.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

woensdag 31 oktober 2007

Vreselijk

En dit is het dan. Zo is mijn leven nu dus blijkbaar. Aan elkaar hangend van controles boven het hoofd hangend als het zwaard van Damocles. Even voor de goede orde: de controles waren goed. Maar wat een vreselijke dag. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nadien slechter voelde (en zelfs nog een beetje voel) dan ervoor. Echt heel erg zenuwachtig was ik niet, dat kwam pas een beetje een uur van tevoren. Ik heb er de afgelopen dagen veel over nagedacht en het zijn een paar verschillende dingen. Ik denk, of eigenlijk weet ik, dat ik mijn lichaam heel goed ken en begrijp. Het bekende verhaal van je lijf weer leren vertrouwen geldt niet echt voor mij. Mijn lichaam geeft al jaren goed aan wat het nodig heeft en of het klopt en ik heb door schade en schande geleerd daar heel goed naar te luisteren. Daar vertrouw ik ook op. Om die reden was ik ook niet echt zenuwachtig dat het in mijn lijf niet goed is. Maar toch die zenuwen, en waarom? Ik was vooral heel bang dat gister zou blijken dat ik het fout had. Dat dat vertrouwen in mijn lichaam onterecht is. Dat het toch weer mis is terwijl ik me zo goed voel. En oh wat zou ik dat erg vinden!

Maar goed, naar het ziekenhuis dus. Bloedprikken ging subliem, zonder een greintje pijn. Daarna wachten. Ook dat ging met een lekker blad zonder slag of stoot. Na bijna een uur wachten werden we opgeroepen en bleek dat mijn bloed perfect is. En dan het lichamelijk onderzoek. Kleren uit, op de bank en voelen maar. Eerst de keel. Ik voelde alleen mijn hart, zeker toen de arts zei: ‘ga maar even liggen’. Oh jee, dacht ik, dit is het, hij voelt iets. Uit ervaring weet ik dat het aannemen van een andere houding bij het onderzoeken van hetzelfde meestal niet goed is. Toen ik ging liggen en de arts mijn oksels ging bevoelen, slaakte ik dan ook een zucht van opluchting. Hij was gewoon al klaar met mijn hals! En dan de beslissende woorden: niks te voelen hoor! Haaaaa….. Maar goed, het zat tussen mijn longen en daar kan je niet voelen. Daar moest dus nog een longfoto voor gemaakt worden. Ik had mijn kleren amper weer aan en toen stonden we alweer buiten. Twee uur na binnenkomst was ook de longfoto gemaakt en stonden we ook weer buiten het ziekenhuis. Maar in plaats van opluchting voelde ik eigenlijk alleen maar onrust. Vreemd.

Gisteravond was ik vooral heel moe en eenmaal in bed kwamen de tranen. Ik zag een foto van mezelf met lang haar en ik voelde me opeens zo intens verdrietig. Dit is dus hoe mijn 23 jarige leventje eruit ziet. Elke maand naar het ziekenhuis en in een oogwenk kan alles weer een drama zijn. Alles wordt die dag weer op scherp gezet. Ik wist het van tevoren, maar had niet verwacht dat het zoveel impact zou hebben. Ik mis mijn oude onbezorgde leventje. Ik wil niet elke maand worden geconfronteerd met het feit dat ik dood kan gaan. Dat ik weer in de ellende wordt gestort. Ik heb er veel over nagedacht en iemand zei ‘het is net als met borstcontrole onderzoek, die dag is het opeens heel spannend’. Ik denk dat ik weet wat het is. Je voelt je goed, je hebt niet het gevoel dat er wat mis is, maar zomaar opeens kan alles anders zijn. Dat kan het natuurlijk altijd, maar dit zijn gecontroleerde momenten. Een half jaar geleden had ik klachten, ik wilde dat er wat gevonden zou worden (liever geen kanker, maar ok). Nu voel ik me goed. Ik leef mijn ontzettend leuke leventje. Want dat is wat ik van mijn leven vind. Dat is het afgelopen half jaar wel versterkt, ik leef zo puur. Ik geniet van zoveel, ben zoveel rustiger en tevredener. En zo kan ik elke dag leven, behalve die vreselijke ziekenhuisdag. Want dan kan het opeens in tien minuten allemaal veranderen in een nieuwe nachtmerrie. Ik ben daar redelijk van van slag. Ik laat het maar gebeuren en over me heen komen, dit had ik niet verwacht. Ik geloof er nog steeds heel erg in dat het goed komt. Wat er ook nog op mijn pad komt, het komt wel goed. Ik maak er gewoon het beste van. Ik aanvaard het. De controles waren goed, dus ik kan weer een maandje mee. We kunnen de 10e écht een feestje vieren en dat is ook precies wat ik ga doen! Feesten en genieten van jullie allemaal. En dan…. Dat weten jullie nog niet, maar dan gaan wij drie weekjes heeerlijk genieten in Thailand. Het nieuwe, fantastische jaar inluiden! HEERLIJK!

