer zover: ik mag voor de 3<sup>e</sup> keer voor controle naar de hematoloog. Aan de ene kant is het helemaal niet spannend omdat ik me eigenlijk gewoon heel goed voel. Maar ik weet dat het zo niet werkt.<br /><blockquote></blockquote><br />Vorige week werd ik opeens een paar nachten wakker terwijl ik heel erg lag te zweten. De eerste nacht boeide het me niet zo, maar de tweede of derde keer werd ik toch een beetje nerveus. ’S Ochtends lag ik een uur lang op mijn rug naar het plafond te staren en te proberen de ‘signalen’ van mijn lijf te lezen. Voel ik iets? Is er iets verandert? Waarom zweet ik? Zelfde pyjama, zelfde dekbed, zelfde temperatuur… Heb ik andere gekke dingen? Voel ik knobbeltjes in mijn keel, oksel, liezen? Ik probeer me er niet aan over te geven, maar op die momenten is het toch wel even heel spannend. Vooral het gevoel dat als het mis is ik er niks meer aan kan doen. Ik bedoel daarmee dat we het wel kunnen behandelen, maar ik kan het op geen enkele manier meer voorkomen. Dus dan gieren de zenuwen wel weer even door mijn lijf en zie ik Thailand vervangen worden voor infusen en vreselijke chemo’s.<br /><blockquote></blockquote><br /><o:p></o:p></span> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Maar goed, dan zweet ik opeens niet meer en verdwijnen al die gevoelens weer heel snel naar de achtergrond. Maar toch weet ik dat dinsdag gewoon weer een hele spannende dag wordt. Erop of eronder. Groene of rode stempel. Leven of overleven. Het blijft bizar. <o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-54586573601333191892007-12-07T13:56:00.000+01:002007-12-08T01:41:39.322+01:00Weer een onderzoekje...<p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ik wist niet dat het kon, maar ik heb vandaag een onderzoek in het ziekenhuis gehad wat ik nog niet kende. Een botdichtheidmeting dit keer. Ook voor het eerst sinds maanden dat ik in mijn eentje naar het ziekenhuis ging. Ik had gister nog wel even gegoogled of ze niet allemaal hele akelige dingen gingen doen, maar dat was niet het geval. Dus ik naar het ziekenhuis.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Op weg naar Langstraat 4 kwam ik langs het PET-centrum, met weemoed (uche uche) dacht ik terug aan al mijn P(r)ET momentjes. Eén keer in het begin toen alles nog wel ‘leuk’ was. Eén keer middenin de chemo’s toen ik alles (let wel: alleen maar water) meerdere malen uitgekotst heb en één keer aan het eind toen ik dit onderzoek ondertussen al goed zat was, maar met een oxazepammetje heerlijk in een roesje lag weg te dromen. Maar goed daar liep ik nu dus langs… Langs de wachtkamer, de kamer waar ik op een bed werd gedeponeerd en langs het halletje waar ik anderhalf uur stil moest liggen.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Na amper een minuut (het ging zo snel dat ik van schrik mijn jas op de grond liet vallen, mijn tas van de stoel gooide en mijn ketting klem kwam te zitten) werd ik al opgeroepen en gingen we foto’s maken. Dit keer van mijn botten. Nou ik kan één ding zeggen: mijn botten zijn net zo fotogeniek als ik! </span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Wingdings;" ><span style=""></span></span><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Een foto van mijn pols, rug, zijkant en heup later toog ik van de tafel af en hoorde van de laborante dat ze het eigenlijk niet mocht zeggen maar dat het er goed uitzag. Geen botontkalking dus. Joechei! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Op de terugweg zag ik in een flits het hele oncologische team aan de lunchtafel zitten dus nog even vrolijk gezwaaid en toen heerlijk weer naar buiten! Wat niet betekent dat het heerlijk weer was buiten, maar het was heerlijk om weer naar buiten te gaan ook al was het weer niet heerlijk… Snappie!?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ook de nodige naalden zijn weer in dit lijf gegaan. En in die van Matthijs. Onze reis naar Thailand 3 januari vraagt ook de nodige inentingen dus die gingen we maandagochtend halen bij mijn collega’s van de GGD. We hoefden allebei maar één prik. Mijn lieve schat, mijn stoere man die in een niet zo heel ver verleden aan freefight en kickboxen enzo deed is echter nogal bang voor naaldjes. Een hele ontspanningssessie later zat ie er echter zomaar in en viel het heel erg mee. Maar op die momenten roep ik wel eens verzuchtend uit dat het maar goed is dat ík ziek ben geweest de afgelopen maanden. Anders was het een groot drama geworden.. ;-) <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >En dan ook nog de griepprik. Maar goed wij kunnen weer tegen een stootje en dat moet natuurlijk ook. De buikgriep gaat flink rond en ik krijg opeens van allemaal getroffen collega’s heel veel steunbetuigingen omdat ze zelf weer ervaren hoe vreselijk overgeven en je misselijk voelen is. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Met mij gaat het prima! Ik heb mijn sportschema uitgebreid van twee keer fitnessen in de week naar twee keer fitnessen en drie keer hardlopen. Een zeer verbaasde Matthijs riep vanochtend uit hoe keihard mijn buikspieren waren. Hehehehe…. Ik had het gezegd: met een strak lijf de chemo’s weer uit. Maar zonder gekheid, dat hardlopen en sporten is heerlijk en echt een uitlaatklep. Ook het werk is leuk, sinterklaas was de leukste sinterklaas in jaren met hoogstaande surprises en Matthijs is (as usual) de leukste.</span></p><p class="MsoNormal" style=""></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Mijn haar groeit hard door. Zo hard dat ik nu allemaal mensen op mijn dak krijg die roepen dat ze mijn haar ‘zoooo gaaf’ vinden en het ook weer zo gaan laten knippen. ‘Meen je dat nou serieus?!!?’ roep ik dan doorgaans uit, maar ja dat menen ze serieus. Ik vind het leuk staan maar het mag wel weer wat langer. Vorige week droomde ik dat ik het haar heb wat ik nu heb en dacht ‘goh laat ik het eens een beetje losmaken’, dus ik woelde wat mijn handen door mijn haar en opeens had ik een schouderlange bos weelderige krullen. Stomverbaasd keek ik ernaar en voelde ik eraan. ‘Wat stom!’ zei ik ‘dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen! Kijk, als ik mijn hoofd beweeg, beweegt mijn haar mee!’ </span>:-)<span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > Helemaal blij. Maar goed dat soort dromen heb ik één keer in de paar weken.<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-79859275627668833442007-11-23T13:16:00.000+01:002007-11-25T22:20:25.763+01:00Een beetje vaarwel?!