.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

woensdag 10 oktober 2007

geheugenverlies...

Gister was ik op mijn werk en hadden we het over de afgelopen maanden. Mijn collega’s hebben alleen de weblog gelezen en mij niet zelf gesproken. Als snel komen dan ook een aantal heftige incidenten naar voren. De chemo’s natuurlijk en hoe ziek ik daarvan was, maar ook het kaak-incident. Tot hun, maar eigenlijk ook tot mijn eigen verbazing ben ik veel van die dingen al bijna vergeten. Ik denk nooit meer aan die extreme kaakkramp en de tocht met 100 km/uur door de stad naar het ziekenhuis. Ik denk nooit meer aan die allerverschrikkelijkste beenmergpunctie en de totale machteloosheid daarna in het ziekenhuisbed, ik denk eigenlijk ook nooit meer aan de dinsdag in het ziekenhuis en de helse dagen daarna. Om van het kotsen nog maar te zwijgen. Of de haaruitval.


Een paar maanden geleden schreef ik een blog dat ik wist dat leed snel vergeten is. Dat ik over een paar maanden (nu dus) een groot deel van de ellende waar ik toen inzat al amper kon herinneren. En toch had ik daar toen niks aan. Ik zat er nog middenin en kon de pijn, het verdriet en alle narigheden niet zomaar vergeten. Ik kon er soms aan onderdoor gaan en vreselijk door in de put zitten. Ik kon er om huilen en schreeuwen en soms zelfs wensen dat ik maar dood was. Wat ik natuurlijk eigenlijk niet meende, maar het zegt genoeg. Het enige wat ik eraan had was de wetenschap dat ik niet altijd die ellende zou blijven voelen, niet altijd zo verdrietig zou zijn of die pijn ervaren. Dat ik weer kon lachen vanuit het diepst van mijn hart. Me goed, gezond en gelukkig voelen. Door te bedenken dat al die nare emoties snel weer wegebben na alle ellende was er voor mij een lichtpuntje aan de horizon, maar eigenlijk kon ik toen maar moeilijk in dat lichtpuntje geloven.


En toch is dat hoe het nu is. Zo snel als ik op 12 februari de ellende ingestort werd, zo snel stap je er weer uit. Natuurlijk is het ziek zijn en de gebeurtenissen van het afgelopen jaar nog een groot onderdeel van mijn leven en mijn denken, maar het is nu meer één geheel van ervaringen. Niet meer allemaal specifieke akelige dingen, maar één geheel van leuke en nare dingen. Een halfjaar van hoogte- en dieptepunten, van vreugde en verdriet. Ik weet nog dat het naar was, soms zelfs vreselijk. Maar de diepste gevoelens van dat moment, daar kan ik niet meer bij. Het is weg. En gelukkig maar. Ik leef nu en daar ben ik ook mee bezig. De toekomst, want die is er weer. Die was er de hele tijd al, maar nu is hij weer wat groter, op een langere termijn. Ik wil niet teveel stilstaan bij hoe het was, ik wil het niet alleen nog maar daar over hebben. Laten we kijken hoe het nu is. Waar we nu zijn. Genieten van leuke gesprekken en leuke mensen. Het leven op je tong laten rollen en proeven, ruiken, voelen. Ik geniet van deze herfstdagen, of de zon nou schijnt of niet. Het voelt intens. Nieuwe mensen leren kennen, heerlijk. Maar ook jezelf opnieuw leren kennen. Eigenlijk is het een leuk proces. Natuurlijk ben ik nog dezelfde Roos. Maar ook een andere. Hoe wil ik leven? Welke grenzen stel ik en wil ik stellen? Hoe wil ik mijn leven leiden? Dat zijn geen dingen waar ik dagelijks mee bezig ben, maar ik ben me wel veel bewuster van de dingen waar ik van geniet. En ik sta mezelf dan ook toe daarvan te genieten ook al past dat soms niet binnen de kaders. Het maakt me niet meer zoveel uit wat anderen van me denken, dat voelt zekerder. Ik ga relaxter met het leven om. Zo komen toch langzaam maar zeker wat veranderingen in mij aan het licht. Ik geniet extreem van ieder mailtje dat ik krijg van iemand die op mijn feest komt. Dat mensen het waarderen en met mij een feestje willen vieren. Ik heb daar zo’n zin in. En dan niet teveel praten, maar lachen en dansen. Genieten van allemaal fijne mensen bij elkaar. Het leven is zo slecht nog niet. Ik zie wel waar het heen gaat, maar op dit moment is mijn leven verdomd leuk!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Mooi gezegt liefje... blijven genieten... Ik denk dat dat het belangerijkste is!

*knuffel en een kus*

As

Anoniem zei

Geweldig geschreven. Zo herkenbaar!

Anoniem zei

Hoi Roos,
Wat héérlijk dat je leven op dit moment zo "verdomd leuk is" zoals je schrijft en dat je steeds weer andere kanten ván jezelf en ín jezelf ontdekt. Het leven is, als je bewust durft te leven, inderdaad een voortdurend leerproces. Dat ervaar ik zelf dagelijks. Wat schrijf je treffend over de periode die achter je ligt. De ervaringen van de afgelopen maanden hebben je, mede,gemaakt tot de vrouw die je nu bent: een jonge vrouw die wijze woorden spreekt en midden in het lieve, lieve leven staat!

Hartelijke groeten, ook aan Matthijs.

Geja Casu.