Tragisch ongeval

Gisteren terwijl ik met Moena en een vriendin van haar, Alexandra, aan het winkelen was in Bataviastad kregen we het nieuws dat de oom en tante van Moena, waar we deze week nog mee gezeild hebben, een verschrikkelijk zeilongeluk hebben gehad. Op het IJsselmeer zijn ze overvallen door een waterhoos waardoor het schip water heeft gemaakt en is gezonken. Moena’s oom is overboord geslagen en gered, maar haar tante was in de kajuit en is verdronken.

Ik wil er hier niet teveel over uitwijden, maar het was een hele nare dag die ’s nachts eindigde in het ziekenhuis in Sneek. Een totaal bizarre dag. Deze week hebben we nog vreselijk met elkaar genoten en gelachen en gekookt op de boot en naar een mooie zonsondergang gekeken op een beeldschone plek in Friesland. En nu dit.

Hoewel ik heel veel lieve dingen over haar kan zeggen, vind ik het nu niet het moment en de plek om dat te doen. Ik wil het bij mezelf houden en omdat het ook met mij veel doet schrijf ik het hier toch even op. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het verdriet van de naaste familie, maar om de dood van zo dichtbij mee te maken heeft een behoorlijke invloed op mij. Ik word opeens zeer indringend met de dood geconfronteerd en het besef waar ik het dus eigenlijk allemaal voor doe is in alle hevigheid doorgedrongen. Dat probeer ik morgen maar voor ogen te houden als ik weer aan het infuus lig.