<p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><span style="font-weight: bold;">Update 2: </span><span>Blijkbaar konden alleen Matthijs en ik het filmpje zien... Dat is als het goed is nu opgelost. Bij deze sta ik op het wereldwijde web voor aap ;-)<br /></span></span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><span style="font-weight: bold;"><blockquote></blockquote><br /></span></span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><span style="font-weight: bold;">Update:</span> nam ik vanmiddag nog een beetje afscheid, nu alweer iets nieuws hier op de blog... Mijn schoonvader heeft van wat camera-beelden van mijn 'speech' een bijzonder mooi overzichtje gemaakt van het feest. Ik wou het jullie niet onthouden dus bij deze!<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><blockquote></blockquote><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ik ben nog steeds een beetje in een feestroes, maar ondertussen raast het leven alweer heel hard door. Dit zijn de weken waar ik me maandenlang op heb verheugd en ik snap ook helemaal waarom. Wat is het heerlijk om weer ‘normaal’ te worden. Voor mijn gevoel heb ik met mijn feest de ziekte-periode echt afgesloten en ben ik daardoor ook patiënt af. Ik ben weer gewoon Roos. Ik hoef geen speciale aandacht meer en bezorgde blikken en dat is ook hoe het nu is. Heerlijk! Natuurlijk is het nog niet klaar en blijft het echt heel spannend. Er zijn momenten dat ik me echt in en in verdrietig voel en alleen maar kan huilen en die momenten zullen er voorlopig ook nog wel blijven. Maar het normale leven hervat zich ook.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ik ben lekker aan het werk. Ik werk nu 10 uur in de week en doe een heel leuk project waar ik helemaal mijn ei in kwijt kan. Het voelt zo goed om met andere problemen bezig te zijn in plaats van die van jezelf. Werken is echt een luxe, een voorrecht. Veel mensen realiseren zich dat niet, maar ik zit nu echt geregeld in mijn handen te klappen achter mijn bureau en te kirren hoe leuk werken toch is. Het gevoel nuttig te zijn, je hersenen te gebruiken, maar natuurlijk ook gewoon sociale contacten. Andere mensen, interessante mensen leren kennen. Heerlijk. Je wereldje wat zich weer verbreedt.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Er komen ook allemaal leuke dingen op mijn pad. Dat project wat ik nu doe bijvoorbeeld, maar volgende week vrijdag geef ik ook weer een workshop in de RAI in Amsterdam op Wereld Aids Dag over het vrouwencondoom (that story never ends…. ;-) ). Ik vertoef daar trouwens in goed gezelschap met de koningin en Mabel Wisse Smit hahaha…</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >En dan natuurlijk mijn huisje waar steeds meer schot in komt. Het is nog lang niet klaar, maar dat hoeft ook niet. Rustig aan. Sinterklaas die bijna op de stoep staat, 3 januari naar Thailand met mijn grote liefde, vriendinnetjes die huizen kopen en verkopen, sporten én tegenwoordig hardlopen, mijn geluk kan niet op. Het klinkt allemaal wel heel erg, maar ik kan er niet meer van maken. Mijn leven lijkt wel saai… Maar zo voelt het helemaal niet. Ik voel me goed! Ik voel me blij! Rustig en sterk, maar vooral heel gelukkig. Gelukkig met mezelf, met mijn familie en vrienden, met het leven.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Ik zit een beetje te dubben wat ik met deze weblog zal doen. Ik heb geen zin om mijn alledaagse belevenissen op te gaan schrijven. Dat was het oorspronkelijke doel ook niet. Het voelt ook niet goed om hem helemaal af te sluiten. Dus ik zal er ook heus nog wel op schrijven als ik iets te melden heb. Maar niet meer zo vaak als de afgelopen maanden. Het is mooi geweest en eigenlijk hoort het afsluiten van deze weblog ook een beetje bij de gevoelens die ik in het begin van dit verhaal beschreef. Maar dat vind ik ook wel jammer en eng. Dus eerst maar zo. Deze weblog is heel belangrijk voor mij geweest de afgelopen maanden en nogmaals bedankt voor jullie allemaal voor het lezen en reageren. Alleen al de bezoekcijfers gaven en geven me zoveel steun. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p> </o:p><blockquote></blockquote></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >X Roos<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-64951633708919228932007-11-12T16:24:00.000+01:002007-11-12T16:25:25.663+01:00Bedankt!!<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Lieve, lieve mensen….</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Wát een avond! Ik was zó zenuwachtig van te voren… Zoveel mensen, speciaal voor mij. Zou het wel gezellig worden, was de muziek wel goed, de ruimte niet te klein, mijn jurk niet té? Ik ben de afgelopen week door heel veel verschillende mensen hartgrondig uitgelachen om deze zenuwen. Iedereen komt tenslotte om een belangrijk feestje te vieren dus hoe kon dat nou mislukken. Nou, ze hadden gelijk! Wat een avond!!! Ik ben er nog een beetje beduusd van. Mijn jurk heb ik uiteindelijk niet aangedaan omdat die gevoelsmatig wel een beetje té was, maar voor de rest was het perfect.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Wat een hoeveelheid en wat een bijzondere mengelmoes van mensen. Al mijn lieve vriendinnetjes en vriendjes, mijn familie in grote getale, collega’s en zelfs ex-collega’s, buren van nu en van heel vroeger, (ex-)schoonouders en nog veel en veel meer! Astrid zei gister een beetje beduusd: ik dacht toch dat ik wel heel wat mensen van Roos kende, maar ik dacht alleen maar ‘wie zíjn al die mensen?!?!’</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">De sfeer was gewoon zo ontzettend goed! En toen kwam het serieuze moment dan toch. Ik wist het niet, maar opeens stonden er twee barkrukken voor de bar en stond mijn moeder met Angeniet klaar om de (vanaf dat moment wereldberoemde) kankerrap te zingen. Deze kankerrap ging na een terugblik op de afgelopen maanden over in een levensrap en aan de foto’s te zien heeft het niet alleen op mij en Matthijs een diepe indruk gemaakt. Volgens mij wordt het een hit want ik heb al meerdere mensen twee dagen na dato het refrein horen zingen! Er zijn heel wat traantjes weggepinkt, maar er is ook met humor teruggekeken naar deze tijd. Ik heb de cd thuis en Matthijs en ik schieten bij het luisteren meteen weer vol… Dank jullie wel!