.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

vrijdag 17 augustus 2007

Zorgen en emoties

Drie dagen sinds laatste chemo staat er te lezen. Dat zou al drie dagen feest moeten betekenen. Toch zijn deze dagen er heel anders uit gaan zien dan ik al maanden had gedacht. Het nieuws van afgelopen dinsdag dat ik in de overgang zit, heeft er behoorlijk ingehakt. Ik maak me verschrikkelijke zorgen dat ik onvruchtbaar ben. Verstandelijk probeer ik mezelf voor te houden dat er nog niks zeker is, maar gevoelsmatig laat het me niet meer los. Het idee dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen is bijna ondraaglijk. De afgelopen twee dagen heb ik dan ook volledig van slag als een zombie op de bank gezeten. De onduidelijkheid is nog het ergst. De dag dat je zou moeten horen dat je genezen bent hoor je ook dat er iets aan de hand is in je lijf wat helemaal niet klopt en begint het hele medische circus weer opnieuw. Daarbij is er nu misschien niks meer aan te doen, in tegenstelling tot toen ik hoorde dat ik kanker had.
Mijn arts wou eigenlijk wachten tot ik helemaal ben hersteld van de chemo’s voor we verder onderzoek zouden gaan doen. We waren dinsdag echter al zo van slag dat we de arts hebben gebeld. Volgende week hebben we waarschijnlijk een afspraak met hem om onze vragen te kunnen stellen. Hij zet nu ook al alles richting de gynaecoloog in werking dus daar zal ook een afspraak voor volgen.
De afgelopen rusteloze nachten lag ik me alleen maar te bedenken hoe ik in godsnaam zo snel mogelijk aan een kind kan komen. Daar moet ik dan zelf wel weer om lachen. Maar het is onvoorstelbaar wat het idee onvruchtbaar te zijn met me doet. Regelmatig stromen de tranen dan ook over mijn wangen en van ‘na-de-chemo-vreugde’ is weinig meer over. Ook de familie is behoorlijk van slag, maar Matthijs is, zoals altijd, mijn engel. Hij is er gewoon, snapt me, troost me en staat bij voorbaat al open voor alle eventuele opties en keuzes. Nu moeten we maar weer afwachten en proberen de zinnen te verzetten. Vandaag voel ik me lichamelijk alweer wat beter dus dat helpt ook…

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Och Roos, ik kan het me ZO voorstellen dat het een verschrikkelijk idee is geen kinderen te kunnen krijgen.Ik hoop echt dat het met een sisser afloopt.

Het is iets waar je nou net niet op gerekend had, bah!sterkte volgende week.
Gemma

Anoniem zei

Hoi Roos,

Via Femmy's weblog toevallig hier even komen lezen en mij oog valt op je laatste log waarin je schrijft heel bang te zijn onvruchtbaar te worden. Zelf ben ik in de overgang geraakt tijdens de chemo , maar na een maand of vier is mijn cyclus weer op gang gekomen. Uiteindelijk na een half jaar weer gestopt maar dat is ook omdat ik zelf qua leeftijd (45)al richting overgang ging. Dan herstelt de boel zich meestal niet meer.

Gelukkig komt bij heel veel jonge vrouwen uiteindelijk de cyclus wel weer op gang, Natuurlijk is elke behandeling anders en kans op onvruchtbaarheid is er en bij de ene behandeling groter dan bij de andere, maar wil je toch even een hart onder de riem steken dat wanhopen in dit staduium niet nodig is. Ik hoop dat je rustig een half jaar, misschien een jaar zelfs af kunt wachten zonder helemaal verdrietig te zijn. Je bent hartstikke jong zie ik en dan heb je echt wel kans dat je cyclus zich weer helemaal gaat herstellen. Ik hoop heel erg dat dat bij jou ook het geval is.

Anne

Anoniem zei

Laat je niet hangen Roos, jouw cyclus komt weer goed!!!!!

