donderdag 7 oktober 2010
vrijdag 11 juni 2010
dinsdag 23 februari 2010
Vanaf nu te koop:
Mijn eigen boek!
Twee en een half jaar is het geleden. 'Schoon' was het oordeel. Mijn leven begon weer. Opnieuw, wil ik haast zeggen. In die twee en een half jaar is er veel gebeurd, teveel eigenlijk. Mijn verhaal hield nog niet op. Maar tussen alles door heb ik stug doorgewerkt aan een definitieve afsluiting van alle ellende. Het resultaat ligt nu in de boekwinkels. Mijn eigen boek is een feit! Het is het verhaal van mijn weblog en verder. Dat wat hier niet stond. En ook, dat wat erna nog kwam. Het is mijn verhaal en naast een beetje onzekerheid ben ik er vooral apetrots op!
Roos
Klik hier om mijn boek te bestellen Je doneert direct aan een goed doel naar keuze!
zondag 28 december 2008
The End
Het is alweer heel erg lang geleden dat ik voor het laatst hier op de weblog een stukje schreef. In de laatste blogs kondigde ik al een aantal keer aan minder te gaan schrijven, maar af en toe was er toch iets wat ik nog wilde delen.
Nu is het december en dus een maand met veel ijkpunten: sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Deze ijkpunten zorgen voor flashbacks en dus ook voor het terugdenken aan vorig jaar. Vorig jaar was mijn haar nog maar enkele millimeters lang, vierde ik kortgeleden mijn grote kankervrij-feest en stonden we op het punt om onze welverdiende reis naar Thailand te maken.
Nu zit ik hier op de bank met een bos krullen tot op mijn schouders een avond te vullen met het lezen van alle reacties die ik ooit op mijn weblog heb gehad. Door het lezen van de reacties reis ik zelf weer een beetje door alle belevenissen heen en lach me soms een ongeluk om berichtjes van enorme grappenmakers.
Mijn leven bestaat nu niet meer uit kanker, gelukkig. Ik werk, voel me gezond, geniet zo veel mogelijk van het leven en gebruik weer flessen shampoo! Het gaat goed met me. En dat betekent ook dat dit echt het laatste bericht op mijn weblog is. Nog steeds krijg ik emails van lotgenoten die mijn weblog lezen en hoor ik dat mensen er steun aan hebben. Daarom sluit ik hem niet af, maar dit was het verhaal. Hoe het begon en hoe het eindigde. Mailen mag altijd, dat blijf ik leuk vinden. Maar mijn verhaal is afgesloten. En dit boek eindigt met een happy end:
En ze leefden nog lang en gelukkig!
Liefs Roos
donderdag 15 mei 2008
Nacht van Groningen
Het is alweer een paar weken geleden maar op 1 mei was het weer de Nacht van Groningen. Oftewel: hardlopen! Vorig jaar had ik er net een chemo inzitten toen ik uit het raam keek en we allemaal fanatieke hardlopers langs zagen komen rennen. We hebben toen een tijdje uit het raam gehangen en uitgebreid gekeken naar de verschillende loopjes en outfits. Sommigen liepen 1 rondje, anderen zelfs 2 of 3 (6,4/14/21 km). Af en toe kwam er een bekende voorbij hebben we even hard gejoeld.
Tijdens de chemo’s ben ik al gaan sporten en in het najaar ben ik ook begonnen met hardlopen. Eerst alleen en later met Magrita. Fanatiek proberen we 3 keer per week te lopen. De eerste weken al na drie minuten totaal uitgeput, maar hoe langer hoe beter. In februari hebben we ons schema afgerond waardoor we 20 minuten achter elkaar konden hardlopen. En toen kwam de nacht van Groningen in zicht. Na wat peptalks van Matthijs en hardloopvriendin hebben we ons opgegeven voor de
woensdag 6 februari 2008
Februari 2008....
Jaaaaa ik ben er nog!! Kom je terug uit Thailand en dan zit je zo weer in het koude kikkerland stramien. Iedereen wil foto’s zien, souvenirs moeten uitgedeeld worden, verbouwingsplannen doorgesproken, verjaardagsfeestjes gevierd, het huis op orde gemaakt en natuurlijk weer aan het werk.
In Bangkok heb ik helemaal geen last gehad van een jetlag, maar hier in Nederland des te meer. Om drie uur ’s middags ging het licht uit en kon ik maar aan 1 ding denken: slapen! Maar zoals voorspeld ging het zes dagen later weer veel beter.