</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Ik was zo van m’n stuk dat ik bijna niet meer uit mijn eigen woorden kwam. Dus snel maar weer door met het feest! Ik heb iedereen alleen maar zien lachen en dansen, zien kletsen en feesten en vooral heel erg genieten. Wat was het heerlijk om met jullie allemaal, jullie lieve lieve mensen, dit feestje te vieren! Wat een geweldige afsluiting van deze tijd! Wat een geweldig warm en liefdevol nieuw begin! Wat een ge-wel-di-ge dag!!! Jullie hebben werkelijk geen idee hoe gelukkig jullie me hebben gemaakt door er te zijn! DANK JULLIE WEL!!! Ik hoop echt dat jullie het net zo leuk hebben gevonden als ik. Dank je wel…<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-92160820910740772642007-11-07T19:00:00.000+01:002007-11-07T19:25:47.070+01:00Routebeschrijving<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Aanstaande zaterdag is het al zover: FEEST! De voorbereidingen zijn in volle gang. Mijn outfit ligt klaar. De bevestigingen stromen binnen. Zoals jullie weten is het feest in de Oude kijk in ’t jatstraat <span style=""> </span>47-51. Als je met de auto komt kun je het beste in de parkeergarage Ossenmarkt (Spilsluizen 25) of in de parkeergarage Centrum (Pelsterstraat 15) parkeren.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Klik <a href="http://maps.google.nl/maps?f=d&hl=nl&geocode=&saddr=groningen,+ossenmarkt&daddr=Groningen,+oude+kijk+in+%27t+jatstraat+47&sll=53.220386,6.562099&sspn=0.005807,0.014591&ie=UTF8&ll=53.221,6.562105&spn=0.005807,0.014591&z=16&om=1">hier</a> voor de route van de Ossenmarkt naar Louis XV.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Klik <a href="http://maps.google.nl/maps?f=d&hl=nl&geocode=&saddr=groningen,+pelsterstraat+25&daddr=Oude+Kijk+in+Het+Jatstraat+47,+9712+Groningen,+Groningen+%28Groningen%29&sll=52.469397,5.509644&sspn=3.025348,7.470703&ie=UTF8&ll=53.218497,6.565211&spn=0.005807,0.014591&z=16&om=1">hier</a> voor de route van de Pelsterstraat naar Louis XV.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Als je nog vragen hebt, bel of mail dan even. Tot zaterdag!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);"><o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-33866974323151424862007-10-31T18:36:00.000+01:002007-10-31T18:37:34.282+01:00Vreselijk<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">En dit is het dan. Zo is mijn leven nu dus blijkbaar. Aan elkaar hangend van controles boven het hoofd hangend als het zwaard van Damocles. Even voor de goede orde: de controles waren goed. Maar wat een vreselijke dag. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nadien slechter voelde (en zelfs nog een beetje voel) dan ervoor. Echt heel erg zenuwachtig was ik niet, dat kwam pas een beetje een uur van tevoren. Ik heb er de afgelopen dagen veel over nagedacht en het zijn een paar verschillende dingen. Ik denk, of eigenlijk weet ik, dat ik mijn lichaam heel goed ken en begrijp. Het bekende verhaal van je lijf weer leren vertrouwen geldt niet echt voor mij. Mijn lichaam geeft al jaren goed aan wat het nodig heeft en of het klopt en ik heb door schade en schande geleerd daar heel goed naar te luisteren. Daar vertrouw ik ook op. Om die reden was ik ook niet echt zenuwachtig dat het in mijn lijf niet goed is. Maar toch die zenuwen, en waarom? Ik was vooral heel bang dat gister zou blijken dat ik het fout had. Dat dat vertrouwen in mijn lichaam onterecht is. Dat het toch weer mis is terwijl ik me zo goed voel. En oh wat zou ik dat erg vinden!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Maar goed, naar het ziekenhuis dus. Bloedprikken ging subliem, zonder een greintje pijn. Daarna wachten. Ook dat ging met een lekker blad zonder slag of stoot. Na bijna een uur wachten werden we opgeroepen en bleek dat mijn bloed perfect is. En dan het lichamelijk onderzoek. Kleren uit, op de bank en voelen maar. Eerst de keel. Ik voelde alleen mijn hart, zeker toen de arts zei: ‘ga maar even liggen’. Oh jee, dacht ik, dit is het, hij voelt iets. Uit ervaring weet ik dat het aannemen van een andere houding bij het onderzoeken van hetzelfde meestal niet goed is. Toen ik ging liggen en de arts mijn oksels ging bevoelen, slaakte ik dan ook een zucht van opluchting. Hij was gewoon al klaar met mijn hals! En dan de beslissende woorden: niks te voelen hoor! Haaaaa….. Maar goed, het zat tussen mijn longen en daar kan je niet voelen. Daar moest dus nog een longfoto voor gemaakt worden. Ik had mijn kleren amper weer aan en toen stonden we alweer buiten. Twee uur na binnenkomst was ook de longfoto gemaakt en stonden we ook weer buiten het ziekenhuis. Maar in plaats van opluchting voelde ik eigenlijk alleen maar onrust. Vreemd. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Gisteravond was ik vooral heel moe en eenmaal in bed kwamen de tranen. Ik zag een foto van mezelf met lang haar en ik voelde me opeens zo intens verdrietig. Dit is dus hoe mijn 23 jarige leventje eruit ziet. Elke maand naar het ziekenhuis en in een oogwenk kan alles weer een drama zijn. Alles wordt die dag weer op scherp gezet. Ik wist het van tevoren, maar had niet verwacht dat het zoveel impact zou hebben. Ik mis mijn oude onbezorgde leventje. Ik wil niet elke maand worden geconfronteerd met het feit dat ik dood kan gaan. Dat ik weer in de ellende wordt gestort. Ik heb er veel over nagedacht en iemand zei ‘het is net als met borstcontrole onderzoek, die dag is het opeens heel spannend’. Ik denk dat ik weet wat het is. Je voelt je goed, je hebt niet het gevoel dat er wat mis is, maar zomaar opeens kan alles anders zijn. Dat kan het natuurlijk altijd, maar dit zijn gecontroleerde momenten. Een half jaar geleden had ik klachten, ik wilde dat er wat gevonden zou worden (liever geen kanker, maar ok). Nu voel ik me goed. Ik leef mijn ontzettend leuke leventje. Want dat is wat ik van mijn leven vind. Dat is het afgelopen half jaar wel versterkt, ik leef zo puur. Ik geniet van zoveel, ben zoveel rustiger en tevredener. En zo kan ik elke dag leven, behalve die vreselijke ziekenhuisdag. Want dan kan het opeens in tien minuten allemaal veranderen in een nieuwe nachtmerrie. Ik ben daar redelijk van van slag. Ik laat het maar gebeuren en over me heen komen, dit had ik niet verwacht. Ik geloof er nog steeds heel erg in dat het goed komt. Wat er ook nog op mijn pad komt, het komt wel goed. Ik maak er gewoon het beste van. Ik aanvaard het. De controles waren goed, dus ik kan weer een maandje mee. We kunnen de 10<sup>e</sup> écht een feestje vieren en dat is ook precies wat ik ga doen! Feesten en genieten van jullie allemaal. En dan…. Dat weten jullie nog niet, maar dan gaan wij drie weekjes heeerlijk genieten in Thailand. Het nieuwe, fantastische jaar inluiden! HEERLIJK!