.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

woensdag 20 juni 2007

Belabberde dagen (8/12)

Ik voel me belabberd. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Ik zit er helemaal doorheen. Nee wacht, een kleine correctie: ik kan het wel. Maar wat ben ik het ongelofelijk zat! Wat een hel… Een paar dagen geleden wou ik een blog schrijven over de voordelen van kanker (die volgt waarschijnlijk binnenkort), over het enorme scala aan bijzondere momenten, het ontmoeten van nieuwe mensen en ga zo maar door. Ik zei toen zelfs dat ik dat niet had willen missen. Nu snap ik niet meer wat me toen bezielde. Het wordt niet makkelijker. Nog 4 keer is niet weinig. Ik raak er niet aan gewend. Ik vind het vreselijk. Elke keer overgeven (en dat waren er gister zes!) voel ik het glazuur van mijn tanden afspringen. Elke haar in mijn mond irriteert me meer dan ooit.


Op zich deed ik het best goed deze week. Ondanks de vermoeidheid heb ik een bijzondere week gehad, waarover later meer. Meestal heb ik zondag al de hele dag allemaal speeksel in mijn keel wat ik de hele dag uit moet spugen. Al een soort voorbereiding op de misselijkheid. Deze keer niet. Ik was relaxed, ook de maandag. Maar de dinsdag blijft gewoon kl*te. In het ziekenhuis komt de misselijkheid al opzetten. Vier uur en drie keer kotsen later weer naar huis om eerst uren te slapen. Daarna weer even op, maar dat was geen succes. Overgeven, overgeven, overgeven. Zelfs water blijft niet binnen. Gelukkig wel goed geslapen en ’s ochtends vooral zo lang mogelijk in bed blijven. Nog even in de waan dat er niks aan de hand is. Ik leer ondertussen zeer regelmatig tegen mezelf te zeggen ‘ik doe het goed, ik ben trots op mezelf’. En dan op woensdag het volgende stressmoment: de spuit. Ik haat die spuit! Een naald met een dikke drappige vloeistof die bijzonder veel pijn doet. Een naald in mijn veilige haven, mijn thuis. Een naald op mijn allerzwakste dag waar ik geen enkele vorm van stress kan verdragen. Ja, ik haat die spuit. Bert prikt me tegenwoordig want zelf durf ik al helemaal niet meer. Ik huil al als de spuit in zicht komt, raap mezelf weer bij elkaar en geef over zodra het doosje opengaat. Daarna verstop ik me met mijn ogen dicht in Matthijs zijn schouder. Tien minuten later zit het er weer op en lijkt het zo onbenullig. En toch lukt het me niet het te rationaliseren. Het is gewoon een druppel te veel in de al veel te volle emmer. En ook al wordt het lichamelijk gezien niet elke keer erger, ik ben het zo vreselijk spuugzat. Die vier keer lijken nog een eeuwigheid en gelukkig weet ik dat ik het over vier dagen weer helemaal zie zitten, maar nu even niet.

13 opmerkingen:

Anoniem zei

Krijg een brok in m'n keel terwijl ik je verhaal lees. Zo tegenstrijdig eigenlijk, die chemische 'troep' die je zooo ziek maakt, maar waar je tegelijkertijd beter van gaat worden. Ik kan op dit moment alleen maar zeggen dat ik aan je denk. Jij, dappere en mooie meid. Groetjes Gretha

Anoniem zei

Lieve Roos,

Vreselijk om te lezen wat die chemo allemaal met je doet. En wat is kanker echt een ontzettende oneerlijk rotziekte als behalve de ziekte zelf ook het middel ertegen je zo verschrikkelijk ziek maakt...

Het is niet raar dat je lichaam en geest aan alle kanten protesteren tegen die chemo, want het is ook helemaal NIET normaal om een chemo te ondergaan. Niet 1 keer. En al helemaal geen 12 keer. Ook al is in de wereld van kanker het woord chemo een begrip, iets onoverkomelijks, iets wat 'erbij hoort' en WEET je dat je er beter van wordt, dat wil niet zeggen dat je eraan kan en hoeft te wennen! Die chemo valt helemaal niet te rationaliseren, want die gaat compleet TEGEN jouw en ieder anders gezonde verstand in. Gelukkig maakt diezelfde chemo je uiteindelijk beter, maar daar merk je tijdens deze belabberde dagen maar bar weinig van....