Anoniem zei

Neem heel veel vitamine E, daar ben ik ook mee geholpen geweest (tarwekiemolie).

Unknown zei

Lieve Roos,

Een tijdlang ben ik wat achter geraakt met lezen en dan dit nieuws... Ik weet niet goed wat te zeggen, alleen dat ik heeeeeeeel hard hoop dat het inderdaad goed komt. En dat je snel toch kunt gaan genieten van je chemo-vrijheid. Sterkte en een dikke knuffel,

Nadja

Anoniem zei

Hoi Roos!
T lijkt inderdaad alsof het nooit ophoudt... Ik hoop met heel mn hart dat je jonge lichaam een manier vind om toch op de gezonde (en vruchtbare) manier verder te gaan. Sterkte en we denken aan je!
Maeike en jeroen

Anoniem zei

heey roos, na lange tijd hier nathaly weer. ik kwam margarita vanavond tegen bij het uitgaan en vroeg hoe het met je ging. ze vertelde het nieuws al... pfff.. wat moet je daar nou op zeggen?
ik weet t niet hoor, echt niet!
ze zeggen vaak dat de dingen die je overkomen gebeuren omdat je blijkbaar sterk genoeg bent om het aan te kunnen.. dat was even een gedachte toen margarita het zei. maar of je wel of niet sterk bent, het is gewoon kut en niet eerlijk!!! echt niet eerlijk. :-(
ik hoop dan ook dat het niet blijvend is!
maar hou vol meid, en denk aan al die mensen die met je meeleven. we kunnen je situatie niet veranderen maar leven wel met je mee!
ik zal iig een kaarsje voor je branden. (helpt niet maar is een leuke gedachte toch haha)

heb direct ook weer je blog in mijn favorieten opgeslagen van me laptop. je had ja al een poos geen berichtjes van mij gekregen omdat mijn laptop kapot was en terug naar de fabriek ging.. was dus alles kwijt en wist niet op welke www je zat. achteraf gezien had ik jurjen ook wel je site kunnen vragen maar op de 1 of andere manier kwam ik daar niet op(blonT) geweest in een vorig leven?)
maar goed, ik ben der weeeer! direct ook even een pagina volgeschreven ofzo haha.
zeg, tot krabbels roos ennuh..kiezen op elkaar!!

Nathaly

Anoniem zei

Tja, een nare bijwerking, maar je komt er wel overheen!

Anoniem zei

O lieverd,
Zet de zorgen uit je mooie hoofd! Ik ben een lotgenoot van je (longkanker) en ook ik dacht na de chemo's in de overgang te zijn. Na 16 maanden (zo uit mijn hoofd) kwam mijn cyclus weer op gang. Die is nu regelmatiger dan ooit. Eerste maal wel veel ongemak, maar natuurlijk ook ontzettend blij. Mijn lichaam doet het weer.
Zoals Anne al zei, bij jonge vrouwen komt dit meestal vanzelf weer. Ook het verhaal van Femmy ken je inmiddels. Dus dat zijn er al 3. Jij wordt vast en zeker de 4de! Piekeren en zorgen zijn eht laatste wat je nu moet doen, maar weet jij ook vast zelf wel.
Waarom heeft jouw arts trouwens niet voorgesteld wat eitjes in te vriezen? Heeft die van mij ook vergeten hoor. Maar steek je energie nu ook niet in kwaad zijn, helpt niks.
Een hele dikke nuffel en veel liefs, Iris.

Anoniem zei

hey meis, wat een onrust! Maar ik sluit me aan bij de berichten dat de cyclus na verloop van tijd wel weer op gang komt als die vieze chemo uit je lijf is gedreven. Ik ken zelfs vrouwen die na een chemo nog kinderen hebben gekregen.
Misschien heb je op dit moment niets aan deze info maar ik hoop dat het je een beetje kan verlichten in je zorgen.
Sterkte met alles

Anoniem zei

Jeetje...
Ik wil even zeggen dat ik vaak aan je (jullie) denk...

Mariska