.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

maandag 9 juli 2007

Helden

Als je een tijdje geleden aan me had gevraagd of ik een held had en zo ja, wie, dan had ik je waarschijnlijk met open mond aangestaard en kon je mijn hersenen horen kraken. Ooit, heel lang geleden, heb ik op sinterklaasavond Nelson Mandela tot held uitgeroepen om vervolgens te vragen wat hij ook alweer precies gedaan had. Ik ben niet echt het type voor personenverering. Geen popsterren boven mijn bed, geen intellectuele analyses over literaire of politieke personen, geen leidend voorbeeld in deze soms dwaze wereld.

Vandaag, 9 juli 2007, vraag je me weer of ik een held heb en zo ja, wie. Nu komen er zonder moeite een heleboel namen in me op. Vandaar deze ‘helden-log’.


Mijn eerste held is dokter v.d. B. Mijn endocrinoloog (voor mijn schildklier) die als eerste mijn klachten wél serieus nam en een longfoto liet maken.

Mijn tweede held is dokter S. Mijn longarts die een heel vrolijk 23 jarig meisje moest vertellen dat ze kanker had en de daarop volgende twee weken geheel vrijwillig als casemanager is opgetreden. Een taak die hij voortreffelijk volbracht.

Held nummer drie is zonder twijfel dokter v. I. Mijn hematoloog die zorgt dat ik niet dood ga. Best raar eigenlijk om je leven in handen van een vreemde te geven, maar hem vertrouw ik het volledig toe.

Helden van wat dichterbij zijn mijn familie: Karen, Bert, Niki, Joppe, Michiel, Marlies, Esther, Carmen, Angeniet. Zij zijn er elke week, elke dag, elk uur dat ik ze nodig heb. Soms gewoon om wat leuks te doen, soms om een reden te hebben om door te vechten.

Natuurlijk zijn ook mijn vriendinnen en hun vriendjes, mijn vrienden en hun vriendinnetjes (en soms ook vriendjes), mijn schoonfamilie, de vriendjes en vriendinnetjes van mijn vriendje helden. Ook zij zijn zo ontzettend trouw. Fleuren de dag weer op met grapjes als ik het licht niet meer zie, sturen kaartjes tot ik geen behang meer nodig heb en staan altijd voor mij én Matthijs klaar.

Maar deze blog is eigenlijk voor mijn grootste held: Matthijs. Hij schreef het al in een reactie op mijn vorige blog: hoe zit het met de positiviteit? Daar hadden we toch op geoefend?! En dat is ook zo. Iedereen om me heen is er af en toe, maar Matthijs is er altijd. Elke ochtend, elke avond. ’S Nachts als ik in paniek raak omdat ik niet kan slapen. Na de chemo na een dag werken, na een week lang werken en mijn kots opruimen in het weekend als ik er zwaar doorheen zit en alleen maar kan huilen. Alles komt op zijn schouders terecht. En zo bijna natuurlijk als dat in het begin ging, zo moeilijk is dat nu soms. Ook hij is moe, zeg maar gerust uitgeteld, maar ook dit weekend weer, hij is er gewoon. Ik loop mezelf totaal in de weg van moeheid, lood in mijn benen en misselijkheid, maar hij blijft rustig allerlei leuke dingen bedenken die ik tot vervelens toe huilend afwijs. Hij zet me uiteindelijk gewoon in de auto om iets te doen en zegt dan op de koop toe ook nog dat hij me begrijpt, de engel. Als ik alleen nog maar kan huilen krijg ik met een engelengeduld knuffels om me te troosten, maar op een gegeven moment ook een heel klein trapje onder mijn kont om me uit de ellende te trekken. En dat allemaal zonder gemopper, met een engelengeduld en zooveel liefde. Ik weet niet wat de definitie van een held is, maar ik heb de mijne gevonden!

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Beste Roos, al een tijd lees ik jou weblog. Ik wil je laten weten dat zelfs onbekende mensen met je meeleven. Ik vind je ongelofelijk sterk en moedig. Heel veel kracht en sterkte wens ik je toe. En voor na de kuren: (zoals we in Limburg zeggen) "Genéét van ut leave" (geniet van het leven.

Anoniem zei

Tuurlijk is Matthijs voor jou je grote held. Maar wie is de allergrootste? ROOS JELIER. Overigens wel fijn dat je beseft hoeveel je dierbaren voor je betekenen en dat je daar ook gebruik van maakt! Want dit kun je niet allemaal alleen. Vandaar ook van mijn kant nogmaals een hart onder de riem. NOG EVEN DOORZETTEN, ook ik denk aan je. Groetjes Gretha van der Veen

Anoniem zei

*pinkt een traantje weg van ontroering...* Mooi log Roos! Eigenlijk heb je opgeschreven wat je op weg van Amsterdam naar Rotterdam al tegen me verteld had. Matthijs, rots in de branding, held van Roos, bedankt dat je er voor haar bent!!

Anoniem zei

Hoi Roos, af en toe lees ik je blog. Verschrikkelijk om zo ziek te zijn en te 'wachten' en strijden tot de ziekte over is terwijl aan de andere kant het leven naar je lacht en je daar zo graag aan mee wilt doen. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen met allerlaatste, loodzware loodjes. Ik hoop dat je daarna weer alle energie hebt om te doen wat je wilt. Groetjes, Sanne (van Martijn)

Anoniem zei

Wat heb je het woord 'held' weer omschreven. En nu zit ik hier weer met een snotneus en tranen in mijn ogen omdat ik net zo'n held heb als jij. Wat zijn we eigenlijk toch gelukkige mensen met zo'n held om ons heen. Maar zoals Gretha al zei: Jij bent de grootste held!!
Dat voel je misschien nu nog niet zo maar als straks alles achter de rug is heb je écht een HELDINNENGEVOEL.
Hou vol!!
Liefs Roelie vanuit Emmen

Anoniem zei

Lieve Roos,
Naast helden zijn er ook heldinnen en voor ons ben jij op dit moment echt een schrijfheldin en natuurlijk nog veel meer! Ik heb net aan Ze je blog vertaald. Het is vreselijk jammer dat je hier nu niet kan zijn. Doen we samen nog een keer over, zou het leuk vinden (en Ze, Ana en Sofia ook!), om samen een week in Porto te logeren.
Morgenochtend vroeg vliegen we weer terug, dus tot gauw in Nederland, heel veel liefs Marlies

Anoniem zei

Mooi, en herkenbaar. Kreeg even een flashback en weer traantjes.
http://weblogs.bnn.nl/nothingtofearbutfearitself/20040811

gewoon doorgaan, het gaat helemaal goed komen!

Anoniem zei

waarom niet:)