Land in zicht!!!! (10/12)

De tiende zit er in! Jaja het einde komt nu toch langzaam maar zeker echt in zicht. Naast de ondertussen standaard narigheden ging het eigenlijk best goed. Het gekke is dat het ziek zijn nu op zich veel minder erg is dan een paar maanden geleden, maar ik ben er zo ongelooflijk spuug- en spuugzat van (letterlijk!) dat het ook niet veel erger moest zijn! In het ziekenhuis was ik voor het eerst sinds weken weer vrolijk. Het kosten is teruggelopen tot ongeveer twee keer. Donderdag ben ik alweer de deur uit geweest en vandaag voel ik me weer redelijk normaal. Waar maak je je druk om zou je zeggen.

In het begin vond ik het kotsen verschrikkelijk. Na flink oefenen was ik er behoorlijk aan gewend en kon ik er zelfs wel om lachen. Nu ben ik het meer zat dan ooit! Ik ben het gewoon zo beu! Ik word er zo moe van… Maar goed, het scheelt dus dat het objectief gezien helemaal niet zo verschrikkelijk slecht gaat. Het enige wat me echt nekt de afgelopen tijd is de vermoeidheid. Als ik me goed voel en mensen zijn bezorgd omdat ik teveel praat (wie!?! Ik?!!) of te druk doe (…….) dan zeg ik: joh luister, ik ben liever moe dan dat ik weer een dag voor jan joker op de bank lig. Aan het eind van de dag dringt dan opeens tot me door hoe moe ik kan worden! Ik wist niet dat mensen zo moe konden zijn. Sterker nog, nu ik dit typ kan ik het me weer niet voorstellen. Pas op het moment zelf besef ik weer hoe naar ik me dan voel. Het gevoel dat ik zelfs te moe ben om te liggen. Ik kan er dan bijna van in paniek raken. Gelukkig heb ik dat gevoel niet de hele dag, maar toch steeds vaker en ook steeds vaker dat ik er van schrik.

Een paar weken geleden zei ik dat ik helemaal niet bang ben voor de tijd na de chemo, na de kanker eigenlijk. Als deze ellende maar is afgelopen. Ik weet dat het veel tijd gaat kosten om te revalideren, dat ik nog lang moe zal blijven. Maar de afgelopen maanden was ik ook moe en heb ik (los van de chemo’s) een bijzonder leuk leven geleidt. Ik was daar dus niet zo bang voor.

Nu verandert dat toch een beetje. Het einde komt nu echt in zicht en dat betekent dat er opeens afspraken gepland staan met de bedrijfsarts en mijn leidinggevende om mijn reïntegratie te bespreken. Dat zet mij ook aan het denken. Wat kan ik eigenlijk? Lukt het me überhaupt wel om een uur in de auto naar mijn werk te rijden en dan weer terug? Ik doe nu niks dus valt het best mee, maar wat als ik opeens weer iets moet gaan doen? Het liefst stap ik 20 augustus in de auto naar mijn werk om weer gewoon aan het werk te gaan. Geen gesodemieter, niet teveel gepraat en gedoe, gewoon weer werken. Drie dagen in de week, weer een doodnormaal leven oppakken. Maar ja, dat zit er natuurlijk niet in. Nu dat wat dichterbij komt word ik opeens een beetje bang voor de nieuwe ik waar ik mee geconfronteerd zal worden. Ik hou niet van mijn eigen grenzen, ik doe alles of niets. Dat betekent dus dat ik weer keihard tegen mijn grenzen aan zal lopen. Ik wil niet dat mensen me zwak vinden, ik wil laten zien hoe sterk ik ben en dat ik dolgraag wíl werken. Nu denk ik nog ‘als deze ellende maar achter de rug is’, maar ik weet dat áls die achter de rug is dat de nieuwe situatie alweer snel minder leuk is. Daarnaast heb ik natuurlijk maar een tijdelijk contract, dus hoe gaat dat straks. Het wordt weer een balans zoeken in laten zien wat ik kan en heel goed op mezelf passen. Dat ken ik van een paar jaar terug en dat is zeker niet mijn grootste hobby. Daarom probeer ik mezelf nu vast voor te bereiden: het feit dat ik leef is het allerbelangrijkste, alles wat daarna komt zien we wel en we maken er gewoon, as usual, het beste van!!!!