.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

zondag 1 juli 2007

lotgenotencontact...

Deze week kwam niet echt op gang. Na een miserabele start, bleef ik de hele week in vermoeidheid hangen. Daarnaast zou ik het hele weekend weer op ad zijn, waar ik ook wel een beetje tegenop zag. Vrijdag ben ik desondanks door mijn altijd trouwe chauffeur, Matthijs, naar het station gebracht waar ik de trein naar Amsterdam heb genomen. Samen met Moena ben ik voor het eerst sinds jaren Amsterdam door de welbekende ‘negen straatjes’ en de Jordaan gelopen. Na een lekker diner zijn we naar Ocean’s 13 in de bioscoop geweest (zeer de moeite waard).

De reden dat ik in Amsterdam was, was dat ik zaterdag zou gaan zeilen met Thomas. De jongerentak van de lymfklierkankervereniging. Een lotgenotendag dus. Ik was best een beetje zenuwachtig. Zou het echt de hele dag over kanker gaan? Vind ik dat wel leuk? Wil ik wel alle (soms hele nare) verhalen horen van anderen terwijl ik nog bezig ben? Maar ook wel heel leuk. Een aantal lotgenoten die ik via internet ken zou ik in levende lijve ontmoeten en dat leken allemaal leuke, gezellige, jonge mensen. Vanuit Amsterdam zou ik zaterdagochtend met Femmy meerijden naar Rotterdam. Een veilig eerste contact, kende ik tenminste iemand! Met een hele groep (helaas…. Zoveel jonge mensen met lymfklierkanker…) togen we aan boord van de Helena. Een groot zeilschip met zeer vrolijke en lieve bemanning. Ik had nog geen stap op de boot gezet en had mijn eerste compliment alweer binnen: ‘wat heb jij mooie oorbellen, ik word er helemaal vrolijk van!’ (Dank je wel Esther!) Aan gespreksstof geen gebrek, je hebt zoiets wezenlijks gemeen dat er meteen een ‘bonding’ is. Dus al snel werden stadia’s, behandelingen, bijwerkingen en restverschijnselen uitgewisseld. Soms dacht ik wel even ‘help’ trek ik dit wel de hele dag, maar gelukkig ook heel veel positiviteit en lachen. Ik was een van de weinigen (samen met Jaap) die nog met de behandelingen bezig is. De rest was al klaar, de ene al wat langer en de ander nog maar net. Aan boord was de service subliem. Koffie, thee, fris, bier, warme muffins, pasta, broodjes zalm, borrelnootjes, gehaktballetjes, kippenpootjes, gevulde pepers met roomkaas en ga zo maar door. Toen ik met iemand buiten zat te praten en de rest zat te smikkelen binnen werd er door de kokkin speciaal naar boven gelopen zodat wij niks hoefden te missen. Geweldig. Het weer viel alles mee, af en toe een klein drupje maar verder prima. Zeilen is er niet helemaal van gekomen, maar leuk was het zeker.

Daarna zijn we nog chinees gaan eten en om half 10 ben ik weer naar huis (Zwolle dit keer) gegaan. In de trein heb ik nog wat nagemijmerd over deze dag. Zoveel mensen met ongeveer dezelfde kanker en toch zoveel verschillende behandelingen, prognoses en restverschijnselen. Af en toe denk ik ‘stel nou dat het terugkomt, wil ik het dan nog wel?’ Sommigen van de mensen die ik gister heb ontmoet hebben dat meegemaakt. En de verhalen daarover schrikken me aan de ene kant af. Aan de andere kant zijn het mooie, lieve, sterke, vrolijke mensen. Zij hebben dit doorstaan en zijn er dus zo mooi, lief, sterk en vrolijk weer uitgekomen. Dat geeft kracht. Ook voor nu. Kom maar op! Die vier keer doen we nog even! Vannacht droomde ik dat ik halflang haar had en dacht: waarom zou ik het eraf scheren, ik vind het wel mooi zo! Het dode bosje dunne haar van nu wordt straks weer dat mooie halflange haar. Mijn wimpers zullen lonken als nooit tevoren ;-). Misselijkheid zal alleen nog tijdens een kater bestaan. En dat, lieve mensen, begint over precies 1,5 maand! Het is juli! Bijna augustus. Nog 1,5 maand en dan bloeit deze roos weer als nooit tevoren!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Topperrrrr! Hiervan kunnen zóveel mensen leren!

Fijn dat je het zo naar je zin had!

Liefs, Martine

Anoniem zei

Het was een superdag! Fijn dat je er positieve gedachten uit hebt kunnen halen.

Anoniem zei

hey schatje,

hoor net dat mn familie erg blij is met je blog, zo kunnen ze ook nog een beetje in de gaten houden waar ik allemaal uithang haha.
heel veel sterkte morgen!!! zet hem op!!!! je kan het!!!! en gewoon misselijk terug doen!!! he misschien als jij nog begint met misselijk doen, dan krijgt misselijkheid de kans niet om jou te grijpen.

dikke kus moena