.

"Wanneer we er het minst op bedacht zijn, gooit het leven ons plots in het diepe om onze moed en onze veranderingsgezindheid op de proef te stellen.”

woensdag 7 maart 2007

D-day: chemo dag 1

Noudit was hem dan... DE DAG. De meest verscrikkelijke dag uit mijn hele leven kunnen we wel zeggen. Na een zeer beroerde nacht werd ik vanochtend zo ongeveer huilend wakker. Zo bang... Zo bang voor de beenmergpunctie, voor de chemo, voor de haaruitval, voor alles. Na heel wat tranen uiteindelijk om 8.00 in het ziekenhuis belandt. Daar was papa, Matthijs wordt al beroerd van bloedprikken, laat staan van zo'n punctie dus daar was vervanging voor geregeld ;-). Ik dacht na alle verhalen de afgelopen weken dat de beenmergpunctie wel mee zou vallen (had stiekem nog 2 paracetamol vanochtend preventief geslikt) en dacht ach toe maar dan. De arts was duidelijk: ik ga je eerst verdoven en dat doet pijn. Daarna ga ik in je bot 'boren' en dan met een nald iets weghalen en dat doet ook pijn. Erg pijn. Slik. Zo gezegd zo gedaan. De eerste pijn was, tja, pijn. De tweede bleek een 'tussenpijn' en de derde was verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Normaal bijt ik op mijn kiezen en denk ik aan strand en zucht hard door, nu kon ik alleen nog maar 'au, au au auuuuu....' uitpiepen/kermen/nog net niet schreeuwen, maar wel huilen. En het hield maar niet op, langzaam voel je iets uit je bot gedraaid worden en toen moest het klaar zijn. Mijn dag was al goed mislukt. En die van Bert ook. De pijn bleef en was net even te veel op deze dag die al zo spannend was door alleen maar de eerste chemo. Dit was te veel. Huilend lag ik in het bed te wachten op het volgende moment. Allemaal bekende gezichten (ex-collega's, bekenden van prive), vreemd om opeens zelf de patient te zijn. Voor het eerst had ik een infusspaal aan me vast zitten terwijl ik naar de wc waggelde. Voor het eerst ook een boel in alluminiumfolie verpakte zakjes aan die infuuspaal. Ik lag in de 'punctie-hoek' dus weinig kanker om me heen.
Het eerste zakje was meteen goed rood, dus al pratend (het moment waar ik zo bang voor was en had verwacht in huilen uit te barsten ging ongemerkt voorbij door een gesprek met de arts) liep de eerst rode chemo zichtbaar mijn arm in. Na nog drie zakjes verwacht je toch wel iets te merken, maar dat viel mee. De laatste zak was heftiger. Die deed pijn bij het inlopen dus daar kreeg ik een warme pakking voor en werd de snelheid er wat uitgehaald. Van die laatste zak werd ik ook wat misselijk, maar dat werd redelijk opgevangen door de Zofran en de dexamethason. Wel werd ik steeds witter, vermoeider en 'leger'. Van Matthijs kreeg ik nog een buddha terwijl we samen met tranen in de ogen deze dag vervloekten.
Eenmaal thuis eerst in bed heel hard gehuild. Ik voel me niet echt ziek maar wel beroerd en zoals Matthijs zei: 'de emmer zit nu echt helemaal vol, er kan geen druppel meer bij maar zo'n dag als vandaag komt nooit weer...'. Nu slaapt Matthijs en ik ben door de jeuk weer naar de kamer en mijn moeder gevlucht.
Die jeuk zal trouwens door de dexamethason snel weg moeten gaan en anders moet ik vrijdag de arts bellen en krijg ik tijdelijk prednison tegen de jeuk. Ik geloof het nog steeds niet helemaal maar het zou wel fijn zijn...

Nu ga ik maar even tv kijken denk ik. Heb net om elk berichtje weer een paar tranen geplengd dus ben redelijk gaar. Het is begonnen, we kunnen niet meer terug en over twee weken wordt ik kaal. Potverdorie wie had dat een maand geleden nou kunnen denken en wat gaat het allemaal vreselijk snel....

14 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoi Roos,

Via Moena het verschrikkelijke nieuws gehoord. Ik volg je web-log al de hele tijd, ik vind dat je zo sterk overkomt en ook bent!! Toen ik dit berichtje las kreeg ik ook wel even de rillingen. Houdt moed, hou je taai en probeer altijd het positieve te zien, hoe moeilijk dat soms ook is. Ik wens je heel veel sterkte met alle shit die nog gaat komen. Geniet van de liefde om je heen!

liefs, Diena

Anoniem zei

Dag lieve, sterke, krachtige Roos,
Wat een dag hè!! Gelukkig is deze ook weer voorbij. Wel erg zwaar: twee van die behandelingen op een dag, zowel de lichamelijke pijn als de geestelijke pijn.
Maar nu kun je naar herstel toe leven.
Lieve Roos, ga vanavond samen met Matthijs rustig tv kijken en probeer je een beetje te ontspannen. Ook veel sterkte en rust voor Matthijs. Samen en met z'n allen kom je er wel doorheen.
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Leida

