De andere maandag

Laatst schreef ik een bericht over de maandag. Maar er zijn 2 maandagen (het zijn er wel meer, maar voor mij nu 2 verschillende...) De 'maandag voor de chemo'-maandag en de 'maandag na de chemo'-maandag. Vandaag is het de laatste. Een moeie maandag. Maar ook een fijne maandag. Na de zware chemo week is er altijd eerst het weekend. De eerste dagen waarin er weer wat leven in mij zit. Deze keer duurde het allemaal iets langer dan normaal wat niet zo vreemd is gezien de belevenissen de afgelopen week. Dat weekend is altijd een beetje vreemd. Aan de ene kant doe ik het liefst zo veel mogelijk leuke dingen, ik voel me immers weer ietjse beter en in het weekend is iedereen vrij. Aan de andere kant loop ik juist dan tegen mijn grenzen aan. Ik doe (of wil) meer dan ik kan en wordt dus moe en daardoor wat licht ontvlambaar. Dan gaat het allemaal niet zoals ik het wil en besef ik weer hoe erg ik baal van deze ziekte en alle beperkingen. Ook thuis is het moeilijk een balans te vinden. Ik ben maar thuis. Altijd. Matthijs werkt en 's avonds ben ik er. Daarnaast heeft hij ruimte voor zichzelf nodig na een week lang mijn kots opruimen, maar heb ik hem juist nodig omdat ik even weer 'leuk' en 'vriendin' wil zijn. Moeilijk moeilijk moeilijk. Maar maandag gaat het leven weer door en keert de rust weer wat terug.

Vanochtend ben ik vroeg opgestaan en daarom ben ik nu erg moe maar ook erg voldaan. Ik heb namelijk 120 eerstejaars studenten weer een beetje wijzer gemaakt. Een tijdje geleden werd ik door een ex-docent gevraagd om een gastcollege op de HBO-V te geven. Het kon precies op deze maandag en het was maar een uurtje dus dat kon wel. Het onderwerp was 'preventie' met als leidraad mijn onderzoek over de, ondertussen welbekende, vrouwencondooms. Naast de vele leuke praktijkverhalen ook een aantal theoretische modellen. Dit onderwerp maakt het mij altijd wel makkelijk om aanlsuiting te vinden door de vele grappige en pakkende voorbeelden. Een uur lang was de zaal stil en werd er af en toe heel hard gelachen. Soms werd er zelfs druk meegeschreven en aan het eind ook nog een paar kritische vragen. Erg leuk. Mijn ex-docent was erg tevreden en vond het zelf een bijzonder leuk verhaal en 2 studenten lieten naderhand weten hoe leuk ze het vonden. (Let op: nu komt er een klein stukje 'veren in m'n eigen kont steken') Ik was grappig en heel duidelijk en prettig om naar te luisteren en heb de abstracte theorie een stuk levendiger gemaakt waardoor ze weer opnieuw gingen nadenken over de opdracht die ze moesten doen. Jemig.. Ik werd er meteen op gewezen dat de academie voor verpleegkunde voor volgend jaar een boel openstaande vacatures heeft... ;-)
In ieder geval was het erg leuk om te doen en goed om weer heel even met iets anders bezig te zijn!

Ik wil jullie nog iets niet onthouden. Internet Sherlock Holmes als ik ben (zo noemt Moena mij tegenwoordig) kwam ik via via op een site waarin blijkbaar naar mijn weblog gelinkt werd. Na nog wat verder speurwerk kwam ik op een weblog waar dit bericht op stond:

"Schreef ik aan het begin van de avond nog er voorlopig even niet te zijn, dit moet ik toch echt even kwijt.
Als eerste klopt de rubriek niet; het gaat niet over mij. Gelukkig, denk ik, denk jij misschien ook straks. Maar wat is geluk? Geluk was het geweest als ik dit bericht niet zou schrijven. Na het bericht dat ik vanavond kreeg en na de logs die ik las is het enige wat ik weet dat geluk relatief is. Een goede vriendin van mij vertelde me vanavond dat een goede vriendin van haar vandaag weer een chemo had gehad. Ik ken haar niet goed, maar heb haar wel enkele keren gezien. Ook kende ik haar van de verhalen van mijn vriendin.
Zij had vandaag weer chemo; lymfeklierkanker. Pets, als een klap in je gezicht. Ze houdt een weblog bij over haar gevecht tegen de ziekte. Zojuist heb ik enkele logs gelezen, sprakeloos werd ik ervan, tranen rolden over m'n wangen toen ik over haar gevecht las, een gevecht van een 23-jarige tegen zo'n kl*t*ziekte.

Sorry, maar dit moest er even uit..."

Na wat speurwerk was ik erachter dat dit geschreven is door een vriendin van Moena die afgelopen dinsdag hoorde dat ik de ziekte van Hodgkin heb. Dat zij daar speciaal een log aan heeft gespendeert raaktte mij erg. Soms komt medeleven uit onverwachtte hoeken en juist die verassen me soms erg. Ik weet niet waarom ik ontroerd raak als ik lees dat mensen die mij amper kennen moeten huilen bij het lezen van mijn verhalen. Van mensen die ik ken kan ik me dat beter voorstellen denk ik. Ik huil zelf niet zo snel bij de verhalen van anderen die ik niet ken, dus misschien komt het daardoor. Ondertussen lezen ook steeds meer mensen mijn weblog die ik niet ken. Lotgenoten bijvoorbeeld. Daarom heb ik ook een intro over mezelf geplaatst. Ik vind het erg leuk om ook van hen reacties te horen en dus vind ik het erg grappig dat ik dit bericht tegenkwam... Dat wou ik graag even met jullie delen.