Sterkte Roos, je hebt volledig het recht om het helemaal spuugzat te zijn, maar je doet het wel hartstikke goed!

Liefs, Erik

Anoniem zei

hier even een virtuele hug van een ''onbekende''. Leef erg met je mee.

***HUG***
marilisa

Anoniem zei

ben weer helemaal bijgelezen.
ik wilde nog even reageren op die fietstocht 19 aug as. Wat een chantage van Matthijs om tegen die fiets mee te willen rijden. helaas zijn wij dan met vakantie anders was ik met astrid mee gegaan voor de 50 km. ik heb niet zo heel veel km ritjes meer in mijn benen.
wij wensen je heel veel sterkte met je laatste trajekt van je chemo's. een dikke knuffel van ons.
gerben en cathy

Anoniem zei

Hoi Roos,
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de anderen. Lees al een tijdje met je mee, en het is ook oneerlijk. Hopelijk voel je je nu inmiddels al weer wat beter en kan je nog even van het lekkere weer genieten.
Ilja

Anoniem zei

Ik duim voor je dat je je snel weer wat beter voelt! Tis klote, maar je kán het!

Beenmerg van Gerben was goed! :D (wilde ik toch nog ff kwijt..)

Sterkte sterke meid!

Liefs, Martine

Anoniem zei

Lieve Roos,

We zien uit naar zondag en hopen dan even de fantastische schouder van Matthijs te ontlasten. Verder: hou vol, nog even en dan een heel lang leven zonder die ellendige spuiten en infusen! Liefs, Richard

Anoniem zei

Veel sterkte! Even iets heel anders: ik wil een stukje schrijven over digitaal lotgenotencontact voor in de Thomas Nieuwsflits, zou jij er bezwaar tegen hebben als ik van je site citeer?

Groetjes

Nadja

Anoniem zei

Roos, je bent een topper!! verschrikkelijk wat je allemaal door moet maken om beter te worden, ik hoop dat je op dit soort dagen nog kunt geloven dat je beter wordt...! je bent in mijn gedachten en gebeden, je mag je gedragen weten, ook ik leef met je mee.
naar je gebitje kijk ik (vol liefde) volgende week...komt vast goed! ik zal lief voor je zijn ;D

Anoniem zei

Hoi Roos,
Wát een doffe ellende was het weer hè? Ik hoop dat het woordje "was" van toepassing is en dat je je op dit moment weer iets beter voelt.Je bent ongelofelijk dapper en positief: blíjf vooral tegen jezelf zeggen dat je het goed doet en blíjf trots op jezelf want dat is zeer terecht!! Ik vind het zó steengoed van je dat je je "zegeningen" (bijzondere momenten, leuke contacten etc.)weet te waarderen. Dat dit soort positieve gevoelens en gedachten tijdens de doffe ellende van de chemo's vér van je bed zijn is logisch, want je bent gewoon méns.(Al zou ik je graag bóvenmenselijke kracht gunnen tijdens die moeilijke dagen.)

Hartelijke groeten, ook aan Matthijs en veel sterkte gewenst vanuit Emmen.
Geja.

Anoniem zei

Spuugzat lijkt me inderdaad een goed woord in jouw geval! Over overgeven en misselijkheid kan ik (voor mij gelukkig) niet meepraten. Bij mij werkte de Zofran als een tierelier. Ik denk dat het extra zwaar is, als je er zo ziek van bent. Ik heb met je te doen. Maar mag ik je ook complimenteren? Je beschrijft het erg goed, ik kan het bijna lichamelijk voelen.
Heel veel sterkte de deze laatste loodjes. Nog vier te gaan, en dan noooooooit meer! Hopelijk tot volgende week! ;-)

Anoniem zei

Ik zit met spanning je blog af te wachten wat de voordelen zijn van: leven met kanker????!!!
En dat je het nu allemaal 'spuugzat' bent.....heel begrijpelijk!!!!
Nog 4 te gaan, maar oh, wat een strijd!!!
Ik kan alleen maar zeggen: Hou vol meid. Je kunt het!!!!!

Anoniem zei

Die anonieme, was Roelie uit Emmen
dikke knuffel van mij xxx