Nog even terug naar onze laatste week Thailand. Volgens mij was ik gebleven op Koh Phi Phi. Van daar zijn we met de boot, bus, boot naar Koh Phangan gegaan. Daar belandden we in een waar paradijsje. Een super hutje recht aan zee met een superleuk barretje op het strand tussen de palmbomen en een gruwelijk lekker restaurantje. (Cocogarden voor de liefhebber…) Echt geweldig. We hadden ook al zó veel gedaan en gezien dat we daar heerlijk tot rust konden komen. Een tempel vlakbij kon ons niet meer boeien, boekjes lezen en eten en slapen was alles wat we wilden. Heerlijk!! Hier in dit paradijsje vierde ik ook mijn 24e verjaardag. ’S Ochtends om 7 uur was ik klaarwakker en kirde ik tegen Matthijs ‘ik ben jarig!!!!’ Matthijs draaide zich nog even om en ik ben gewapend met telefoon (voor de felicitatiesmsjes), boek en fototoestel naar buiten gegaan. Daar was het doodstil en kwam de zon net op. Liggend in een hangmatje met de zee onder me door stromend heb ik liggen kijken naar een krankzinnig mooie zonsopkomst. In één woord GEWELDIG! ’S Middags kreeg ik nog een cocktail aangeboden en verder hebben we ge-relaxed. Toen drong het ook heel erg tot me door hoe bijzonder het überhaupt is voor mij dat ik jarig was (jippie ik heb er weer een jaartje bij!) en ook dat ik dit op zo’n mooie manier mocht vieren. Zucht…. Zoals iemand al mailde: de tekst ‘lang zal ze leven’ krijgt opeens een hele andere betekenis…
Na een week relaxen zijn we teruggevlogen naar Bangkok waar we vreselijk hebben geshopt. En nu dus weer terug.
Ik krijg al verschillende mailtjes etc. van mensen die zich zorgen maken omdat het stil blijft. Dat is niet nodig. Verre van. Het gaat eigenlijk zo goed dat ik niet zoveel behoefte meer heb om hier te schrijven. Dat had ik al een beetje aangekondigd en hier dan het resultaat.
Nu zijn dit wel bijzondere weken en daar wil ik toch iets over zeggen.
Als eerste: het is bijna een jaar geleden dat mijn diagnose werd gesteld. 12 Februari om precies te zijn. Dat betekent dat sinds ik terug ben uit Thailand ik opeens heel erg geconfronteerd word met ‘precies een jaar geleden’ momenten. Zo reed ik voor mijn werk voor het eerst weer langs een tankstation waar ik vorig jaar een keer ’s ochtends de auto aan de kant van de weg heb gezet omdat ik in slaap viel voor een powernap. Ook is er nu de reclame voor de huishoudbeurs op tv. De echte weblogkenner weet nog dat ik vier dagen na de diagnose, vlak voor de operatie, met As en Niki naar de huishoudbeurs ben geweest. Totaal gestoord denk ik nu, maar toen hebben we een dag gelachen over haarversterkende producten.
Ook kreeg ik een uitnodiging voor de verjaardag van Moena en haar broer. Vorig jaar was dat vlak na mijn 2e chemo en wilde ik er per sé bij zijn. Ik zie mezelf daar nog zitten. Proberen heel gezellig te doen en iedereen om mij heen hetzelfde. Maar zo moe. En toen mijn vader me daar uit het centrum van Amsterdam ophaalde heb ik zo vreselijk liggen brullen in de auto van pure ellende. Alles was toen nog één groot zwart gat. Geen idee hoe erg het nog zou worden en wat de uitkomst überhaupt zou zijn. Al die emoties komen nu bij dit soort confrontaties heel heftig terug. En, het gaat nu weer wat beter, die zorgen voor een continu gevaar van tranen. Lekker labiel zeg maar. Daar komt nog bij dat er in mijn omgeving een aantal nare dingen gebeuren met jonge mensen. Soms denk ik daardoor ‘wat heeft het allemaal voor zin!? Zoveel ellende…’ Maar ja. Zoals ik net al zei, het gaat nu weer veel beter en die dingen die me aan een jaar geleden doen denken (Valentijnsdag is er nog één!) zullen voorlopig wel blijven en zijn denk ik ook wel goed. Zal wel bij het verwerkingsproces horen hahaha…
Naast deze wat emotionele labiliteit gaat het verder goed. Heel goed! Zo goed zelfs dat ik mij deze week weer volledig beter heb gemeld op mijn werk! Een heuse mijlpaal! Verder heb ik ook mijn eerste school en huisbezoeken weer gepland. Helemaal back to work dus! Heerlijk! Ik moet zeggen dat ik best trots ben dat het zo goed gaat, ook conditioneel zoals in Thailand bleek. Heerlijk is het ook om weer met andermans problemen bezig te zijn in plaats van met die van jezelf. Een collega vroeg wanneer mijn volgende controle was en ik keek oprecht verbaasd. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven en ook dat lijkt me een heel goed teken!
