.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

zondag 10 juni 2007

Slechte actiefilms

Matthijs is er fan van. Zo min mogelijk verhaal, zo slecht mogelijke acteurs en vooral zoveel mogelijk gevechten. Ik hou er niet van, onnodig geweld. Zoals sommigen van jullie weten was ik ooit in een ver verleden iets als actrice en maakte ik zelfs een tv-debuut. Ondertussen is dat niet meer dan een leuke herinnering en toch heb ik nu het gevoel zelf in zo'n slechte vecht film de hoofdrol te vertolken.
De kanker is eigenlijk weg en toch gaan de behandelingen vrolijk door. Nou ja, vrolijk, ze gaan door... In een actiefilm is het altijd gissen hoe belangrijk de net opgedoken louche figuur is voor de rest van het verhaal en dus hoeveel klappen er nodig zijn om hem uit te schakelen. De ene keer lijkt een beer van een vent een lullig klapje te krijgen waar hij echt nooit meer van overeind komt. Een scène later slaat dezelfde persoon een stuk effectiever klapje tegen een andere beer aan wat uiteindelijk uitmond in een gigantisch gevecht. De vraag is dan: wat is de genade klap? Het lastige aan die vraag is, is dat je het pas weet als de klap is geweest.
De artsen zijn bij mij nu net zo bezig: we slaan net zo lang door tot we zeker weten (zo goed als) dat er geen leven meer inzit. Laat het duidelijk zijn dat het dan over de tumor gaat en niet over mij.
In vecht films is het ook altijd de vraag wie de 'good guy' is en wie de 'bad guy'. Dat wordt altijd heel mooi gesuggereerd met muziek en romantische scène's. Als je wat verder denkt dan de film dan bedenk je echter dat de bad guy ook een verhaal heeft, een geschiedenis. Ik zei het al, ik ben niet zo moordlustig. En toch staat iedereen te juichen dat mijn tegenstander zo goed als dood is. Niemand voelt zich ook maar een seconde schuldig en geeft allerlei tips om deze moordpartij nog effectiever te laten verlopen. Zelfs ik hou me niet meer met het 'slachtoffer' bezig. En gelukkig maar! Want deze vijand heeft geen eigen verhaal, geen relatie en vrienden en ook geen verknipte jeugd.
Zoals het bij een zwaar gevecht hoort kom je er helaas alleen niet zonder blauwe plekken en kleerscheuren af. En dat merk ik nu ook. Het is het waard, maar elke klap komt harder aan. Uiteindelijk ga ik dit gevecht (natuurlijk) winnen, maar ondertussen sta ik te wankelen op mijn benen. Iemand die ik ken die borstkanker heeft gehad schreef mij een tijdje geleden: op een gegeven moment went je omgeving eraan dat je ziek bent, terwijl het voor jou alleen maar zwaarder wordt. Dat is natuurlijk zo met alle moeilijke dingen in het leven. In het begin zat de hele familie de dagen na de chemo bij mij thuis, nu (gelukkig ;-) ) niet meer. Het leven gaat verder, ook voor mij. De paniek van het begin: Roos heeft kanker! is eraf en ondertussen zitten we weer in een, weliswaar zeer bijzonder, ritme. We kennen de dip-dagen, de chemo-dagen, de goede dagen en de misselijke dagen. Soms geef ik over, veeg mijn mond af en zeg: zullen we gaan? Dat had ik me een jaar geleden niet voor kunnen stellen. En dat is af en toe ook moeilijk. Ik kom in het openbaar als ik me goed voel en dus is de ziekte maar slecht zichtbaar. Dat is natuurlijk ook weer fijn, maar van binnen, in dat koppie, wordt alles op alles gezet om een knock out te voorkomen en daar helpen al jullie berichtjes, kaartjes, mailtjes, smsjes, telefoontjes zooo ontzettend bij! Ik kan niet overal op reageren, maar jullie weten niet half hoeveel dat voor mij betekent!!!!! Het ene kaartje zorgt voor stevige schoenen zodat ik goed blijf staan, het andere smsje voor een technisch zeer verantwoorde rechtse en weer een ander mailtje voor het tactische inzicht. Dank jullie wel... Dank jullie wel...

