.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

donderdag 24 mei 2007

Op de helft!! (6/12)

Even een berichtje vanaf de bank... Ik zit op de helft! Dat is op zich een feestje waard, maar echt in feeststemming voel ik me niet... Het gaat vandaag weer iets beter, maar de afgelopen dagen had ik het bijzonder zwaar. Op Vlieland had ik al erg last van misselijkheid en zag ik heel erg op tegen de ziekenhuisdag. Eenmaal bij de arts bleek dat alles goed ging (leuko's van 5.1) en we dus doorgingen. Ook het kaakincident werd besproken, de arts had me gewaarschuwd maar noooit verwacht dat het ook zou gebeuren. En toen het onderwerp misselijkheid. Ik zei dat ik zo vreselijk misselijk was en na wat doorvragen had hij er een heel duur woord voor wat ik niet meer weet. Maar het kwam erop neer dat de misselijkheid voor een heel groot deel psychisch is (tussen de oren :-)). Dat wordt absoluut niet gebagatalliseerd want de geest begint natuurlijk een steeds grotere rol te spelen. Zijn voorstel was om wat rustgevende tabletjes te nemen de dagen na de chemo om de aandacht wat af te leiden van alles wat er in mijn lijf gebeurt. Met tranen in mijn ogen stemde ik toe.
Eenmaal boven op de dagbehandeling aangekomen voelde ik me diep triest. Ik kwam op een zaaltje met stoelen (dus weer geen bed) en lag voor mijn gevoel vreselijk te kijk met mijn verdriet. En toen sloeg de paniek toe. Ik ben naar de wc gerend en heb daar vreselijk staan huilen en kokhalzen boven de wc. Eenmaal terug was ik na nog even uithuilen weer wat rustiger en zat het infuus er in 1 keer in. Direct daarna kotste ik alles er weer uit. Pure stress. Vreselijk, ik herkende mezelf niet meer. Gelukkig kwam er vrij snel een bed vrij en hebben we alle gordijnen dichtgetrokken. Toen ook Matthijs maar gebeld of hij ook wou komen. Met wat muziek in werd ik weer iets rustiger. Tot Matthijs door de gordijnen kwam. 3 Tranen en toen weer alles eruit gegooid. Matthijs (altijd even droog) vroeg of hij er zoo slecht uitzag... :-)
Na een oxazepammetje ging het alweer iets beter, al was het balanceren op een zeer dun lijntje.
Gisteren ging het lichamelijk redelijk goed. De oxazepam leek wat te helpen tegen de misselijkheid want ik heb zelfs niet overgegeven!! (en wel wat gegeten..) Wel was ik vrij suf en labiel. Zolang ik tv kijk gaat het goed dan wordt ik afgeleid. Toen ik 's avonds mezelf moest prikken sloegen opnieuw alle stoppen door. Totale irreele angst... 2 Prikjes luktten niet, het was te hard. Bert wilde het wel doen, maar ik was zoo bang. Vreselijk. Uiteindelijk heeft Bert geprikt en was ik totaal afgemat. Dit klinkt allemaal heel dramatisch, maar op zich gaat het best goed. Ik merk alleen dat alles, de kanker, de chemo's, de bijwerkingen, alles zijn tol eist. En de vraag is nu hoe daar mee om te gaan... De oxazepam lijkt in ieder geval wat te helpen en misschien toch meer tijd nemen om tussen de chemo's door ook over moeilijke dingen te praten. Ik lever nu ook elke keer weer iets in en dat maakt het natuurlijk ook steeds zwaarder. Maar we zijn nu op de helft! Jemig wat moet ik nog veel.. Maar vanaf nu wordt het aftellen!!
En... Alvast ter voorbereiding: Als ik klaar ben met de chemo's en weer enigzins opgeknapt ben geef ik een heeel groot 'kankervrij-feest'!! Dat jullie het maar vast weten!! ;-)

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Blegh wat rot dat je je zo voelt zeg! Weet ook niet goed wat ik moet zeggen (maar anders ben ik weer aan het meelurken ;) ). Oxazepam slik ik ook veel en ik vind ze tegen angst erg goed werken. Heb je gewoon 10 mg? Het duurt meestal een uurtje voor ze lekker werken. Kan je wel een beetje slapen snachts?
Veel sterkte nog!
x marilisa

Anoniem zei

Hi Marilisa!

Leuk dat je regelmatig reageert.. Vind het soms raar dat ik niet kan reageren dus als je dat leuk vindt moet je maar even je emailadres naar mij mailen: roosjelier@hotmail.com

X Roos

Anoniem zei

Hai Roos,

Wat weet een k** dag zeg!! Kan me best voorstellen dat de drempel naar de chemo nu eens een berg was. Je wordt toch weer heel ziek, d'r moet weer zo'n f*** infuus in. Gelukkig wel in één keer raak, schrale troost, maar toch. Op de helft, dat wel. Je hebt het er nu beter voor staan als in februari. o o o wat kunnen we allemaal lekker relativeren. k** ziekte!!