<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-34884127541819508362007-10-29T17:57:00.001+01:002007-10-29T17:57:56.826+01:00Controle<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Time flies when you’re having fun zeggen ze toch?! Ik denk dat dat ook op mij van toepassing is. Mijn leventje hervat zich in sneltreinvaart en de laatste chemo lijkt echt al weer eeuwen en eeuwen geleden. Toch is het morgen alweer anderhalve maand geleden sinds ik hoorde kankervrij te zijn en daarom mag ik morgen weer bij mijn arts op visite. Bloedprikken en lichamelijk onderzoek om te beoordelen of de kanker kans heeft gezien zich een weg terug in mijn lijf te banen. Dat blijft natuurlijk altijd een spannend moment. Aan de ene kant voel ik de afgelopen tijd elk steekje en pijntje en dan schiet er even door mijn hoofd of het iets zal betekenen. Aan de andere kant ben ik er eigenlijk helemaal niet bang voor. Ik voel me goed. Mijn lijf voelt goed. Ik ben er van overtuigd dat ik het zal voelen mocht het niet goed gaan. Maar toch blijft het even spannend. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Wat ik wel heb geleerd de afgelopen maanden is dat het geen zin heeft je druk te maken om iets wat nog niet zo is. Misschien is het wel onnodig en dus verspilde energie. Mocht het mis gaan dan zien we dat dan wel weer. Zo heb ik tijdens de chemo’s ook altijd gedacht. Dinsdagochtend zag ik er heel erg tegenop, voor die tijd was ik er amper mee bezig. Morgen mag ik even zenuwachtig zijn, maar vanavond is er nog niks aan de hand.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Het gaat ook eigenlijk heel goed. Ik ben alweer voor tien uur beter gemeld op mijn werk. Vorige week was ik er alweer vier dagen en ok ok dat was eigenlijk iets teveel. Maar dat denk ik puur verstandig, want eigenlijk ging het heel goed. Door een leuk en nieuw project heb ik meteen een leuke taak waarin ik mijn kwaliteiten kwijt kan. Ik merk dat ik er nog genoeg inzit om een bijdrage te leveren en dat voelt zo goed! Glimmend zat ik achter mijn computer te zeggen hoe leuk werk toch is. Nu eerst dit maar een paar weken doen en kijken hoe dat gaat. En dan natuurlijk nog mijn feest! Al over 1,5 week!! Ik heb er zo’n zin in! Geweldig hoeveel mensen er komen om samen met mij te vieren dat ik er nog ben, maar vooral ook dat jullie er ook allemaal zijn! We gaan er een mooi feest van maken… Heerlijk!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">En dat terwijl het herfstzonnetje regelmatig schijnt, de zoete lucht van de suikerbietenfabriek zich over Groningen heen spreidt en ik aan mijn kindertijd moet denken, de bomen prachtig oranje, groen, en geel zijn en ik weer heerlijk dikke sjaals kan dragen zonder jeuk! Het leven is zo slecht nog niet, zelfs al zit het soms goed tegen. Het is maar net wat je er zelf van maakt en ik doe hard mijn best om er iets heel moois van te maken!<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-79804130202090802782007-10-26T22:14:00.000+02:002007-10-26T22:16:06.315+02:00Wat zit je haar leuk!<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Het is een willekeurige donderdag. Om precies te zijn gister. Ik sta me om te kleden in de sportschool voor een stevige work-out. Met mijn sportkleren aan en mijn hartslagmeter om werp ik nog een laatste blik in de spiegel voordat ik me de zaal in begeef. Ik zie er hetzelfde uit als vijf minuten daarvoor alleen nu met sportkleren aan. Op dat moment breng ik spontaan mijn hand naar mijn hoofd en aai in één beweging mijn haar schuin opzij. Het gebeurt bijna onbewust, maar vlak voor ik mijn hoofd afdraai om te gaan sporten blijf ik verbouwereerd staan kijken naar het resultaat van een bijna onnoemenswaardige handeling. In één seconde heb ik van mijn aangroeiende haar een waar kapsel gecreëerd. Om mijn mentale gesteldheid te controleren veeg ik snel mijn haar weer recht en daarna weer scheef. Het is echt een groot verschil. Ik lach mezelf toe in de spiegel. Verbaasd dat ik dit niet eerder bedacht had. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Als ik uitgespeeld ben draai ik me om en begeef me op de hometrainer. Als Edwin komt kijken blijft hij naast mij staan en blijft gefascineerd naar mijn hoofd kijken. Hij merkt op dat het alweer zo groeit en bijna weer ‘echt’ is. Ik vertel haast beschamend dat ik net heb ontdekt dat ik mijn haar schuin kan dragen. God wat klinkt dat belachelijk.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">’S Avonds ben ik in gesprek een vriend. Middenin mijn (uiterst boeiende) verhaal breekt hij opeens in. ‘Wat zit je haar leuk!’ Ha ha denk en zeg ik. ‘Nee echt! Wat zit het leuk!’ Ik moet heel hard lachen. Het lijkt bijna een slechte grap om tegen een bijna kaal iemand te zeggen dat zijn haar zo leuk zit. Maar het was heel serieus. Opnieuw enigszins verbaasd, maar ook enigszins trots denk ik terug aan het spiegelmoment eerder die dag.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Nog een paar uur later stormen Astrid en Dali ons huis binnen. Zij komen met heugelijk nieuws, maar middenin hun verhaal kapt ook As opeens haar verhaal af: ‘wat heb je met je haar gedaan? Ben je naar de kapper geweest? Het zit echt leuk!’ <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Mijn dag kon niet meer stuk. Normaal is een opmerking over je enige kapsel amper het noemen waard, maar dat dat nu opeens zoveel indruk maakt, daar kan ik zelfs heel hard om lachen. Zeker na één simpel handgebaar.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Omdat iedereen nu opeens erg gefocust is op mijn haar heb ik vandaag dan ook maar mijn eerste bezoekje aan de kapper gebracht. Dan denk je, what can a men do? Nou best veel. Hij knipte er lustig op los. Nu viel ik midden in zijn verhaal in. ‘Weet je wel hoe eng dat voor mij is dat je mijn haar eraf knipt?! Ik ben een halfjaar lang blij geweest met elke millimeter en nu knip jij het er gewoon af!’ Het valt gelukkig mee, alle haartjes hebben nu weer één lengte dus ik loop er niet meer zo slordig bij (mocht het jullie opgevallen zijn hahahaha). De knipbeurt was ook nog gratis en nu hoor ik er dus weer helemaal bij in hairfashion industry!<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-59184666822693828202007-10-23T19:35:00.001+02:002007-10-23T19:35:59.374+02:00Absolute pechvogel<p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Sommige mensen lijken pech en ellende naar zich toe te trekken. Alsof hun alles overkomt. Ik betrap mezelf er af en toe op dat ik een beetje bang ben zo iemand te zijn. Aan de andere kant wil ik niet zo denken omdat dingen je overkomen als je er bang voor bent. Als ik dus een schildklierziekte krijg en daarna kanker, of als mijn banden worden lek gestoken en ik mijn telefoon uit het raam laat vallen, of als er tijdens de chemo nog weer iets nieuws wordt ontdekt en ik ook nog een of andere zeldzame bijwerking krijg dan denk ik ‘ach wat een toeval!’