Anoniem zei

Hallo Roos,
Op de GGD zijn we al een tijdje op de hoogte van je ziekte. maar de weblog was niet goed doorgegeven, daarom konen we nog niet reageren.
Ik moet je zeggen dat ik hier heel erg van geschrokken ben en toen ik je verhalen las moest ik ook wel even huilen. Je wilt niet dat iemand dit overkomt.
Ik vind dat je het allemaal heel goed verwoord. Ik wil je wel zeggen dat ik je de pruiken wel goed vond staan.
We denken bij de GGD allemaal aan je en zullen wel contact houden.
Ik kan alleen maar zeggen: Kop op Roos. en heel veel sterkte. Er zal nog veel op je afkomen.
Groetjes Herma Boomsma

Anoniem zei

he roos toch,

wat een bud dag voor jou en matthijs en de anderen!! en we kunnen maar zo weinig doen verdorie!! Maar we denken aan jullie en we wensen goede dingen jullie richting op. wie weet gaat het helpen. ik wil wel graag een keertje komen. misschien doordeweek een keertje met alleen maar stijn? Tot die tijd blijven we gewoon aan jullie denken en bellen met matthijs, goed?

heel veel liefs van m'n drie kerels en mezelf, Marianne

Anoniem zei

Lieve Roos en Matthijs,

De kop is er in elk geval af. Hou elkaar vast zoals je nu doet, dat is fantastisch.

Richard

Anoniem zei

Hallo Roos,
Toen ik gister bij je weg reed dacht ik: jemig wat is die Roos sterk! Petje af hoe je het allemaal doet (of hoe jullie het doen).
liefs Petra

Anoniem zei

Lieve roos!
Ik heb vandaag je hele weblog gelezen, wat verschrikkelijk allemaal! Vooral vandaag, ik hoop echt dat het nu alweer ietsjes beter gaat, en ik vind het zo goed hoe je het allemaal doorstaat! Ik denk elke dag aan je en kom zo snel mogelijk (zaterdag!).
Heel veel liefs en sterkte,
Esther

ps. Ik vind je nieuwe korte haar echt superleuk staan!!

Anoniem zei

heej skattie,
Vind dat je je er goed doorheen slaat, je hebt helaas natuurlijk ook geen keus. Ik wou weer even zeggen dat ik aan je denk.
Veel liefs en een dikke knuffel,
nichie Sanne

Anoniem zei

Lieve Roos,

The morning after, om in jouw termen te blijven. Ik kijk naar buiten en zie dat na dagen van regen eindelijk de zon schijnt. Vast en zeker voor jou!
Vanaf nu ben je aan het genezen!!
Gisteren nog in een diep dal, vandaag je blik omhoog: daar schijnt de zon.
Elke dag is een stap dichter bij je overwinning. Maar vanuit het dal zijn dat wel stappen bergopwaarts en dat kan soms heel erg vermoeiend zijn. Gelukkig mag je daarbij blijven steunen op al die dierbaren om je heen. Daarom HULDE aan die mensen!

Ik ben niet bijgelovig ofzo, toch viel het mij op dat je gisteren je dertiende bericht op je weblog geschreven hebt. Dus een slechtere dag zul je volgens bijgelovige mensen waarschijnlijk niet meer meemaken en volgens mij ook niet.

Alle goeds,
Leo

Anoniem zei

Lieve Roos,
ik word al beroerd als ik het lees dus laat staan dat je het echt allemaal meemaakt, ik vind je zo vreselijk dapper!!!!
Heel veel sterkte en liefs, ook van de andere mensen van de GGD!
Janny

Anoniem zei

Hee Roos,
Je hebt vast gedacht ik hoor weinig van mijn collega's, maar zoals Herma al schreef hadden we niet het juiste adres. Ik heb wel tig keer gegoogled, en ook zeker veel aan je gedacht maar het lukte niet om de juiste blog te krijgen. Gelukkig weet ik nu hoe het met je gaat, niet best dus. Jeetje wat heb jij de afgelopen tijd veel meegemaakt. Ondanks dat het veel emotie oproept vind ik het fijn te weten hoe het met je gaat. En zoals zovelen al hebben geschreven ben je een ontzettende stoere meid hoor, ook al voel je waarschijnlijk helemaal niet zo na de dag van gisteren. Ik blijf je natuurlijk volgen.
Heel veel sterkte en lieve groeten van Gea Knoops

Anoniem zei

Lieve Roos,

Dat was een heftig dagje gisteren. We vinden het zo knap hoe je er mee omgaat. Met jou doorzettingsvermogen heb je je ziekte straks al half overwonnen. We denken elke dag aan jullie. Hou vol meisie!!

liefs Zvezdan en Agnes

Anoniem zei

Lieve Roos,
Wat een enorm zware dag. Ik sprak net even met Niki en ik vind het geweldig sterk hoe je je door alles weet heen te slaan. Ik hoop echt dat je jeuk nu heel snel weg is. Kop op meis!
Veel liefs, Wike

Anoniem zei

Lieve Roos, wij lezen ook regelmatig je weblog. Zoals nu: met een kop (een spice girls-kop! jaja, we zijn nog steeds fan ;p) thee achter maaikes laptop. We hebben bewondering voor de manier waarop jij maar ook je familie en vrienden en vriend met alles omgaan. Jullie leven zal wel op z'n op staan nu. Heel veel sterkte en een dikke kus van een oude garde! Maaike & Renée.