Sterkte, ook voor je dreuge vriendje. Verheugen ons nu al op je feest. xxx Remco en Marianne

Unknown zei

Hey Roos,
misschien heeft de verpleging je dit al gezegd, misschien ook niet. Het kan helpen je armen eerst op te warmen met bijvoorbeeld een kruik zodat je beter prikbaar bent. Er is ook een zalfje dat je bovenste huid iets minder gevoelig maakt tijdens het prikken. Ik heb dat ook wel gehad toen ik wanhopig was omdat er wéér een infuus aangelegd moest worden. ;) Tegen de misselijkheid kreeg ik destijds zofran, maar dat zal inmiddels wel achterhaald zijn. Ik at ook pepermuntjes en dronk citroenthee, dat hielp ook wel een beetje. Je angsten zijn heel herkenbaar. Helaas kan je er weinig aan doen, behalve langzaam maar zeker leren jezelf gerust te stellen zonder hulp van artsen of familie. Dat kan nog een tijd duren. Sterkte meisje!

Liefs

Nadja

Anoniem zei

Och meissie toch... Probeer jezelf niet gek te maken. Ik weet het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zag de chemo altijd als mijn wapen om de kankercellen te lijf te gaan en ik kan je vertellen dat je je ze dan heel graag door je aderen hebt marcheren!
Ik had op een gegeven moment gigantische spanning voor het prikken, waardoor mijn aders verkrampen. Het ging van kwaad tot erger. Toen ik me realiseerde dat als ik rustig zou blijven het beter zou gaan, ging het ook beter.

Misschien is het een idee om op yoga te gaan of te gaan mediteren, zodat je je hoofd leeg kan maken als je een paniekaanval aanvoelt komen? In ieder geval ben je er nu weer even vanaf. Toch?

Is het nog gelukt bij Viva la Donna?

Anoniem zei

hoi roos
heb je blog met veel interesse gelezen
onze dochter (18 jaar en net dit jaar op kamers in groningen) is deze week ook hodgkin gekonstateerd.
moet nog de laatste pet scan en ct van onderlichaam en longfunctie en beenmerg voor er een behandelplan kan worden gemaakt (haar gezwel zit in de schouder)In het ziekenhuis (umcg) is men nogal lakoniek over de behandeling en zegt dat ze wel in haar eentje in haar studentenhuis kan blijven wonen. Na jou blog ben ik daar niet zo zeker meer van.Wij wonen zelf in wageningen wat dus ruim twee uur rijden is.We kunnen er wel zijn bij elke kuur maar kunnen niet steeds bij haar op haar kleine kamerje blijven. Ik zeg steeds we maar mijn man moet alles opvangen want ik heb ms en daardoor gehandicapt en kan zelfs alleen met hulp haar kamer op twee hoog bereiken.Wat is jou inschatting als ervaringsdeskundige?
Kunnen we haar beter naar huis in wageningen halen of denk je dat het in groningen ook te doen is.al haar sociale kontakten heeft ze in groningen.
een heel verhaal maar hoop dat je tijd hebt om met ons mee te denken.

janine

Roos zei

Hoi Janine,

Ik wil graag reageren, maar is misschien handiger per email. Als je me een mail stuurt naar roosjelier@hotmail.com dan mail ik je terug!

Sterkte alvast!
Groetjes Roos

Anoniem zei

Oh wat herken ik je angsten!! Ik moest altijd 1 uur voor de chemo een pil (kitryl) slikken tegen de misselijkheid. Maar de gedachte daaraan maakte me al misselijk. 't Zit écht tussen de oren en vanaf die tijd lust ik ook geen smintjes meer. Ze lijken op die pilletjes (associatiegedrag).
Pfff en dan die depressiviteit.....Een chemo maakt gevoelens los waarvan je nooit geweten hebt dat je ze had of zou kunnen krijgen. Vreselijk vond ik dat. Positiviteit is het beste medecijn maar soms heb je helemaal geen zin om positief te zijn,maar juist wars van alles en iedereen.
Gooi je gevoelens eruit!! En je hoeft niemand te sparen want jij wordt ook niet gespaard. Jij bent deiegene die het allemaal moet ondergaan. En ja, het is iedere keer 2 stapjes vooruit en 3 achteruit wat inhoudt dat je je steeds minder gaat voelen. (Niet echt een oppepper van mij he?? sorry maar kan even niet anders)
Maar, positief zoals we horen te zijn, je bent al over de helf, nog 6 te gaan. Shit wat veel. Ik heb er maar 5 gehad en hoor mij klagen.
Ik wens je veel 'moed' toe voor de komende tijd.
Liefs Roelie

marloes zei

Wat een verhaal.... Ik ken je dan wel niet, maar word wel emotioneel labiel van jou verhalen. Ik (24 jr) heb hodgkin gehad, ben gelukkig sinds enkele maanden genezen. Misschien heb je er wat aan om mijn site eens te lezen??? dit is marloeskerkdijk.nl... Ik heb je geprobeerd te mailen, maar op een of andere manier werkte dat niet...

Heel veel succes!!!!!

Groetjes Marloes

marloes zei

ow trouwens...mijn feest heette 'after-kanker party'!!! sommige mensen vonden het een verschrikkelijke naam, maar ik ben er zo trots op!!!haha

groetjes Marloes