. Maar soms maakt het leven het wel erg moeilijk om jezelf als een geluksvogel te blijven zien… Zoals vanmiddag. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Na een paar voorzichtige opstartweken zou ik deze week beginnen met wat serieuzer werken. Gister een paar uur, vandaag ook en morgen nog een vergadering. Het gaat dus best lekker. Mijn leventje komt weer een beetje op gang. Dus vanmiddag sta ik fris en fruitig voor het stoplicht te wachten om naar sporten en daarna naar mijn werk te rijden als er iemand keihard achter op mijn auto rijdt. Volgens mij hoorde ik eerst een boel gerinkel van vallende spullen voor ik de klap voelde. Verschrikt keek ik naar voren maar daar was niks, dus toen besefte ik me dat er iemand op mij was gereden. Mijn nek deed best wel pijn en een beetje verschrikt en verdwaasd stapte ik uit. De betreffende man zei sorry (uiteraard!) en zei dat hij weg moest omdat hij een afspraak had. We zijn even verder gereden en daar zijn kaartje gekregen. Ik wist dat dat niet zo slim is maar hij was zo zakelijk en ik zo geschrokken dat ik dacht ‘ga maar’. Toen hij weg was barstte ik echt in tranen uit. Ik kon met Matthijs aan de telefoon de eerste minuten helemaal niet vertellen wat er gebeurt was zo overstuur was ik. Dit kon ik er echt niet nog bij hebben!!! Maar goed, eigenlijk valt het allemaal wel mee. Ik heb een flinke deuk in mijn auto en de achterklep wil niet meer open. Verder heb ik een beetje last van mijn nek door de klap. Matthijs, de schat, is even naar Groningen gereden en na een kop koffie en even flink uithuilen ging het wel weer.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">Op de weg terug van mijn werk hoor ik vanmiddag dat er wetenschappelijk is aangetoond dat pechvogels inderdaad bestaan! Sommige mensen hebben meer pech dan anderen. Maar, zoals een collega al zei, het begon een jaar geleden allemaal met een auto-ongeluk (mijn schuld) en nu is er weer één waartussen alle ellende wordt opgeslokt. Dit was het einde van een hele nare periode met heel veel pech. Vanaf nu wordt alles beter!!!! (Zei zij vol hoop….)<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-4214506966197489242007-10-17T13:11:00.000+02:002007-10-17T13:15:21.194+02:00UitnodigingLieve allemaal, <p class="MsoNormal"><span style="font-family: Helvetica; color: rgb(99, 32, 53);">De uitnodigingen zijn voor een groot deel verstuurd, per post of e-mail. Ik heb alleen niet van iedereen een (e-mail)adres. Het kan dus zijn dat je geen persoonlijke uitnodiging hebt gekregen en wel graag wou komen. Dat mag natuurlijk! Misschien ben ik zelfs iemand vergeten met mijn chemobrein ;-) Sorry daarvoor! Dus nogmaals: iedereen is welkom! Laat het even weten als je komt.<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-63000969076549504152007-10-10T21:46:00.000+02:002007-10-10T22:15:11.292+02:00geheugenverlies...<p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Gister was ik op mijn werk en hadden we het over de afgelopen maanden. Mijn collega’s hebben alleen de weblog gelezen en mij niet zelf gesproken. Als snel komen dan ook een aantal heftige incidenten naar voren. De chemo’s natuurlijk en hoe ziek ik daarvan was, maar ook het kaak-incident. Tot hun, maar eigenlijk ook tot mijn eigen verbazing ben ik veel van die dingen al bijna vergeten. Ik denk nooit meer aan die extreme kaakkramp en de tocht met 100 km/uur door de stad naar het ziekenhuis. Ik denk nooit meer aan die allerverschrikkelijkste beenmergpunctie en de totale machteloosheid daarna in het ziekenhuisbed, ik denk eigenlijk ook nooit meer aan de dinsdag in het ziekenhuis en de helse dagen daarna. Om van het kotsen nog maar te zwijgen. Of de haaruitval.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" > <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >Een paar maanden geleden schreef ik een blog dat ik wist dat leed snel vergeten is. Dat ik over een paar maanden (nu dus) een groot deel van de ellende waar ik toen inzat al amper kon herinneren. En toch had ik daar toen niks aan. Ik zat er nog middenin en kon de pijn, het verdriet en alle narigheden niet zomaar vergeten. Ik kon er soms aan onderdoor gaan en vreselijk door in de put zitten. Ik kon er om huilen en schreeuwen en soms zelfs wensen dat ik maar dood was. Wat ik natuurlijk eigenlijk niet meende, maar het zegt genoeg. Het enige wat ik eraan had was de wetenschap dat ik niet altijd die ellende zou blijven voelen, niet altijd zo verdrietig zou zijn of die pijn ervaren. Dat ik weer kon lachen vanuit het diepst van mijn hart. Me goed, gezond en gelukkig voelen. Door te bedenken dat al die nare emoties snel weer wegebben na alle ellende was er voor mij een lichtpuntje aan de horizon, maar eigenlijk kon ik toen maar moeilijk in dat lichtpuntje geloven.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" ><o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(99, 32, 53);font-family:Helvetica;" >En toch is dat hoe het nu is. Zo snel als ik op 12 februari de ellende ingestort werd, zo snel stap je er weer uit. Natuurlijk is het ziek zijn en de gebeurtenissen van het afgelopen jaar nog een groot onderdeel van mijn leven en mijn denken, maar het is nu meer één geheel van ervaringen. Niet meer allemaal specifieke akelige dingen, maar één geheel van leuke en nare dingen. Een halfjaar van hoogte- en dieptepunten, van vreugde en verdriet. Ik weet nog dat het naar was, soms zelfs vreselijk. Maar de diepste gevoelens van dat moment, daar kan ik niet meer bij. Het is weg. En gelukkig maar. Ik leef nu en daar ben ik ook mee bezig. De toekomst, want die is er weer. Die was er de hele tijd al, maar nu is hij weer wat groter, op een langere termijn. Ik wil niet teveel stilstaan bij hoe het was, ik wil het niet alleen nog maar daar over hebben. Laten we kijken hoe het nu is. Waar we nu zijn. Genieten van leuke gesprekken en leuke mensen. Het leven op je tong laten rollen en proeven, ruiken, voelen. Ik geniet van deze herfstdagen, of de zon nou schijnt of niet. Het voelt intens. Nieuwe mensen leren kennen, heerlijk. Maar ook jezelf opnieuw leren kennen. Eigenlijk is het een leuk proces. Natuurlijk ben ik nog dezelfde Roos. Maar ook een andere. Hoe wil ik leven? Welke grenzen stel ik en wil ik stellen? Hoe wil ik mijn leven leiden? Dat zijn geen dingen waar ik dagelijks mee bezig ben, maar ik ben me wel veel bewuster van de dingen waar ik van geniet. En ik sta mezelf dan ook toe daarvan te genieten ook al past dat soms niet binnen de kaders. Het maakt me niet meer zoveel uit wat anderen van me denken, dat voelt zekerder. Ik ga relaxter met het leven om. Zo komen toch langzaam maar zeker wat veranderingen in mij aan het licht. Ik geniet extreem van ieder mailtje dat ik krijg van iemand die op mijn feest komt. Dat mensen het waarderen en met mij een feestje willen vieren. Ik heb daar zo’n zin in. En dan niet teveel praten, maar lachen en dansen. Genieten van allemaal fijne mensen bij elkaar. Het leven is zo slecht nog niet. Ik zie wel waar het heen gaat, maar op dit moment is mijn leven verdomd leuk!