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Hey Roos,

Wat een leuke analyse van jouw gevecht tegen kanker...Je zou zo zeggen dat ik een boek aan het lezen ben... Ik hou het kort, want het is al twee keer niet gelukt een reactie achter te laten! hou je sterk!
Liefs, Essie forum

Anoniem zei

Hoi Meis, ik hoorde van Magrita dat je weer eens brak op de bank lag. Elke keer keek ik of je weer wat nieuws op je blog had geschreven maar nee...Waarschijnlijk een bevestiging van het brak zijn??!! Maar gelukkig las ik vanmorgen jouw geweldige verwoording van 'het gevecht'.
Tijdens het aftellen van mijn chemo's had ik het altijd over 'humoristische wiskundige algebra': Je bent aan het aftellen, wat je erg blij maakt, met de wetenschap dat je er hondsberoerd van wordt! En tijdens het overgeven heb je feest in je hoofd.
Meid, ik zou zo zeggen: Hou vol!!
Liefs Roelie

Anoniem zei

Dat Roos,
Wat kan jij prachtig schrijven!Een paar keer per week kijk ik 's ochtends voor het spreekuur begint op je weblog. Even lezen hoe het met je gaat en wat je heeft bezig gehouden. Ook al kennen we elkaar niet, toch is die interesse er. Gek eigenlijk. Komt denk ik omdat je verhaal zo authentiek is en omdat je zo open schrijft over wat je meemaakt en bezig houdt. En nogmaals, je schrijft erg mooi. Ik wens je alle goeds en gezondheid toe. En dat je iedere keer weer op mag staan als jij, met jou vijand, tegen de mat gekwakt wordt.
Groet,
Robert (bedrijfsarts, we spraken elkaar pas over de telefoon)

Anoniem zei

Hoi Roos,

Via via kwam ik op je site. Wat ben jij een geweldige vechter en wat schrijf je onwijs goed! Je komt er wel!

Wij hebben drie weken geleden te horen gekregen dat mijn vriend ook aan Hodgkin lijdt. Vrijdag is hij begonnen aan de ABVD kuur. In totaal 16. Dus hij is er sowieso tot januari mee zoet..:( We zijn zelf heel positief, maar het is wel zwaar. Toch zijn we ervan overtuigd dat we hier sterker uitkomen. Voelde jij al na de eerste keer chemo dat je je beter ging voelen? Wij hopen steeds te zien dat de tumor aan het slinken is. Ook al is het pas 3 dagen geleden dat mijn vriend de eerste keer de chemo kreeg.

In ieder geval vind ik het zo fijn om te lezen hoe positief jij bent. Zet 'm op. En als je het goed vindt, kom ik hier nog vaker mee lezen.

Liefs, Martine (en Gerben..;))

Anoniem zei

hey schatje,

nou deze is dan bedoeld ter ondersteuning van die mooie karate trap uit de karatakid film. die dat ie op een been staat als een kraanvogel ofzo. nou ja maakt niet uit, als ie maar goed gaat. en mocht je nog tips nodig hebben, je weet dat mn broer tegenwoordig op karate zit he.

dikke kus moena

oh en bedankt voor de impressie vlieland foto's

Anoniem zei

Wat mooi geschreven.
Ben er stil van.

Je bent over de helft roos!
Alle sterkte van de wereld gewenst!

xx marilisa

Anoniem zei

De straat is verlaten, hier en daar stuift wat zand op. Een duister figuur met een zwarte hoed, loopt in de straat met rinkelende sporen en een onheilspellende blik. Cowboy Kanker, who else! In de verte klinkt gekataklop van een naderend paard. Trots zit cowgirl Roos, met witte hoed, op de indrukwekkende witte hengst. Gracieus haalt ze haar revolver te voorschijn en schiet met een paar welgemikte chemo's cowboy Kanker overhoop. Het goede zal zegevieren!!

Anoniem zei

Er kan dr ook maar één zijn die een slechte actiefilm zo perfect kan vergelijken met een gevecht tegen kanker ...hoe verzin je het!
Wat een heerlijke 'wegleesblog' heb je toch!
weer mooi geschreven Roos!

dikke zoen!

Magrita

Anoniem zei

Overigens ook hulde voor de western van Femmy...hihi... zeeeer spannend en een prachtig eind!!

x Magrita

Anoniem zei

nou ja ik ben gewoon bezoeker 6146! is dat niet toevallig? hoe krijg ik het zo voor elkaar. 6+1=7, 1+4=5, 4+6=10.7+5+10=22. das 2 dagen na jou verjaardag en 8 dagen na de mijne. 2+8=10. laten wij nou net 10 maanden schelen. als we die tien dan in de verdubbelaar gooien zitten we op jou verjaardag. als er dan die 6 van boven weer af haalt zitten we op mijn verjaardag. als we jou en mijn verjaardag achter elkaar zetten krijg je 2014. 2+0+1+4=7. en laat dat nou net het aantal chemo's zijn die cowgirl roos op cowboy kanker heeft afgevuurd.


oke ik had niks te melden, ik geef het toe. maar was zo benieuwd of cowgirl roos alweer nieuwe avonturen had beleefd. vind t zo'n spannend vervolg verhaal. oke ik zal ophouden voor je hele blog vol staat met mijn onzin.

dikke kus moena