.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

woensdag 6 februari 2008

Februari 2008....

Jaaaaa ik ben er nog!! Kom je terug uit Thailand en dan zit je zo weer in het koude kikkerland stramien. Iedereen wil foto’s zien, souvenirs moeten uitgedeeld worden, verbouwingsplannen doorgesproken, verjaardagsfeestjes gevierd, het huis op orde gemaakt en natuurlijk weer aan het werk.

In Bangkok heb ik helemaal geen last gehad van een jetlag, maar hier in Nederland des te meer. Om drie uur ’s middags ging het licht uit en kon ik maar aan 1 ding denken: slapen! Maar zoals voorspeld ging het zes dagen later weer veel beter.


Nog even terug naar onze laatste week Thailand. Volgens mij was ik gebleven op Koh Phi Phi. Van daar zijn we met de boot, bus, boot naar Koh Phangan gegaan. Daar belandden we in een waar paradijsje. Een super hutje recht aan zee met een superleuk barretje op het strand tussen de palmbomen en een gruwelijk lekker restaurantje. (Cocogarden voor de liefhebber…) Echt geweldig. We hadden ook al zó veel gedaan en gezien dat we daar heerlijk tot rust konden komen. Een tempel vlakbij kon ons niet meer boeien, boekjes lezen en eten en slapen was alles wat we wilden. Heerlijk!! Hier in dit paradijsje vierde ik ook mijn 24e verjaardag. ’S Ochtends om 7 uur was ik klaarwakker en kirde ik tegen Matthijs ‘ik ben jarig!!!!’ Matthijs draaide zich nog even om en ik ben gewapend met telefoon (voor de felicitatiesmsjes), boek en fototoestel naar buiten gegaan. Daar was het doodstil en kwam de zon net op. Liggend in een hangmatje met de zee onder me door stromend heb ik liggen kijken naar een krankzinnig mooie zonsopkomst. In één woord GEWELDIG! ’S Middags kreeg ik nog een cocktail aangeboden en verder hebben we ge-relaxed. Toen drong het ook heel erg tot me door hoe bijzonder het überhaupt is voor mij dat ik jarig was (jippie ik heb er weer een jaartje bij!) en ook dat ik dit op zo’n mooie manier mocht vieren. Zucht…. Zoals iemand al mailde: de tekst ‘lang zal ze leven’ krijgt opeens een hele andere betekenis…

Na een week relaxen zijn we teruggevlogen naar Bangkok waar we vreselijk hebben geshopt. En nu dus weer terug.


Ik krijg al verschillende mailtjes etc. van mensen die zich zorgen maken omdat het stil blijft. Dat is niet nodig. Verre van. Het gaat eigenlijk zo goed dat ik niet zoveel behoefte meer heb om hier te schrijven. Dat had ik al een beetje aangekondigd en hier dan het resultaat.

Nu zijn dit wel bijzondere weken en daar wil ik toch iets over zeggen.


Als eerste: het is bijna een jaar geleden dat mijn diagnose werd gesteld. 12 Februari om precies te zijn. Dat betekent dat sinds ik terug ben uit Thailand ik opeens heel erg geconfronteerd word met ‘precies een jaar geleden’ momenten. Zo reed ik voor mijn werk voor het eerst weer langs een tankstation waar ik vorig jaar een keer ’s ochtends de auto aan de kant van de weg heb gezet omdat ik in slaap viel voor een powernap. Ook is er nu de reclame voor de huishoudbeurs op tv. De echte weblogkenner weet nog dat ik vier dagen na de diagnose, vlak voor de operatie, met As en Niki naar de huishoudbeurs ben geweest. Totaal gestoord denk ik nu, maar toen hebben we een dag gelachen over haarversterkende producten.

Ook kreeg ik een uitnodiging voor de verjaardag van Moena en haar broer. Vorig jaar was dat vlak na mijn 2e chemo en wilde ik er per sé bij zijn. Ik zie mezelf daar nog zitten. Proberen heel gezellig te doen en iedereen om mij heen hetzelfde. Maar zo moe. En toen mijn vader me daar uit het centrum van Amsterdam ophaalde heb ik zo vreselijk liggen brullen in de auto van pure ellende. Alles was toen nog één groot zwart gat. Geen idee hoe erg het nog zou worden en wat de uitkomst überhaupt zou zijn. Al die emoties komen nu bij dit soort confrontaties heel heftig terug. En, het gaat nu weer wat beter, die zorgen voor een continu gevaar van tranen. Lekker labiel zeg maar. Daar komt nog bij dat er in mijn omgeving een aantal nare dingen gebeuren met jonge mensen. Soms denk ik daardoor ‘wat heeft het allemaal voor zin!? Zoveel ellende…’ Maar ja. Zoals ik net al zei, het gaat nu weer veel beter en die dingen die me aan een jaar geleden doen denken (Valentijnsdag is er nog één!) zullen voorlopig wel blijven en zijn denk ik ook wel goed. Zal wel bij het verwerkingsproces horen hahaha…


Naast deze wat emotionele labiliteit gaat het verder goed. Heel goed! Zo goed zelfs dat ik mij deze week weer volledig beter heb gemeld op mijn werk! Een heuse mijlpaal! Verder heb ik ook mijn eerste school en huisbezoeken weer gepland. Helemaal back to work dus! Heerlijk! Ik moet zeggen dat ik best trots ben dat het zo goed gaat, ook conditioneel zoals in Thailand bleek. Heerlijk is het ook om weer met andermans problemen bezig te zijn in plaats van met die van jezelf. Een collega vroeg wanneer mijn volgende controle was en ik keek oprecht verbaasd. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven en ook dat lijkt me een heel goed teken!


Dit is dus de stand van zaken op dit moment. Korte conclusie: het gaat goed! Dus geen zorgen… Tot laterrrr!!!