Dit is dus de stand van zaken op dit moment. Korte conclusie: het gaat goed! Dus geen zorgen… Tot laterrrr!!!
woensdag 2 januari 2008
Stress!!!!
En toen was het opeens 2 januari… Bij deze willen wij allereerst dan ook iedereen een heel gelukkig, mooi, warm en vooral gezond 2008 toewensen!!
Hier in het hoge en koude noorden (Groningen…) begint het nieuwe jaar vooral met slecht zicht en veel stress. Na de viering van een voor mij toch wel bijzondere jaarwisseling togen wij met vrienden die heerlijk voor ons gekookt hadden naar buiten voor een blik op het vuurwerk. Het was al behoorlijk mistig, dus onze dure vuurpijlen die zo hoog kwamen gingen letterlijk in mist op. Toen we ’s nachts terug naar huis gingen was de mist echt extreem. En dan bedoel ik écht extreem. Fietsen was te gevaarlijk omdat je maar tot een meter voor je zicht had. Gelukkig kende ik de weg heel goed, maar zelfs dan was het nog heel makkelijk om te verdwalen. Een straat doemde pas op als je er voor stond, maar het was een pure gok of het wel de goede straat was. Twee mensen stonden
‘Ik ook… Maar waar sta jij dan?’
Toen we een fietspad overstaken doemde er opeens een jongen op die heel verdwaasd vroeg of hij zo naar de stad fietste, ‘uhm’ zei ik, ‘nee je moet hier rechts, je staat nu voor het ziekenhuis!’ Die jongen stomverbaasd.
Lopen we even verder opeens tegen twee politieagenten aan die ons er niet doorlieten omdat er drie huizen in de brand stonden. Ergens hoorden we wel de brandweerwagens water pompen, maar niks wat er op wees dat een paar meter verderop een heftige brand woedde. Het is moeilijk voor te stellen, maar dit heb ik echt nog nooit meegemaakt.
Maar goed. Toen was het 2008 en kwam onze reis naar het verre Oosten toch wel heel erg dichtbij. En toen dus stress. Gisteravond zat ik helemaal uitgeteld van de feestjes op de bank tussen stapels gewassen kleren die al dan niet mee gaan naar Thailand en stuitte ik op een website over Thailand die ik nog niet kende. Terwijl ik een beetje door alle do’s en dont’s aan het surfen was viel mijn oog opeens geheel toevallig op een zinnetje in de tekst.
De afgelopen maanden heb ik getracht te zorgen dat alles voor deze reis tot in de puntjes verzorgd was. Dus niet de reis zelf, maar wel alle randvoorwaarden. Inentingen geregeld, medicijnen, verzekeringgegevens en de paspoorten. Matthijs zijn paspoort gecheckt en mijn eigen. Een paspoort moet nog drie maanden geldig zijn na terugkomst uit Thailand. Dacht ik. Niet dus. Zes maanden. Las ik gister. Laat mijn paspoort nou net aflopen in mei 2008. Dat is geen zes, maar 3,5 maand na terugkomst. En laat ik daar dus een dag voor vertrek achterkomen….
Het stomme is dat ik het nog heel goed nagekeken heb. Ik heb zelfs nog overwogen om mijn paspoort voor de zekerheid al te laten verlengen omdat 3,5 maand wel heel krap is. Maar ja drie maand is drie maand dacht ik dus moet goed komen.
Daar zag ik gisteravond toch mooi even het hele Thailand avontuur aan mijn neus voorbijgaan. Door de vermoeidheid trok ik het even bijzonder slecht en heb ik vreselijk zitten janken om deze stommiteit.
Na een bijzonder slechte nacht was ik vanochtend om negen uur al bij de huisarts geweest, had ik al pasfoto’s laten maken en zat ik al bij het gemeentehuis om een spoedpaspoort aan te vragen. Morgen om negen uur haal ik hem op en dan kunnen we ‘gewoon’ om 11 uur richting Dusseldorf vertrekken. Nu loop alles weer volgens planning en liepen wij net door een heuse sneeuwbui. Die pikken we dus ook nog even mee…
Morgen vliegen we om 17.20 en 25 januari komen we om ongeveer zes uur ’s avonds weer terug. We zijn ondertussen al ingecheckt dus nu kan er echt niks meer misgaan! (Hoop ik…..)
Abonneren op:
Posts (Atom)
