.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

zondag 9 september 2007

Home sweet home

En toen was het alweer voorbij… De vakantie. Gisteravond laat zijn we terug gekomen van een heerlijk weekje zon, zee en strand. De eerste dagen liep ik flink tegen mijn grenzen aan. Eenmaal op vakantie vergeet je makkelijk dat je nog steeds ziek bent en dus niet (ook niet op vakantie) alles kan. Daarbij komt dat ik van te voren denk ‘als ik maar een weekje boekjes kan lezen en op het strand kan liggen dan vind ik het al best’, maar eenmaal daar is er natuurlijk vreselijk veel leuks te doen en te zien en dus komt er een heel programma. Zo zijn we naar Cannes, St. Tropez, Grasse en Monaco geweest en hebben we tussendoor heel veel gelezen en op het strand gelegen. De ene keer een zacht zandstrand en dan weer een baaitje met ruige rotsen en hoge golven. Heerlijk!
Maandagnacht had ik heel naar gedroomd dat de kanker toch niet weg was. ‘Tja’ zei de arts in mijn droom, ‘dat wordt geen eitje in jouw buik….’ (En nog wat er achteraan). In ieder geval werd ik dinsdagochtend niet vrolijk wakker. Daarbij was het dus dinsdag, dé artsendag, een paar dagen na de onderzoeken en dus grote kans om iets te horen als het niet goed zou zijn. Want, zo was de redenatie, dan belt hij vast eerder. Toen ik een paar uur later bij het zwembad een gemiste oproep zag van een privénummer zonder voicemail bericht raakte ik helemaal overstuur. Dat was telefoontje waar ik die dag al min op zat te wachten en bevestigde bij mij meteen het gevoel van slecht nieuws. (Mijn arts belt altijd maar één keer en zal nooit een voicemail inspreken.) Na een klein (…) tranendal heeft Matthijs maar het ziekenhuis gebeld en de situatie voorgelegd. Een aardige receptioniste is even naar mijn arts gelopen en die kon ons ervan verzekeren dat hij niet had gebeld en ook niet van plan was te bellen. Hij snapte het heel goed, maar ik moest vooral lekker van mijn vakantie genieten en me geen zorgen maken. Nou dat luchtte flink op, dus na wat stresstraantjes kon ik weer relaxen.
Blijkbaar zit de angst toch wat meer in mijn systeem dan ik dacht. Morgen zullen we het horen, maar ook dan zal de arts zeggen: je bent klaar, voor een maand. Want over een maand controleren ze weer, dus je kan even ademhalen, maar echt klaar is het nog niet. De komende twee jaar blijven heel spannend. Komt het terug, of niet? Daarbij komt dat er nu natuurlijk niks meer gebeurt, dus nu kán het ook misgaan. Ik ga daar absoluut niet vanuit, maar het kan wel. Ik ben ook banger geworden voor de dood. Ik doe eigenlijk al een halfjaar heel luchtig over mijn kanker (ooh ik ga niet dood!) Maar feit blijft dat ik kanker had en dat ik daar dood aan kan gaan. De kans is niet heel groot maar het kan wel. Dat besef ik me steeds meer. De dood was vroeger iets vrij abstracts. Je weet wat het betekent, maar het echt beseffen doe je niet. Nu heb ik de dood toch een beetje in de ogen gekeken en besef ik me dat ik dat echt niet wil! Nu ik me dat zo goed besef ben ik er ook banger voor geworden. Daardoor neemt de stress rondom het verloop van deze ziekte wel steeds meer toe.
Maar goed ik kan dat ook heel goed weer van me afzetten en dus heb ik heerlijk vakantie gevierd. Vandaag lekker aangerommeld en morgen dus een spannende dag…

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Hi lieverd,

Ik ben blij dat je weer terug bent van vakantie, morgen tijd voor een kop koffie/thee, lunch, avondeten, gezelligheid van een gezellige vriendin?? (hint hint) Ik heb om 9 u gesprek dus rond 10-11 uur up and running en klaar om jou kant op te komen...

Dan nog eventjes kort over wat je in de laatste zinnen schrijft, 'de dood'. Alhoewel ik de eerste week na de diagnose alleen maar kon huilen en denken oh nee Roos, ze zou wel eens dood kunnen gaan, heb jij ervoor gestreden en iniedergeval mij laten zien dat er heeel heeel veel hoop is, en dat jij nergens heen gaat ;). Ik heb zo'n visie dat jij en ik (met de heren D&M uiteraard) op onze oude dag (denk tussen de 70-80) ergens in een luxueuze appartementje zitten aan de Middellandse Zee in een of ander resort waar we genieten van een dagelijkse duik, lekker eten, een potje schaken en geweldige uitzichten over de zee…

Xxxx As

Anoniem zei

Nou zus ik denk dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood want in mijn droom ging je niet dood en mijn dromen komen uit. zoals je weet:) Ik vind as haar toekomst perspectief voor jullie wel een hele goeie en dan kom ik op visite. Als jonge frisse bloem tussen de oudere dames!

Trouwens wanneer gaan onze lady's night's weer ingevoerd worden? Want het was erg leuk afgelopen keer zonder jullie maar met jullie is het natuurlijk wel traditie.

Ik vond het erg leuk een paar fofo's van jullie vakantie gezien te hebben en iets gelezen en de rest hoor ik als ik terug ben. Nu moet ik naar mn bedje toe want het word alweer te laat voor mij. Met mijn zware tochten die me te wachten staan.

Dikke kus van mij

p.s. mooie tekening he!!!!!!

Anoniem zei

hey schatje,

aan de foto's te zien en aan de verhalen te horen heb je een heerlijke vakantie gehad. GOED ZO!!! Jammer alleen dat het altijd alweer zo snel voorbij is he. Maar goed, nou kunnen wij je in ieder geval weer opzoeken. ga ik binnenkort zeker even proberen.
Spreek je snel, dikke kus

Moena

Hélène zei

Beste Roos,

Je kent ons nog niet, maar wij zijn sinds kort trouwe lezers van je weblog. Sinds 10 Augustus j.l. is bij mij non-hodgkin gediagnosticeerd en zodoende kwam ik al surfend terecht op je weblog.

Omdat ik veel overeenkomsten zie in hoe wij beiden in het leven (en overleven) staan en ik erg geniet van je frisse kijk op het leven, kom ik regelmatig even buurten.

Afgelopen donderdag ben ik gestart met mijn eerste chemotherapie en ben op dit moment dan ook heel erg moe. Hoewel ik dus niet altijd zin heb om iets te schrijven, wil ik je wel laten weten dat ik je met plezier volg.

Verder hoop ik dat je ons zo nu en dan ook eens wil bezoeken op onze weblog.

Liefs,
René & Hélène

Anoniem zei

Hoi Roos,

Fijn dat je van je vakantie hebt kunnen genieten. Maar heel erg herkenbaar de angst, het bang zijn. Ik denk dat het gewoon iets is waar we mee moeten leren leven. Als je het leuk vind en als het lukt, kom ik binnenkort een keer naar Groningen. Even gezellig langs bij jou, vind je dat wat?

Groetjes,
Jaap