</span><span style=""><o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-16910820617569420182007-10-04T22:49:00.000+02:002007-10-04T23:10:04.547+02:00Haargroei?!?!?!Na de vreselijke dipweek vorige week, gaat het nu alweer wat beter. Ik doe rustig aan, voor mijn doen en ben bij vlagen heel erg moe. Vooral als ik me langer op iets moet concentreren ben ik na korte tijd helemaal af. Ik kan dan wel gewoon iets anders gaan doen, maar me langer intesief in een gesprek of discussie mengen gaat dan heel moeizaam.<br />Ik ben de hele week een beetje bezig met het organiseren van de verbouwing van mijn huis. Waar moet wat, welke keuken, kranen, waar moeten lichtpunten en schakelaars... Jeetjemina daar komt nog heel wat bij kijken. Maar als het straks af is, is het een echt paleisje!! Ik verheug me er ontzettend op. De verbouwing gaat goed. De keuken en badkamer zijn er helemaal uit en de riolering is bijna onder de grond. Binnenkort echt weer opbouwen!<br />Verder rommel ik wat aan in huis, val wat vrienden en bekenden lastig die in de buurt zijn, ga totaal inefficient met mijn tijd om en werk ik af en toe wat. Dat laatste stelt nog niet echt veel voor. Twee uur is echt heel kort en ik heb echt de neiging binnenkort even een dagje mail te checken en me op de hoogte te laten brengen van alle ontwikkelingen. Maar ik ben na vorige week nog wel een beetje voorzichtig met mijn energie. Dinsdag hadden we vakgroepoverleg met deverpleegkundige en toen bleek dat er aan de ene kant heel veel gebeurt is het afgelopen halfjaar en aan de andere kant alles nog precies hetzelfde is. Heel bizar! Er is door formatieverschuiving wel besloten dat ik alleen nog maar in Emmen ga werken en niet meer in Hoogeveen, dat is voor mij wel veel rustiger.<br /><br />Met mijn haar gaat het ook heel goed! Alles groeit weer als een gek... En op sommige plekken is dat minder gewenst. Die kinharen mochten wel wegblijven... hahaha GRAPJE!!<br />Nee maar ik merk wel dat alles weer op het oude tempo groeit. Mijn haar wordt weer veel dikker, maar echt heel hard gaat het nog niet. Alhoewel de schoonheidsspecialiste het vanmiddag behoorlijk goed in de war wist te krijgen! Ik ga trouwens al enige tijd zonder pet over straat sinds velen me duidelijk hebben gemaakt dat het Echt kan. Ik ben er achter gekomen dat als ik zelf heel onzeker ben ik iedereen aankijk of zij naar mij kijken. Uiteraard kijkt iedereen me dan aan en denkt waarschijnlijk: waarom kijkt dat rare mens naar mij?? Als ik niet meer zo kijk, kijken zij ook minder. Hoewel vooral jongeren dat goed kunnen, kijken. Sommigen staren je echt ongegeneerd na en ik vraag me dan altijd af wat ze denken. Denken ze dat ik ziek ben geweest? Of dat ik cool wil zijn alla Britney? Geen idee. Het kan me ook niet echt meer boeien. Toch word ik er soms wel kwaad van. Wat geeft mensen het recht om je zoo aan te gapen. En dan elkaar aanstoten en giechelen. Er rust nog steeds een taboe op een kale kop. En ik ben niet eens echt kaal. Waarom zouden mensen het eigenlijk niet mogen zien? Ik ben toch nog steeds Roos? Kaal of niet kaal. Ik ga me daar niet voor schamen! Zo! hahaha....Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-56307679422434344972007-10-03T16:52:00.000+02:002007-10-03T17:00:19.171+02:00Feest!Jaja daar staat ie dan: de uitnodiging! Met dank aan Matthijs en natuurlijk ook een beetje aan mij ligt er een mooi kunstwerkje. Ik hoop echt dat jullie allemaal komen om er een mooi feestje van te maken! Voor sommigen zal het een reis naar het Noorden betekenen, ik heb slaapplaatsen, maar niet eindeloos veel. Wees er dus snel bij als je wilt blijven slapen. Uiteraard mag je iemand meenemen, iedereen is welkom!<br />Heb je vragen mail me dan even: <a href="mailto:roosjelier@hotmail.com">roosjelier@hotmail.com</a>.<br />Ik ga hier niet mijn telefoonnummer neerzetten, maar bellen mag natuurlijk ook! Om de reservering helemaal rond te maken wil ik graag weten hoeveel mensen er ongeveer komen. Wie het weet: let me know!<br /><br />Nou lieve mensen, ik hoop echt dat we samen kunnen proosten op het leven 10 november. Het is voor mij een mooie en feestelijke afsluiting van deze nare periode!<br /><br />Liefs RoosRooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-55406113368525881482007-09-27T12:04:00.000+02:002007-09-27T12:05:47.457+02:00Pretty bagger<p class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-GB">Het gaat pretty bagger. </span><span style="">Ik heb een bijzonder slechte week. Dit zal wel het beroemde zwarte gat zijn, maar ik vind het vreselijk. Ik ben moe en verveel me te pletter. Ik zit hier maar alleen thuis een beetje naar het plafond te staren en heb totaal geen aanspraak. Alle zorgverloven zijn ingetrokken, de vakantie voorbij dus iedereen weer fulltime aan het werk of studeren. Het afgelopen halfjaar was ik ook thuis, maar was er heel vaak wel iemand om wat leuks te doen. Nu ben ik niet meer ziek, maar ook nog niet gezond. Ik zit in de tussenfase en die bevalt me helemaal niet. Ik ben te moe om van alles te ondernemen en heb ondertussen al 30.000 boeken gelezen en films gezien. Daar is de lol ook een beetje vanaf. Ik schijn het zelf weer te moeten doen, maar alleen is er geen donder aan. Ik heb niks te vertellen en maak geen bal mee. Als ik ’s ochtends wakker word vraag ik me af waarom ik in godsnaam op zal staan. Dan lig ik twee uur lang in bed een beetje te sniffen en te snotteren en zak dan maar weer een verdieping lager om daar op de bank te gaan zitten. Bah!