.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

donderdag 22 februari 2007

veel nieuws....

Tja waar zal ik beginnen na zo'n dag... Misschien maar bij het positieve.. Na redelijke nacht met slaappil stond ik vanochtend vol goede moed op. Niet misselijk, uitgerust en opgewekt. Andrea zou langskomen en 's middags shoppen met Magrita. Dus vol energie de was gedaan en toen kwam Andrea langs. Ondertussen alweer helemaal uitgeput waar ik zwaar van baalde maar ja het mocht de pret niet drukken. Lekker pannekoeken gegeten die Matthijs had gekocht, veel thee gedronken en toen ingestort. Lieve Andrea die de afwas deed en de was ophing terwijl ik uitgeput op de bank lag. Dat is toch best even slikken als je opeens zo weinig aankunt.
Toen Andrea wegging kwam de post. Wederom lieve kaartjes en de felbegeerde post van het ziekenhuis want de onduidelijkheid wanneer er weer iets gaat gebeuren is vreselijk. Die duidelijkheid kwam snel en hard. De afspraak met de hematoloog is niet dinsdag, zoals verwacht, maar pas volgende week vrijdag. Huilen. Dat duurt nog ruim een week. Magrita arriveerde op het goede moment. Toen belde het ziekenhuis om de afspraak van de CT-scan te vervroegen. Ik weet niet of ik dat eerder al schreef maar die hebben ze verplaatst naar a.s. maandag. Dat was wel een opluchting, dan kan ik nu weer naar maandag toe leven en dan naar vrijdag, dat maakt de week weer wat hanteerbaarder.
Daarna belde mijn longarts die dus de afgelopen week mijn arts is geweest. Hij vertelde dat hij de patholoog anatoom (degene die mijn weefsel onderzoekt) had gesproken en dat het nu zeker is dat het lymfeklierkanker is. Ik wist het eigenlijk al natuurlijk, maar nu is het dus helemaal definitief. En dat is best slikken. En huilen. Ze weten nog niet of het Hodgkin of Non-Hodgkin is en welk type enzo (dat maakt uit voor de behandeling, als je precies de verschillen enzo wil lezen is de site van kwf kankerfonds een aanrader). Daarnaast nog meer slecht nieuws. Iets waar ik heel erg tegenop zie moet toch gebeuren: een beenmergpunctie. Ik hoopte dat dat me bespaard zou blijven, maar nee. Dat is noodzakelijk om te kijken of de kanker zich ook al in het beenmerg bevindt, dat wordt dus duimen van niet.
Het goede nieuws is dat de CT-scan van a.s. maandag genoeg informatie geeft voor de hematoloog om het stadium van de kanker te bepalen. De pet-scan van de week erna is daarvoor niet bepalend. Een beetje abracadabra misschien maar het komt erop neer dat we volgende week vrijdag bij de hematoloog precies weten wat het is en waar het zit en we dus een behandelplan kunnen maken. Ook het risico dat ik onvruchtbaar wordt kunnen we dan bespreken en eventueel worden er dan binnenkort nog eicellen weggenomen om in te vriezen. Daarna kan de chemo beginnen. En dat is waarschijnlijk heel snel, binnen 2 a 3 weken ofzo.
Dan nog de jeuk. Die gaat snel weg met de chemo, maar voor die tijd is er niks aan te doen. Daarom heb ik vandaag afgesproken dat ik tot die tijd slaappillen mag gebruiken zodat ik in ieder geval de nacht doorkom. Dat is al heel wat.
Nou na heel wat emoties op deze dag die zo goed begon zijn we toch nog naar de stad gegaan en hebben we even lekker gewinkeld: een paar sneakers en een lekker vest gekocht want in deze tijden gaat comfortabel voor alles. En ondanks al het nieuws wel een dag zonder misselijkheid en dat is heel erg fijn!

Morgen ga ik naar Utrecht naar de universiteit om daar ook mijn mede-studenten op de hoogte te brengen. Ik vind het een naar idee om er opeens niet meer te zijn. Maar ik moet zeggen dat ik er wel een beetje tegenop zie.
Nu is Matthijs weer lekker aan het koken en hebben we weer wat meer duidelijkheid wat ook wel rust geeft. We gaan gewoon door en daarbij helpen alle lieve kaarten en berichten ontzettend!!! Heel erg lief allemaal....

Nu plof ik neer op de bank! Dikke tuut! Roos

3 opmerkingen:

Anoniem zei

hallo, lieve Roos, welterusten; hoe je goed.omamia

Anoniem zei

Ciao! Lieve Roos,

Ik hoorde dit allemaal gisteren van m'n ouders over de telefoon. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen... heb besloten om zondag naar de mis te gaan hier in Florence om m'n eerste gebedje ooit aan jou te besteden.

Heel veel sterkte met dit alles, ik denk aan je.

Liefs en dikke kus, je neefje Simon

Anoniem zei

haidiho roos,

wat heb je toch steeds veel nieuws, liever een wat saaier leventje gehad natuurlijk! we hopen deze week even langs te kunnen komen bij jou en matthijs. Maandag en dinsdag lukt het niet, dus één van de andere dagen, we bellen wel even over wat en hoe, oké? hou je taai met de jeuk, dat lijkt me een erg vervelende klacht, wel fijn om het vooruitzicht te hebben dat dit verschijnsel over gaat door chemo. Is het in elk geval daar al goed voor!!!.....
groetjes voor jou en matthijs. dikke zoen van jesse en een kwijlkusje met open mond van kleine stijn.

liefs Remco en Marianne