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Goh, wat ben je een leuk,dapper,grappig,mooi en sterk mens!! Ik lees al een tijd je log, ik ken je niet en jij kent mij niet. Ben bij toeval hier beland. Je kan het zo mooi verwoorden, je ziekte, je leven, alle gebeurtenissen, je leuke, je verdrietige en angstige momenten. Ik wens je heeeeeeeel veel sterkte met je verdere gezonde leven. Veel liefde, geluk en goede gezondheid gewenst!! Liefs een onbekende

Anoniem zei

Hoorde van Frank al dat jullie je reis hebben geboekt. Super! Als je nog tips wilt, moet je het maar laten horen. Maar misschien wil je ook wel gewoon drie weken relaxen op het strand. Lijkt me ook heerlijk. In ieder geval tot de 10e. lfs Feikje

Anoniem zei

Lieve Roos!!

Mooie berichten en ik begrijp (voor zover mogelijk)je gevoelens... En... we gaan feesten volgende week, ik ben erbij!!! Verheug me je te zien, volgens mij komt zo'n beetje ons hele team!
liefs Fok

Anoniem zei

Pfff.... ik behoor te werken, niet andermans geschreven kunsten te lezen tijdens werk... maar wegens (nog steeds!) geen internet toch even snel kijken, en dan zit je op je werk. Ineens met tranen in je ogen. En dan denk je kut... kut kut kut kut kut kut kut kut wat een kut zooi. Dat dachten we in februari al, maar dat gevoel, dat kutgevoel, dat blijft.

Van mij krijg je een knuffel, morgen gaan we samen lekker lunchen en binnenkort een avondje naar de sauna.... even weer genieten van het leven, en niet meer denken aan nare kut kut kut kut kut onderzoeken... want sorry, dat woord moet even gezegt worden.

xxxxx As

Anoniem zei

Lieve Roos, het is precies het gevoel dat jij beschrijft, nooit meer dat onbezorgde, nooit meer niet de weg weten in het ziekenhuis, en hoe lief iedereen om je heen is, je moet het uiteindelijk toch alleen ondergaan.Maar dat doe je onwijs goed!!!!!!
Alvast heel plezier met de voorpret voor je feest, want dat wordt absoluut een kankervrijfeest!!!!
gemma

Anoniem zei

Dear Roos, we would like to be in your party, anyway w'll drink a glass of wine celebrating LIFE !!!

Anoniem zei

Hoi Roos,

Weer met bewondering je verhaal gelezen. Ik sta zelf nog op de overlevingsmodus en kan me maar tot op beperkte hoogte inleven in de maandelijkse controles. Als ik het lees zou ik het liefst willen dat ik met een toverstokje je onbezorgde leven kon terugtoveren. Helaas werkt het niet zo..

Heel veel liefs,
Judith.