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Ik ben ook zo kwaad! Op dit alles. Matthijs is degene die dat op zijn bord krijgt, want hij is de eerste die ik ’s avonds weer zie. Iedereen probeert leuke dingen te bedenken die ik in mijn eentje wel kan doen, maar dat is het hem nou juist. Ik wil geen dingen meer in mijn eentje doen, ik wil mensen om me heen. Niet de hele dag, maar wel af en toe. Dit is een behoorlijke klaag log, maar zo voel ik me nu. Ik ben het spuug- en spuugzat. Doe gewoon maar of weer ziek of weer helemaal beter, maar dit vind ik helemaal niks.<o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-84902834597218946062007-09-25T10:50:00.000+02:002007-09-25T10:51:13.538+02:00Kapotte controllelampjes<p class="MsoNormal"><span style="">Het benzinelampje van mijn auto is kapot. Zonder dat ik er erg in heb kan ik zonder benzine komen te staan. Niemand die me daarvoor waarschuwt zoals in de meeste auto’s. Gelukkig ben ik daaraan gewend en weet ik precies wanneer ik moet tanken. Liever iets te vroeg dan te laat. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Nu is ook nog het dashboardlampje van de snelheidsmeter kapot. ’s Avonds in de auto zie ik niet hoe hard ik rij en dat is knap lastig.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style=""> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Het lijkt wel of mijn auto symbool voor mij staat. Een nieuw leven leiden is namelijk nog helemaal niet zo makkelijk. Niemand verteld je wat je moet doen en hoe vaak. Wat vooral niet, en hoeveel van alles. Door schade en schande wordt men wijs zegt men dus dat zegt misschien genoeg. Aan de ene kant voel ik me behoorlijk goed. Mijn conditie en energie vallen me niks tegen. Maar dat is allemaal verstandelijk. Als ik me een dag redelijk goed voel denk ik: dan maar meteen helemaal goed. Heerlijk, een dag leven als vroeger. Zorgen dat het huis spik en span is, dat de boodschappen zijn gedaan, ik heb gesport, nog even naar mijn werk ben geweest, het liefst ook nog een kozijntje geschilderd en ’s avonds nog drie wassen draaien. Oh wat ben ik dan trots op mezelf. Tot de volgende dag. Moe en huilerig word ik wakker en weet ik dat ik de prijs voor de vorige dag betaal.</span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span style=""> <o:p></o:p></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Het zou een stuk makkelijker zijn als er ergens in de loop van de dag een lampje ging branden van “benzine bijna op: tanken!” Of “pas op u rijdt te snel, gas terugnemen!” Maar die lampjes zijn kapot. De oude lampjes kloppen niet meer en dus is het weer opnieuw uitzoeken. Daar heb ik natuurlijk al de nodige ervaring mee na mijn schildklierproblemen, maar het blijft lastig en helemaal niet leuk. Zoals gister, na en goede nachtrust werd ik toch al behoorlijk moe en chagrijnig wakker. Mezelf uit bed getrapt en opeens, zomaar uit het niets, tranen met tuiten. Oh wat kan ik daar slecht tegen, die labiele gemoedstoestanden. Matthijs zegt dan meteen heel wijs dat hij heel goed weet waar dat van komt: toch iets teveel gedaan dit weekend. Zucht. Het ligt ook aan mezelf. Ik wil iedereen laten zien hoe goed het met me gaat en dat ik er weer ben. Ook omdat ik officieel niet meer ziek ben wil ik niet als een miepje overkomen. Een aantal collega’s gaan nu heel hard lachen want dat was precies het probleem vóórdat ik ziek werd. Maar goed, die dingen spelen toch een rol. Deze week dus even weer gas terug en dan weer opnieuw rustig aan de grenzen betasten. Even de accu’s van de controlelampjes weer opladen tot ze weer op het juiste moment gaan branden. <span style=""> </span><span style=""> </span><o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-54544716038536453842007-09-22T20:09:00.001+02:002013-11-18T12:21:01.124+01:00Donorrally<span class="text">Vandaag hielden Matthijs en ik ons bezig met een andere medische aangelegenheid dan kanker:<br /><o:p></o:p></span> <br />
<div class="bodytext">
<i><span style="font-family: Arial;">De week van 17 t/m 22 september staat volledig in het teken van de transplantaties en de donaties met de Eerste Noordelijke Transplantatie- en Donatieweek 2007. Meerdere ziekenhuizen nemen hieraan deel, ieder met een eigen programma,</span></i><i><span style="font-family: Arial;"> gericht op donorwerving. <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="bodytext">
<i><span style="font-family: Arial;">Voor het UMCG bestaat de week uit meerdere activiteiten: twee symposia en een familiedag op zaterdag 22 september. Hiervoor wordt ondermeer een rally georganiseerd: de Donorrally, met als startplaatsen alle ziekenhuizen waarmee wordt samenwerkt op transplantatiegebied. <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="bodytext">
<a href="http://www.donorrally.nl/"><i>www.donorrally.nl</i></a></div>
<br />
<i><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></i> <br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Aangezien Matthijs een mooie oldtimer in de garage heeft staan en wij niet vies zijn van wat goede doelen en bijbehorende acties hebben we ons een paar weken geleden voor deze donorrally opgegeven. Het kost een paar duiten maar dan heb je ook wat! Vanochtend vroeg verzamelden we ons bij het UMCG waar we werden onthaald met een heus koor en een</span><span lang="EN-US"> tas vol rally attributen. Zo konden we onszelf en de auto rallyproof maken. We oefenden alvast </span><span lang="EN-US">v</span><span lang="EN-US">oor als we zouden winnen (zie foto) en peilden de concurrentie. Matthijs had de hele afgelopen nacht eraan gespendeerd om mij duidelijk te maken dat niet winnen geen optie was. De druk was dus niet echt groot... Ahum...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Met wat moral support van Astrid reden we om 10.30 onder de startboog door. Vlak daarvoor hadden we een routeboek</span><span lang="EN-US"> ontvangen. </span>Het was de bedoeling dat we door middel van verschillende technieken de uitgestippelde route zo exact mogelijk zouden rijden zodat er geen controleposten en letters langs de weg gemist zouden worden. Doordat de route in het begin zo makkelijk was reden we natuurlijk meteen verkeerd, maar de schade was snel ingehaald. Ware het niet dat de route in Appingedam een totale chaos was zodat iedereen verschillende kanten op reed. Dit verhoogde de competitiedrang echter aanzienlijk. Na een rit langs Delfzijl, Winschoten, Stadskanaal en Emmen kwamen we na 3,5 uur aan bij het ziekenhuis in Hoogeveen voor de volgende controlepost. Daar bleek geheel onverwachts dat we daar als derde uit Groningen kwamen stempelen (met startnummer 20!) van de 65. Toen begon de competitie pas echt. De ene auto had nummer 22 en d<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjebzJJ-WqMsA3MR8GDzH6dCQgtOVkxzv_XRyuMF3nr0sICQAyPDJi2pH1COY05q7j9ztRnN4QZhJQ13sV8xMBacP7KDzxQ7v5fhhTFHgyKTFL1XELBuAd2TV6HgsZekYzCGO4WKf2ynE/s1600-h/P1010075.