.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

dinsdag 26 juni 2007

Voordelen van kanker

Radiostilte… Ik kreeg al paniekerige e-mails waar de nieuwe blogs bleven. Goed nieuws of slecht nieuws…. Tja. De dipweek duurde wat langer dan normaal. Naast ook een heleboel leuke dingen, ook heel veel vermoeidheid, last van mijn lijf en natuurlijk emoties. Mensen, mensen wat is dit zwaar! Maar na flink wat peptalks van diverse mensen (ik noem Matthijs, m’n moeder, Edwin de fysiotherapeut en heel veel versterkende e-mails van jullie) ben ik er weer! En omdat de vorige blog al niet zo vrolijk was ga ik nu niet te lang uitwijden over nieuwe bijwerkingen (pijnlijke aderen!!! AUW!) en andere klaagdingen (dat heb ik gister al bij Edwin gedaan). Tijd voor de voordelen van kanker! Dat klinkt misschien wel heel heftig. Maar we weten ondertussen met z’n allen echt wel hoe ontzettend k*t kanker is en dat je het ten alle tijden in zou ruilen voor geen kanker, maar ja die keus heb je nou eenmaal niet dus dan maar de positieve kant bekijken.

Ik zou nu een lijst kunnen maken, maar ook dat doe ik niet. Jullie weten al dat ik mijn benen bijna niet meer hoef(de) te scheren, dat ik nog nooit zoveel boeken heb gelezen, films heb gekeken, in bad heb gelegen en vrienden heb gezien. Nee nu eens iets nieuws.


Vorige week, vlak voor de chemo, was ik in Amsterdam (dat weten jullie eigenlijk al want daar kreeg ik mijn super wonderbra van Victoria’s Secret!). Stichting Tegenkracht (de stichting die sporten met kanker mogelijk maakt) organiseerde een workshop voor alle deelnemers, sponsors, donateurs, bestuursleden en andere geïnteresseerden. Tijdens de workshop zou er aandacht zijn voor de stand van zaken van de stichting, een sportdiëtiste die over voeding, sport en kanker vertelde, daarna een loopclinic (chic woord voor looptraining) van een bekende looptrainer van o.a. ajax. Toen nog een verhaal van een coach en een kort stukje hypnotherapie. En tot slot uiteraard een borrel met bitterballen!

Een paar dagen voor dit hele gebeuren werd mij gevraagd of ik op deze dag ook iets wilde vertellen als deelnemer van het programma. Geen probleem natuurlijk. Zoals een vriendin al zei: jij vindt ook altijd wel een reden om te presenteren! En ergens was ik ook wel blij toen ik in de tram op weg naar de Jaap Edenbaan zat, nu was ik tenminste gewoon Roos en niet één van de vijftig mensen, ik kende er tenslotte niemand. En dat was ook precies hoe het ging. Ik vertelde mijn verhaal en kreeg vervolgens ontzettend veel vragen (door mij liep het gebeuren bijna drie kwartier uit). Daarna kreeg ik zo veel positieve reacties. Iedereen kwam naar me toe om te vertellen hoe mooi ik het verteld had en hoe knap ze het vonden hoe open en sterk ik over het ziekzijn sprak en dan ook nog was gaan sporten. Dat sporten voegt voor mij ook zoveel toe. Na elke aanslag op je lijf elke twee weken is het zo goed om op een positieve manier met je lichaam bezig te zijn. Het op een gezonde manier uit te dagen. Hoe moe je ook bent, door het sporten in ieder geval weer een helder hoofd te krijgen en voldaan moe te zijn. Sporten geeft zo’n positief tegenwicht aan alle ellende. Vandaar ook de naam ‘tegenkracht’. Deze dag was zo’n heerlijk positieve dag, ook al ging het over kanker. Dat doet sport. Het betekent niet blijven hangen in ellende, maar de ellende omzetten in kracht, in positieve activiteit. Alle mensen die deze dag aanwezig waren straalden die positiviteit uit en dat was zo fijn! Echt een clubje waar je bij wil horen. Leuke jonge mensen, ziek of gezond, open over het onderwerp kanker, bezig met sport en een tomeloze inzet voor kankerpatiënten. Ik was heel moe toen ik er heen ging, maar kwam bruisend van de energie weer terug. Hyperactief zullen sommigen het noemen ;-). Toch was het ook wel verwarrend. Zoals ik al zei: een clubje waar je bij wilt horen, maar ja dan moet je wel kanker hebben. En laat ik daar nou net niet zo blij mee zijn. De afgelopen maanden heb ik zo vreselijk veel dingen meegemaakt die ik nooit had willen missen. Contact met vrienden en vriendinnen, e-mailcontact met allemaal lieve mensen die hetzelfde meemaken of zich zomaar heel betrokken voelen. Het ontmoeten van allemaal nieuwe mensen, zoals bij die workshop, het houdt niet op. De vraag is dan: zou ik nog wel willen ruilen? Hoe kan ik nou over zulke waardevolle maanden zeggen dat ik ze wel weg zou willen doen? Tegen de kracht in mezelf: fijn dat je er bent, maar ik had je liever nooit gevonden. En dan komen we weer bij het begin van deze blog: die keus hoeven we gelukkig niet te maken, het is nou eenmaal zo, maar dan kunnen we er maar beter het beste van maken. De komende weken zullen lood- en loodzwaar worden, maar die ben ik over een paar maanden weer vergeten. Alle bijzondere momenten en contacten en de vele emoties zullen de rest van mijn (lange) leven een stukje van me zijn waar ik altijd op kan teren.


