De maandagmorgen

De maandagmorgen voor de chemo. Na een week kankervrij genieten hakt de maandagmorgen er altijd weer stevig in. De laatste dag voor een boel hopeloze. Zodra 's ochtends de eerste hersencellen wakker worden zijn ze meteen gevuld met van alles wat met kanker te maken heeft. De laatste droom ging al over mijn hematoloog, het vergeten te maken van de longfoto, het vergeten te halen van de o zo dure spuit en ga zo maar door. Half wakker gaan die dromen gewoon verder. Aan iets anders denken is haast onmogelijk. Niet echt om verdrietig van te worden, maar wel de hele tijd zo'n beetje zenuwachtige kriebel in je buik. Wat ga ik doen vandaag? Is dat wel leuk genoeg? Hoe ga ik het morgen doen? Hoe laat heen? Eerder heen om bloed te prikken en foto te laten maken? Hoe zenuwachtig ben ik eigenlijk voor de uitslag? Matthijs was zenuwachtig, ben ik dat eigenlijk ook? Hoe klein zal de tumor zijn? Hoe zal het met de leuko's zijn? Hoe ziek zal ik worden? Zal het infuusprikken goed gaan? (ooh nee geen zorgen over maken dan klappen de vaten dicht en wil het helemaal niet meer!!) ... Het infuusprikken gaat morgen vast heel goed.. Ik voel het!! Waarom ben ik eigenlijk nog niet kaal? Zal ik überhaupt nog wel kaal worden? Pluk.. pluk.. pluk.. Mmmm... Zit het nou weer vaster dan eerst?? Hoe laat moet mama morgen komen? Moeten we dan eerst mijn auto naar mijn huis brengen? Wat zal ik aandoen? Welk boek zal ik na dit boek gaan lezen?

Tja... Toen ik laatst bezig was met mijn weblog las ik wat oude berichten terug. Deels met herkenning en deels met verbazing. 13 Februari 2007. Ik had het er laatst met een vriendin nog eens over hoe dat die dag ging. De totale verbazing, ontreddering. Niet gaan huilen want dan houdt het niet meer op. Maar dit kan helemaal niet. Hoe kan IK nou kanker hebben?! En nu amper 3 maanden verder doen we allemaal of het de normaalste zaak van de wereld is. Ieders leven gaat door. Zelfs mijn leven gaat door. Weliswaar een ander soort leven, maar ook heel veel dingen blijven hetzelfde. De uitjes met vriendinnen, de ruzies om het huishouden, het dagelijkse leven thuis. Als ik de eerste verhalen terug lees was het, zoals ik eerder al schreef, een achtbaan van emoties. Nu is het allemaal weer veel stabieler. Af en toe is het zo vreselijk zwaar, maar de goede week kan ook gewoon goed en fijn zijn. De tranen springen me niet elk moment van de dag in de ogen. Mijn omgeving laat mij ook gewoon weer wat dingen doen. De betutteling is er weer een beetje af. Daardoor wordt het leven ook weer wat normaler.
Met mijn moeder en Angeniet had ik het er laatst over dat je altijd denkt: als ik kanker krijg of iemand uit mijn directe omgeving dan stort mijn wereld in. Dan houdt alles op, dan lach ik nooit meer. Of in ieder geval voorlopig niet meer. Dan kan ik alleen daar maar aan denken en ooh hoe vreselijk zou dat zijn.. Vreselijk is het ook, maar je wereld stort niet in. Soms wel, maar vaak ook niet. De normale dingen gaan wel gewoon door. De boodschappen moeten gedaan worden. Verjaardagen nog steeds gevierd. Lachen, werken het gaat gewoon door. Soms zijn er zelfs even geen zorgen. Dat had ik 4 maanden geleden niet kunnen bedenken. Als ik nu bedenk dat ik nog 8 keer (8 keer!!!!!) chemo moet dan wordt ik gek. Dus dat doe ik niet meer. Ik denk nu: 75% van de tijd voel ik me goed, of in ieder geval acceptabel. Dat blijft de komende maanden zo. In die tijd doe ik zoveel leuke en waardevolle dingen, die zou ik niet willen missen. Die andere kwart is vreselijk, maar dat is nou eenmaal zo. Laten we de rest dan maar zo leuk mogelijk maken!