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5113093137481491202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjebzJJ-WqMsA3MR8GDzH6dCQgtOVkxzv_XRyuMF3nr0sICQAyPDJi2pH1COY05q7j9ztRnN4QZhJQ13sV8xMBacP7KDzxQ7v5fhhTFHgyKTFL1XELBuAd2TV6HgsZekYzCGO4WKf2ynE/s200/P1010075.JPG" style="cursor: pointer; float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt;" /></a>e ander 3 ofzo. Wij zijn er snel weer vandoor gesneld richting Heereveen. Er zaten een aantal gemene punten in de route waar je bijzonder goed op moest letten, ook was er een stuk met fotoherkenning. De afgebeelde foto’s moest je tijdens het rijden, kaartlezen en op letters langs de weg letten, in de goede volgorde zetten. Poeh… Ergens halverwege voor Heereveen gingen we bijzonder lekker. We hadden al bijna een uur niemand meer gezien en vonden de route zonder (grote) problemen. Maar opeens uit het niets reed daar nummer 22 vóór ons. Zij hadden de route afgesneden dat kon niet anders, maar de tijd was natuurlijk ook belangrijk. Ze reden flink door dus wij reden er achteraan. Toen we een rotonde opreden besloot Matthijs op het laatste moment om als afleidingsmanoeuvre nog een tweede rondje te maken. Toen we weer opkeken was nummer 22 de berm ingedoken omdat ze inderdaad dachten dat ze verkeerd waren gereden. Met een enorme lach op ons en hun gezicht zoefden wij ze snel voorbij en lagen we weer op voorsprong. Uiteindelijk zijn we vanuit Groningen volgens mij als tweede gefinisht. Maar goed alle nummers na ons konden natuurlijk overall sneller hebben gereden. Daarbij wisten we niet of we alle letters hebben gezien. Desondanks waren we erg in ons nopjes met onszelf en zagen we de prijsuitreiking met spanning tegemoet. Helaas pindakaas vielen we niet in de prijzen, waar we zeer verontwaardigd over waren! ;-) <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Al met al hebben we vandaag <st1:metricconverter productid="375 km" st="on">375 km</st1:metricconverter> gereden in 5,5 uur! In totaal hebben ongeveer 250 auto's vandaag de rally gereden en werd er gestart vanuit alle verschillende Noordelijke ziekenhuizen. De dag was echt zeer geslaagd: de organisatie top en de sfeer super. Wij zijn nu helemaal bekaf, maar zeer voldaan! Matthijs pinkt nog wel wat traantjes weg om het geleden verlies, maar daar komt hij vast ook wel weer overheen. Een gezellige dag dus en niet onbelangrijk… Hopelijk weer een paar orgaandonoren erbij!<o:p></o:p></div>
Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2553449085617146200.post-49262543631957369722007-09-20T19:26:00.001+02:002007-09-20T19:26:59.259+02:00Back to work<p class="MsoNormal"><span class="text"><span style="" lang="EN-GB">And now I’m a working lady again! </span></span><span class="text"><span style="">Jaja na een bezoek van mijn leidinggevende en een bezoek aan mijn bedrijfsarts ben ik dinsdag voor het eerst sinds zeven maanden weer naar mijn werk geweest. Met een ietwat zenuwachtige kriebel in mijn buik gewapend met een grote slagroomtaart (het is toch een beetje feest…) betrad ik het gebouw. Waar ik bij de deur resoluut tot stilstand kwam aangezien mijn pasje niet meer werkte. Meteen weer een vertrouwd gevoel want de eerste maanden moest ik ook al kloppend op de deur naar binnen. Geeft niks. Niet alle collega’s waren er (dat is op mijn werk vrij onmogelijk), maar dat gaf niks. Anders wordt het helemaal zo overweldigend. Ik werd superlief ontvangen met een bosje roosjes en een cadeautje. Iedereen was blij dat ik er weer was (dat zeiden ze tenminste… hihi…) en ik was denk ik nog wel het meest blij. Het was wel vreemd, aan de ene kant ben je zeven maanden geleden totaal onverwachts weggegaan en aan de andere kant lijkt het net alsof ik er gister nog gewoon was. Niks verandert. Ik zeg wel eens dat op 12 februari in het ziekenhuis de stekker uit mijn leven eruit is getrokken en die van het ziekenhuis in mij werd ingeplugd. Nu zeven maanden later zijn die stekkers weer omgewisseld en lijkt het soms haast of er niks is gebeurt. Heel vreemd. Zo was het op mijn werk dus ook. Gevoelsmatig zou ik zo weer aan de slag gaan. Maar goed dat is natuurlijk niet reëel. Ik ga de komende weken twee uur per week werken en heb daarbij ook nog eens de strenge opdracht gekregen om na die twee uur ook echt naar huis te gaan. Mijn collega’s waren niet te misselijk om me daar op mijn eerste dag al streng aan te houden.</span></span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span class="text"><span style=""><o:p></o:p></span></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span class="text"><span style="">Voor de rest hebben we natuurlijk even bijgepraat over het afgelopen halfjaar en vooral ook over mijn laatste weken op het werk. Ik was toen maar aan het kwakkelen, de hele tijd grieperig, longklachten en natuurlijk die vreselijke jeuk. Een collega vertelde dat ze toentertijd tegen een andere collega zei dat ze het niet wist met mij, dat ze het gevoel had dat het nooit goed kon zijn met al die rare klachten. Een andere collega stuurde mij elke keer naar huis omdat ik grieperig was of vreselijk zat te hoesten, maar ik wou nooit onder het mom van ‘ik werk hier nog maar net, ik wil niet dat jullie denken dat ik de kantjes ervan afloop’. Daar werd nu nog eens hartelijk om gelachen. Alsof ze dat ooit van mij konden denken… Ach ja. Diezelfde collega zei dan ook, toen ze gebeld werd en hoorde dat ik kanker had, ‘maar dat kan niet, Roos heeft toch de griep!?’</span></span></p><p class="MsoNormal"></p><blockquote></blockquote><br /><span class="text"><span style=""> <o:p></o:p></span></span><p></p> <p class="MsoNormal"><span class="text"><span style="">Ik vind dat altijd wel leuk om te horen hoe het aan de andere kant is gegaan. Wat mensen dachten of deden of zeiden. Dat heb ik toen natuurlijk voor een groot deel niet meegekregen. Om een lang verhaal iets korter te maken: het was erg fijn. Het liefst ga ik weer helemaal aan de slag, dus wat dat betreft is het maar goed dat ik na twee uur echt weg moet. Ik ga eerst ondersteunend en wat beleidsmatig werk doen. Pas later ga ik weer met de kinderen zelf werken. Maar goed dat gaat vanzelf lopen… Heerlijk: ik ben weer normaal!!! ;-)</span></span><span style=""><o:p></o:p></span></p>Rooshttp://www.blogger.com/profile/14634791046929095005noreply@blogger.com3