Ooh en natuurlijk nog een heeel groot voordeel: de laatste vetpercentagemeting gaf 21,5% vet aan!!!! Er is dus al 4% vet omgezet in spieren!!

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Heerlijk zo'n positief log! Goed van je zeg, dat je zomaar 'even' je verhaal hebt gepresenteerd. Petje af! En over dat er wel of niet bij willen horen. Je hoort er gewoon bij, tegen wil en dank. En dan kan je er maar beter het beste van maken, precies zoals je nu doet.

Oja, ik heb ook ooit de voordelen van kanker beschreven, klik maar op mijn naam...! :-D

Anoniem zei

Hoi Roos,
Misschien kun je ook nog eens overwegen om je verhalen uit te geven als boekje.

Gemma

Anoniem zei

Hoi Roos!!

Even bijgelezen na een week vakantie; je up's en je down's; en altijd Roos! Ik moest lachen toen ik las dat je een praatje had gehouden; ook echt Roos! Je zult er velen een dienst mee hebben bewezen, en zo te lezen was dat het ook voor jezelf!
Sterkte met de laatste zware loodjes, ik blijf je volgen, (reageer niet zo vaak, sorry)
Liefs Fokje

Anoniem zei

Lieve Roos, ik vind dit met stip de mooiste blog die je tot nu toe hebt geschreven! Heel ontroerend. lfs Feikje

Anoniem zei

Hai Roos en Matthijs, soory, even niks laten horen terwijl bij jou het hele gevecht gewoon doorgaat. Maar je bent wel in mijn gedachten. Kon alleen geen goed moment vinden om te gaan lezen en typen.
Ik denk niet dat je over een poosje bent vergeten hoe je je gevoeld hebt, ja kleine details misschien. Ik denk eerder dat je zeer trots mag zijn als je terugdenkt aan je gevoelens en belevingen van nu. Ik hoop dat je dan door en door zult beseffen hoe sterk je bent en dat je ondanks alle tegenslag ,zelfs op de dieptepunten van je bestaan steeds weer in de benen kwam OM DOOR TE GAAN!!!! Dus eigenlijk hoop ik voor je dat je niet vergeten zult maar je kracht in vol ornaat zult zien!! En zo geldt dat ook voor Matthijs!

Hele dikke, doch stoffige, zoenen uit schoonebeek van Marianne